Το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, με αφορμή το μακελειό στο Παρίσι, ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη Χαλκίδα, έκανε την (μάλλον ατυχή) εξίσωση μεταξύ όσων περνούν παράνομα τα σύνορα της χώρας με τζιχαντιστές τρομοκράτες. Την ίδια στιγμή, στη Μακρυνίτσα, δύο παιδιά διέγραφαν από το ημερολόγιό τους ακόμη μια μέρα παραμονής στο Κέντρο Υποδοχής της ΑΡΣΙΣ, ακόμη μιας χαμένης μέρας στη σύντομη αλλά πολυτάραχη ζωή τους.
Ο μικρός F.A. είχε εγκαταλείψει το Πακιστάν με προορισμό τη Βρέμη της Γερμανίας, όπου ζει ένας θείος του. Ηταν οι δικοί του που αποφάσισαν να τον στείλουν στην Ευρώπη για να σταματήσει να κινδυνεύει η ζωή του και να βρει μια καλύτερη τύχη. Εκείνοι βρήκαν τον διακινητή και τον πλήρωσαν 5.000 ευρώ. Περπάτησε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες για να περάσει τα σύνορα με το Ιράν, όπου τον παρέλαβε ένα αυτοκίνητο. Κάθε φορά που υπήρχε αστυνομία, η ομάδα κατέβαινε και συνέχιζε με τα πόδια. Για μέρες παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε ένα δάσος χωρίς φαγητό, πίνοντας νερό από ποτάμια. Σε 35 μέρες πέρασαν τελικά στην Τουρκία. Εκεί έμεινε κλεισμένος επί τρεις μήνες σε ένα δωμάτιο περιμένοντας να συνεννοηθεί ο διακινητής με την οικογένειά του για τα χρήματα. Τελικά συνελήφθη στα σύνορα της Ελλάδας.
Ο Α.Μ. κατάγεται από το Αφγανιστάν. Ηταν 16 ετών όταν ξεκίνησε το ταξίδι για την Ευρώπη – τη Σουηδία συγκεκριμένα. Εκεί ζούσε ένας φίλος του, επίσης Αφγανός, και στα γράμματά του περιέγραφε τον παράδεισο.
«Του δόθηκε άσυλο, μπορούσε να πάει σχολείο και γενικά είχε την ελευθερία να κάνει αυτό που ήθελε χωρίς περιορισμούς» λέει. Σήμερα ο Α.Μ. είναι 19 ετών και ακόμα δεν έχει δει τη Σουηδία. Τα τελευταία τρία χρόνια παραμένει εγκλωβισμένος στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω, σε ένα αέναο παρόν.
Οι δύο νέοι είναι ανάμεσα στα 50 εκατομμύρια ανθρώπους που το 2014 χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για ένα καλύτερο αύριο. Η πρόβλεψη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ότι ο αριθμός των εκτοπισμένων σε όλο τον κόσμο θα ξεπερνούσε για πρώτη φορά στην ιστορία αυτόν των ξεριζωμένων από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, έχει δυστυχώς επιβεβαιωθεί. Ομως όσο σοκαριστικά, αμείλικτα κι αν είναι τα νούμερα, μοιάζουν «μικρά» μπροστά σε κάθε μια από τις προσωπικές ιστορίες. Ιστορίες οικογενειών ολόκληρων, που αναγκάζονται λόγω πολέμου ή διώξεων, να αλλάξουν τη ζωή τους από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ο Α.Μ. και ο F.A. έγραψαν οι ίδιοι την ιστορία τους συμμετέχοντας στον 19ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες «Θα πω την ιστορία σου», στον οποίο μαθητές σχολείων από όλη την Ελλάδα κλήθηκαν να αφηγηθούν την ιστορία ενός πρόσφυγα και της οικογένειάς του. Τα πρώτα βραβεία του διαγωνισμού με ατομικές και ομαδικές συμμετοχές (γραπτά κείμενα, ζωγραφιές, αφίσες και βίντεο) απέσπασαν συνολικά 39 μαθητές και μαθήτριες από διάφορες περιοχές της χώρας (Αττική, Βόλος, Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Ξάνθη, Πάτρα κ.α.), ενώ αρκετές συμμετοχές διακρίθηκαν για την πρωτοτυπία και την ευαισθησία τους στην αποτύπωση των ιστοριών τους.
Η Στυλιανή Λαζαρίδου από το 6ο ΓΕΛ Ν. Σμύρνης επέλεξε να διηγηθεί την ιστορία του παππού της, πρόσφυγα από τη Σμύρνη, η Αμαλία Κορνέλη από το 6ο δημοτικό Κερατσινίου την ιστορία του 12χρονου Οζάν που γνώρισε σε ένα παγκάκι στην Ομόνοια, η Πέννυ Αρτυμάτη από το 1ο ΓΕΛ Μοσχάτου την ιστορία του μπαμπά της που εγκατέλειψε την Κύπρο μετά την εισβολή, η Σταυρούλα Κοσκινά από το Αρσάκειο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης την περιπέτεια της Εμπελέ Ουαμοχόρο που στα 23 και με τρία μικρά παιδιά άφησε το επικίνδυνο περιβάλλον της Νιγηρίας για μια ζωή στην Ελλάδα. «Δεν ήθελα να φύγω. Ποιος θέλει άλλωστε; Ποιος θέλει να φύγει από τον τόπο του, να αφήσει το σπίτι, τους αγαπημένους του και να αρχίσει ένα ταξίδι προς το άγνωστο; Μπορώ να αντέξω τα πάντα: τα καχύποπτα βλέμματα, την αποδοκιμασία, τα ρατσιστικά σχόλια.
Το μόνο που δεν μπορώ να αντέξω είναι να σκοτώσουν τα παιδιά μου μπροστά στα μάτια μου».