«Στο τελευταίο σκαλοπάτι την παραμόνευε!», λέει ο φωτογράφος με ύφος κυνηγετικό. «Και μόλις το κατέβηκε, της όρμησε». Καθώς τρεις δημοσιογράφοι τον κοιτάμε γεμάτοι αγωνία, εκείνος κάνει παύση και… «μα ναι σας λέω, η Λουκά την άρπαξε απ’ τον λαιμό! Να τη φιλήσει ήθελε, όμως όπως ήτανε κοντή, πήδηξε και την κατέβασε από τον λαιμό σαν καμηλοπάρδαλη! Και τρομοκρατήθηκε η δόλια η Κλούνεϊ! Πανικοβλήθηκε! Νόμιζε πως θα τη μαχαιρώσει η Λουκά. Αφού από το σοκ μόλις την άφησε έφυγε προς τα αριστερά, ενώ το αμάξι της ήταν στα δεξιά».
Στο Μουσείο της Ακρόπολης, λίγο πριν αρχίσει η συνέντευξη Τύπου, μαθαίνω τις πιο αλλόκοτες σκηνές της Αλαμουντινικής επίσκεψης. Στη μικρή αίθουσα, είμαστε στοιβαγμένοι 200 δημοσιογράφοι, καμεραμέν, φωτορεπόρτερ από τις τέσσερις γωνιές της Γης: μαζί με το Reuters, την Daily Mail, το CNN και τους Times, περιμένουμε όλοι μαζί να αρχίσει η συνέντευξη. Και στο ενδιάμεσο, οι δημοσιογράφοι πλειοδοτούν ποιος έχει μέχρι τώρα την καλύτερη ιστορία. «Χθες έφαγε και το τσιζκέικ, και το προφιτερόλ», λέει ο ένας καμεραμάν. «Είναι γλυκατζού η άτιμη». «Ναι, αλλά τις μπέιμπι πατάτες τις άφησε», λέει ο άλλος. «Εμένα πάντως μου φάνηκαν κάπως ωμές!» κάνει ο τρίτος.
Παραμόνευε…
«Παιδιά, ένας καμεραμάν μου είπε πως πριν από λίγο είδε τη Λουκά να παραμονεύει πάλι, έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης», μπαίνει σφήνα η διπλανή μου, και αυτομάτως τα κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος της. «Και μάλιστα η Λουκά είπε του οπερατέρ: Είδες; Με βοήθησε ο Θεός έξω από τη Μεγάλη Βρεταννία. Αν δεν είχαν φύγει οι φωτογράφοι, πώς θα κατάφερνα να την αρπάξω;».
Και ξαφνικά… «Ερχεται!» ακούγεται μια φωνή και οι διηγήσεις μένουν μετέωρες. Οπως τα σώματα ορμάνε προς την πόρτα, και εγώ κολλάω στην κάσα της, βλέπω στο βάθος του διαδρόμου την κ. Κλούνεϊ, πρώτη στην πομπή, να πλησιάζει.
Οι κάμερες ήδη γράφουν, η κ. Κλούνεϊ εμφανίζεται στην πόρτα και… χάνεται ξανά! «Πού πάει;» φωνάζουν οι φωτογράφοι, καθώς εκείνη δεν στρίβει στην αίθουσα, αλλά προχωρεί στον διάδρομο. Η σκηνή είναι στα όρια της φαρσοκωμωδίας: η κυρία Κλούνεϊ κατευθύνεται προς τις τουαλέτες, και η πομπή με τους νομικούς, τους αρχαιολόγους, τους ξεναγούς, τους σεκιουριτάδες και τους υπουργούς την ακολουθεί. Ολοι μαζί πέφτουν πάνω στην πόρτα του WC, που κλείνει και τους αφήνει απέξω. Για ένα ολόκληρο πεντάλεπτο, όλη η πομπή με τον υπουργό επικεφαλής περιμένει πότε θα ανοίξει η πόρτα της τουαλέτας.
Αλλά, πάλι, τίποτε δεν μπορεί να ταράξει σήμερα τον Κ. Τασούλα. Ακόμη και έξω από τις τουαλέτες, ακτινοβολεί υπουργική ευτυχία.
Σε αντίθεση με τη δύστυχη κυρία Κλούνεϊ. Εκείνη στη συνέντευξη Τύπου ακούει να τη ρωτούν «θα πείτε στον άνδρα σας να μιλάει πιο πολύ για τα Μάρμαρα;», και διστακτικά απαντά: «Μπορεί μόλις τώρα να παντρεύτηκα, αλλά νομίζω πως καλό είναι να αφήνεις τον άνδρα σου να διαλέγει εκείνος τι θα λέει και πώς θα το λέει». Από την πρώτη μέρα της επίσκεψης, άλλωστε, έχει αναγκαστεί να συνηθίσει την κάπως ασφυκτική ελληνική φιλοξενία. Στο υπουργείο Πολιτισμού, υποδέχθηκε το δώρο του Κ. Τασούλα, ένα πλουμιστό μάλλινο ταγάρι με την ευγενική ατάκα «είναι πολύ όμορφο». Γύρω γύρω, έβλεπε τους υπαλλήλους να παρατάνε τα γραφεία τους και να τρέχουν στους ορόφους μήπως την εντοπίσουν, και εκείνη αναγκαζόταν να χαιρετά όποιον τρύπωνε στον δρόμο της. Ακόμα και τον κύριο που την περίμενε σοβαρός στον διάδρομο, και όταν μια ρεπόρτερ τον ρώτησε «και εσείς δημοσιογράφος είστε;», εκείνος απάντησε θαρρετά «όχι, ελεύθερος επαγγελματίας!».
Αλλά όλα τα παράδοξα θεάματα κάποτε τελειώνουν. Και έτσι η Αμάλ Κλούνεϊ, με το ολοκαίνουργιο μάλλινο ταγάρι της, με τη φέτα και το λάδι από τη Μεσσηνία που της έφερε ο Αντώνης Σαμαράς, και με τα παπούτσια της ελληνικής κυβέρνησης στο χέρι, αφού ποτέ δεν τα πήγε να πατήσουν την Ακρόπολη, αποχαιρέτησε τη μικρή χώρα μας. Αν αντί για τον Τζορτζ Κλούνεϊ, είχε παντρευτεί κάποιον με περισσότερο κωμικό ταλέντο (αν είχε προλάβει τον Πίτερ Σέλερς, π.χ.) θα του είχε ήδη έτοιμο το σενάριο για την επόμενη ταινία του: «Το ελληνικό Πάρτι». Και θα ήταν και συμπαραγωγή της UNESCO.