Εχοντας έγνοια για την «επόμενη μέρα» δώδεκα γονείς με τέκνα διαγνωσμένα με αυτισμό αποφάσισαν πριν από έντεκα χρόνια να ιδρύσουν τον Σύλλογο Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων «Αναγέννηση», με στόχο να αναπληρώσουν τις υφιστάμενες εν Ελλάδι ελλείψεις στη φροντίδα τους. «Θελήσαμε να δημιουργήσουμε μια ασπίδα προστασίας για τα παιδιά μας με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, όταν πια θα είμαστε ανήμποροι να τα βοηθήσουμε», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Γιώργος Τσιράκης, ταμίας του Συλλόγου και πατέρας του 20χρονου σήμερα Στέλιου. Φιλόδοξο σχέδιο, στο οποίο επένδυσαν όλες οι οικογένειες από ιδίους πόρους, ήταν η αγορά οικοπέδου, στο οποίο επρόκειτο να ανεγερθεί Μονάδα Ημιαυτόνομης Διαβίωσης (ΜΥΔ), που αποτελεί την ενδεδειγμένη μορφή διαβίωσης για ανθρώπους του αυτιστικού φάσματος. Το 2004 αγόρασαν ένα οικόπεδο δέκα και μισό στρεμμάτων στο Γραμματικό, στη θέση «Χέρωμα», επί της επαρχιακής οδού προς Αγία Μαρίνα Γραμματικού.
«Το εν λόγω σημείο βρίσκεται σε περιοχή εκτός σχεδίου και θα ήταν εφικτή η ανέγερση Ευαγούς Ιδρύματος, σύμφωνα με το Π.Δ. 24.5.1985-ΦΕΚ 270/31-5-85, αλλά λόγω της Ζώνης Α΄ Περιαστιακού Πρασίνου, που προβλέπεται στην περιοχή, δεν δόθηκε το δικαίωμα δόμησης της ΜΥΔ, παρά τις διαβεβαιώσεις που είχαμε προηγουμένως λάβει από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς», λέει με έμφαση ο κ. Τσιράκης. Παρόμοιες εξαιρέσεις έχουν δοθεί σε μικρή απόσταση για την κατασκευή κατασκήνωσης, αλλά και έτερου Κέντρου Φροντίδας Αυτιστικών Ατόμων στην Αττική, αλλά εκτός ΖΟΕ. Για τα επόμενα δέκα χρόνια τα μέλη του Συλλόγου πηγαινοέρχονται κυριολεκτικά από τον «Αννα στον Καϊάφα», εν προκειμένω μεταξύ ΥΠΕΚΑ (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ), δήμου (πρώην Κοινότητα Γραμματικού) και Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, καταθέτουν δεκάδες υπομνήματα, για να βρουν κάποια λύση.
Συγκεκριμένα, στις 10 Μαρτίου 2006 κατέθεσαν αίτηση στο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ, ζητώντας να εγκρίνει το υπουργείο παρέκκλιση των Γενικών Διατάξεων του Π.Δ. 24.5.85 για την εκτός σχεδίου δόμηση και ένταξη του συγκεκριμένου σχεδίου στο άρθρο 5 περί Εκπαιδευτηρίων – Ευαγών Ιδρυμάτων. Επισημαίνεται ότι προβλέπεται παρέκκλιση των διατάξεων, όταν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος, έτι περαιτέρω όταν πρόκειται για τη δημιουργία μιας δομής υποστήριξης ανθρώπων, για τους οποίους δεν υπάρχει κρατική μέριμνα. «Η λήψη τέτοιων αποφάσεων ανήκει στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου», παρατηρεί με πικρία ο κ. Τσιράκης. Το θέμα φτάνει, μάλιστα, το 2008 στη Βουλή με τη διατύπωση επερώτησης από τους τότε βουλευτές Μ. Καρχιμάκη και Β. Οικονόμου. Τότε το υπουργείο «ρίχνει το μπαλάκι» στην Κοινότητα Γραμματικού. «Ολα αυτά τα χρόνια ουδείς μάς είπε ότι το αίτημά μας είναι παράλογο», διευκρινίζει ο κ. Τσιράκης, «απλώς η μία υπηρεσία μας παρέπεμπε σε άλλη και όλοι μαζί μας ζητούσαν να κάνουμε… υπομονή».
Συν τω χρόνω, ο Σύλλογος εξασφάλισε χρηματοδότηση και ομάδα επιστημόνων συνέταξε μελέτες, προκειμένου το κτίριο να λειτουργεί βάσει διεθνών προδιαγραφών. «Συμπαραστάτες μας όλα αυτά τα χρόνια είναι πολλοί ιδιώτες, μια γνωστή ασφαλιστική εταιρεία, το σχολείο Αγιος Ιωσήφ στην Πεύκη, που και φέτος υλοποιεί στα τέλη Νοεμβρίου Bazaar προς ενίσχυση του Συλλόγου μας» σημειώνει η πρόεδρος κ. Ευαγγελία Κοκκινάκη. «Σημαντικός σύμμαχος, επίσης, είναι ο Δήμος Αμαρουσίου, που μας έχει παραχωρήσει στέγη για τον Σύλλογο και αίθουσες για απογευματινές δραστηριότητες». Με δύο άτομα προσωπικό και πλήθος εθελοντών προσφέρουν στα παιδιά απογευματινές ασχολίες, ενώ τα συνοδεύουν τα Σαββατοκύριακα να παίξουν bowling αλλά και να παρακολουθήσουν μαθήματα θεραπευτικής ιππασίας.
Οι γενναίοι γονείς, ωστόσο, δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα, καθώς, άλλωστε, αντιμάχονται τον χρόνο. «Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην ηγεσία του ΥΠΕΚΑ» υπογραμμίζει η αρχιτέκτων – μηχανικός, κ. Φρειδερίκη Πατσιούρα – Παρασκευά, που ασχολείται αφιλοκερδώς εδώ και οκτώ χρόνια με την υπόθεση αυτή. «Ο Νόμος 4269 “Χωροταξική και πολεοδομική μεταρρύθμιση – Βιώσιμη Ανάπτυξη” σχετικά με την αλλαγή χρήσεων γης, που ψηφίστηκε στις 28 Ιουνίου 2014, ενισχύει την επιχειρηματολογία μας». Οι κατηγορίες χρήσεων γης σε χώρους περιαστικού πρασίνου αναφέρονται πλέον ειδικά σε ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες και υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα να διευκολύνει η πολιτεία σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία όσους θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. «Θα συνεχίσουν, άραγε, να μας αρνούνται το αυτονόητο;» αναρωτιέται η μηχανικός.