Περισσότερα από 30 χρόνια προβλημάτων. Η διαχείριση των απορριμμάτων στη γιγαντωμένη πληθυσμιακά Αττική γίνεται με το πέρασμα των ετών ολοένα και πιο δύσκολη, με την πολιτεία άλλοτε να εμπλέκεται στον σχεδιασμό και άλλοτε να παραπέμπει το θέμα στους δήμους. Κύριο χαρακτηριστικό είναι οι τοπικές αντιδράσεις, καθώς οι αδόμητες περιοχές είναι δυσεύρετες και κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια στη δική του «αυλή».
Τα πρώτα προβλήματα στη μεταπολίτευση ξεκίνησαν το 1977, όταν ύστερα από κινητοποιήσεις των κατοίκων του Κορωπίου έκλεισε η χωματερή της Βάρης. Ενα χρόνο αργότερα, αποφασίστηκε να καταλήγουν μόνο αστικά απορρίμματα στη χωματερή Σχιστού. Ενώ στα Ανω Λιόσια ξεκίνησαν διαμαρτυρίες για την υποβάθμιση της περιοχής από τη χωματερή.
Το 1979 το υπουργείο Εσωτερικών εκπόνησε μελέτη για τον εντοπισμό νέων χώρων ταφής απορριμμάτων. Η μελέτη δεν εφαρμόστηκε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1983, στον απόηχο των συνεχιζόμενων αντιδράσεων στα Ανω Λιόσια για τη χωματερή, συγκροτείται επιτροπή για την εξεύρεση νέων χώρων διάθεσης απορριμμάτων. Ο ΕΣΔΚΝΑ προτείνει κλείσιμο των χωματερών Σχιστού και Λιοσίων και δημιουργία τεσσάρων χώρων σε δυτική, βόρεια και νότια Αττική. Το εγχείρημα «κόλλησε» στις αντιδράσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η ίδια κατάσταση έμελλε να συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Το 1988, έπειτα από αντιδράσεις του Δήμου Κερατέας, ναυαγεί η προσπάθεια δημιουργίας ΧΥΤΑ για τους δήμους της Λαυρεωτικής. Τον ίδιο χρόνο ξεκινάει η πιλοτική λειτουργία της μονάδας ανακύκλωσης του ΕΣΔΚΝΑ. Το 1991 η πολιτεία αποφασίζει να κλείσει την κορεσμένη από χρόνια χωματερή του Σχιστού. Το μεγαλύτερο μέρος των απορριμμάτων της Αττικής στέλνεται πλέον στα Ανω Λιόσια και προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις, η πολιτεία θεσπίζει την καταβολή αντισταθμιστικής εισφοράς στον Δήμο Ανω Λιοσίων. Οι νομαρχίες της Αττικής αποφασίζουν να αναθέσουν μελέτες για την επιλογή χώρων για ΧΥΤΑ.
Το 1993 επεκτείνεται ο ΧΥΤΑ Ανω Λιοσίων, ενώ αποφασίζεται η κατασκευή εργοστασίου μηχανικής ανακύκλωσης. Τρία χρόνια αργότερα, ο ΕΣΔΚΝΑ προτείνει έξι εναλλακτικές για τη δημιουργία ΧΥΤΑ για τη βόρεια και νότια Αττική. Επικρατέστερες προτάσεις, η Ριτσώνα Βοιωτίας για τη βόρεια και η Κερατέα για τη νότια Αττική. Η πρόταση για τη Βοιωτία «κολλάει» στην κοινοτική νομοθεσία, που ζητεί η κάθε διοικητική περιφέρεια να διαχειρίζεται στα εδάφη της τα απορρίμματα.
Η πολιτεία αποφασίζει να παρέμβει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ προεγκρίνει τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ σε Αυλώνα, Γραμματικό και Κερατέα. Κατόπιν, το 2003 εγκρίνει τον νέο περιφερειακό σχεδιασμό της Αττικής: περιλαμβάνει τρεις ΧΥΤΑ σε Λιόσια, Κερατέα και Γραμματικό, δίκτυα διαλογής στην πηγή, κέντρα διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών και μικρές μονάδες κομποστοποίησης. Ο σχεδιασμός ουδέποτε εφαρμόζεται.
Η πολιτεία επανέρχεται το 2011, όταν το υπουργείο Περιβάλλοντος ανακοινώνει τη διενέργεια διαγωνισμού για την ανάθεση σε ιδιώτες όχι μόνον της κατασκευής, αλλά και της διαχείρισης για 20-25 έτη των τεσσάρων μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων στην Αττική. Οι προσφυγές από κατοίκους του Γραμματικού και της Κερατέας «πέφτουν βροχή», αλλά απορρίπτονται από το ΣτΕ. Τελικά, στην Κερατέα η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου, αναγκάζοντας την πολιτεία να «παγώσει» τα σχέδια. Στη συνέχεια επέρχεται συμβιβασμός με τον δήμο ως προς τη χωροθέτηση των εγκαταστάσεων σε άλλο σημείο της περιοχής. Το 2013 έκθεση των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος αναζωπυρώνει τις διαμαρτυρίες στο Γραμματικό, καθώς αναφέρει ότι ο ΧΥΤΑ έχει κατασκευαστεί σε ρέμα. Οι διαγωνισμοί ουδέποτε προχωρούν.