Πριν από λίγους μήνες οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις παρουσίαζαν ρεπορτάζ για τον Χάρη Ιωάννου, τον μαθητή που διακρίθηκε παγκοσμίως αναπτύσσοντας ένα πρωτοποριακό γάντι που βοηθάει τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Ο λίγο μικρότερος τότε Αγγελος Γκέτσης, μαθητής Λυκείου από την Αρτα, παρακολουθούσε με μανία τα σχετικά δημοσιεύματα. Η τεχνολογία ήταν το χόμπι του από παιδί ακόμα, αλλά εάν δεν έβλεπε τον συμμαθητή του από την Αθήνα να τολμά για το κάτι περισσότερο -και να επιβραβεύεται γι’ αυτό από μια εταιρεία όπως η Google-, ίσως να μην επιχειρούσε το μεγάλο βήμα.
Η έμπνευση όμως σου έρχεται πάντα από εκεί που δεν το περιμένεις. «Ο Χάρης Ιωάννου, τον οποίο μάλιστα συνάντησα και από κοντά, με ενέπνευσε να δοκιμάσω την τύχη μου, το ίδιο και οι διαφημίσεις της Google για τον διαγωνισμό, που σε παρότρυναν να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τον κόσμο», λέει στην «Κ» μία ημέρα πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς – ξεκινάει την Γ΄ Λυκείου, πάντα στο 3ο Λύκειο Αρτας.
Πράγματι, η συσκευή που δημιούργησε μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που οι τυφλοί αντιλαμβάνονται και βιώνουν τον κόσμο, εξ ου και απέσπασε το Local Prize στο Google Science Fair 2014 για παιδιά από 13-18 ετών. Η εργασία του κατετάγη στις 32 καλύτερες στον κόσμο, στις έξι καλύτερες της Ευρώπης και στην πρώτη θέση στην Ελλάδα.
Αισθητήρας υπερήχων
Πρόκειται για ένα ζευγάρι γυαλιά υψηλής τεχνολογίας που επιτρέπουν στους τυφλούς να «ανιχνεύουν» τα αντικείμενα γύρω τους. Συγκεκριμένα, ένας αισθητήρας υπερήχων μετράει την απόσταση του χρήστη με τα αντικείμενα στο περιβάλλον του, ενώ ένας δεύτερος αισθητήρας «διαβάζει» τη θέση του κεφαλιού. Ενας μικροεπεξεργαστής υπολογίζει τα δεδομένα και κρίνει εάν ο χρήστης είναι κοντά ή μακριά από το αντικείμενο δίνοντας την εντολή σε ένα μοτέρ να τον ειδοποιήσει αναλόγως. Αντί για ήχο, που θα ενοχλούσε τόσο τον άνθρωπο που φοράει τα γυαλιά όσο και τους άλλους γύρω του, η συσκευή λειτουργεί με δόνηση, η ένταση της οποίας αυξάνεται όσο πιο κοντά βρίσκεται σε ένα αντικείμενο.
«Εψαχνα να βρω κάτι που θα βοηθούσε τους συνανθρώπους μου. Και διαπίστωσα ότι η τεχνολογία έχει κάνει πολύ λίγα αναλογικά για τους τυφλούς», λέει ο Αγγελος. Ονειρό του θα ήταν τα γυαλιά να αντικαταστήσουν τη χρήση του λευκού μπαστουνιού, του βασικού εργαλείου αυτή τη στιγμή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Αντίθετα με τον Χάρη Ιωάννου, που θέλησε να βοηθήσει τη γιαγιά του, που είχε κινητικά προβλήματα, ο Αγγελος δεν γνώριζε ούτε είχε στο περιβάλλον του κάποιον τυφλό.
Ο Αγγελος Γκέτσης άρχισε να καταπιάνεται με μικροσυσκευές από την ηλικία των 13. «Ξεκίνησα με τηλεκατευθυνόμενα και συνέχισα. Γενικώς πάντα μου άρεσε ό,τι είχε να κάνει με την τεχνολογία, την επιστήμη, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τη φυσική. Πάντα ήθελα να μαθαίνω». Δούλευε τα γυαλιά του στο περιθώριο του σχολείου, όταν τελείωνε με τα διαβάσματά του. Οι καθηγητές του δεν γνώριζαν το πρότζεκτ που τον είχε απορροφήσει, χωρίς βέβαια να τον αποσπά από τα μαθήματά του. Τους ενημέρωσε μόνο όταν η συσκευή ήταν πια έτοιμη και είχε υποβάλει την πρόταση στον διαγωνισμό της Google. «Ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, κάτι που με χαροποίησε πολύ».
Τελευταία χρονιά σχολείου φέτος, με τις Πανελλήνιες στον ορίζοντα. «Θα ήθελα να μπω στη Σχολή Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Δεν θα ’θελα να σπουδάσω έξω ούτε να εργαστώ στο εξωτερικό. Ιδανικά θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα».