Στην ερώτηση γιατί παρέμειναν τόσες ημέρες στο Σύνταγμα, η απάντηση από τους Σύρους πρόσφυγες, δεκάδες εκ των οποίων κατέθεσαν ήδη αίτηση παροχής ασύλου, έρχεται αβίαστα: «Είμαστε 25.000 στην Ελλάδα.
Δεν ζητάμε φιλανθρωπία. Κατανοούμε ότι η χώρα έχει οικονομικά προβλήματα και δεν μπορεί να προσφέρει δουλειές, ασφάλεια, μια προοπτική για εμάς και τα παιδιά μας, όμως πρέπει να ζήσουμε».
Πατέρες που έχασαν τα παιδιά τους, γιοι που προσπαθούν να φτάσουν σε συγγενείς στην Ευρώπη, οικογένειες με μωρά που θαλασσοπνίγηκαν για να καταλήξουν σε χαρτόκουτα στο Πεδίον του Αρεως – δεν υπήρχε ένας ανάμεσα στους πρόσφυγες της πλατείας Συντάγματος που να μην έχει να διηγηθεί μια ιστορία πόνου, απώλειας, ρίσκο θανάτου και αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει τα θύματα της διάλυσης της Συρίας. Το βασικό τους αίτημα ήταν η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων που να τους επιτρέπουν να εγκατασταθούν και να ζητήσουν άσυλο σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με προοπτική εργασίας και επανένωσης των οικογενειών τους.
«Ενας πατέρας δουλεύει από τις δέκα το πρωί ώς τις τρεις μετά τα μεσάνυχτα καθημερινά σε ένα καφέ-μπαρ για δέκα ευρώ. Δεν έχει επιλογή. Πρέπει να ταΐσει τα παιδιά του» μου λέει ο Αχμέτ, ένας 40χρονος από το Χαλέπι που σταμάτησε μόλις, απεργία πείνας 18 ημερών. Σύμφωνα με τον ίδιο δεν προηγήθηκε κάποια συνεννόηση μεταξύ των διαμαρτυρομένων, δεν έγιναν συνελεύσεις, δεν πάρθηκε κάποια απόφαση, αλλά λειτούργησε ένας αυτοματισμός επιβίωσης. «Πρώτα ήρθε μια οικογένεια με τρία παιδιά. Την ίδια μέρα, ήρθαν άλλοι εξήντα και την επόμενη άλλοι τόσοι. Τα τελευταία πρωινά έρχονταν ώς και 600 πρόσφυγες. Δεν μπορούν να μείνουν μαζί μας, επιστρέφουν στις προσωρινές λύσεις που έχουν βρει» εξηγούν στην «Κ», ενώ τονίζουν πως «οι Ελληνες είναι ευγενικοί και μας συμπαραστέκονται, όμως δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Το καταλαβαίνουμε και γι’ αυτό θέλουμε να φύγουμε».
Ενας 25χρονος, χημικός – μηχανικός πετρελαιοειδών μου λέει ότι θα είχε νόημα για τον ίδιο να καταφύγει σε μια από τις χώρες του Περσικού Κόλπου. «Ομως μας έχουν κλείσει την πόρτα. Δεν με ενδιαφέρει πια να να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, αλλά να μπορέσω να δουλέψω και να συνεχίσω τη ζωή μου. Η ανεργία με διαλύει» λέει και εξηγεί ότι βλέπουν την Ευρώπη σαν πεδίο ευημερίας και εξασφάλισης των δικαιωμάτων τους. Αρνείται να μου πει το όνομά του, λέγοντας πως «όλοι είμαστε το ίδιο».
Την ίδια ώρα, ο επίτροπος της Ε.Ε., υπεύθυνος για θέματα μετανάστευσης Δημήτρης Αβραμόπουλος, δήλωνε ότι η παροχή βιώσιμων λύσεων για τους Σύρους πρόσφυγες είναι κοινό καθήκον της διεθνούς κοινότητας. Τους δείχνω το κτίριο του υπ. Εξωτερικών και τους λέω ότι εκεί ήταν έως πρόσφατα ο επίτροπος, ως ΥΠΕΞ. «Μιλάμε μαζί του» απαντούν με νόημα.