Τα κατέγραψε στο χθεσινό φύλλο διεξοδικά και λεπτομερώς η συνάδελφος Γιώτα Συκκά. Τα ανοιχτά μέτωπα και τις εκκρεμότητες στο μεγάλο τοπίο των δράσεων και των οργανισμών στον χώρο του πολιτισμού.
Με την πρώτη ματιά, κάποιος που δεν γνωρίζει επαρκώς το τοπίο μπορεί να ζαλιστεί. Αλλά αν το δει προσεκτικά και αν θυμηθεί τις λεπτομέρειες που εδώ και καιρό σέρνονται και χρονίζουν, μπορεί και να δει με πιο ψύχραιμο μάτι την όλη εικόνα.
Ναι, υπάρχουν κάποιες δραστηριότητες που χρειάζονται χρήματα για να ολοκληρωθούν ή για να ξεκινήσουν τη λειτουργία τους. Ναι, υπάρχουν κάποια έργα (στον χώρο του πολιτισμού πάντα) που χρειάζονται τη συνεννόηση και τη συμφωνία πολλών υπουργείων. Ναι, υπάρχουν κι εκείνα που πρέπει να προχωρήσουν με ρυθμό τέτοιο, ώστε να μη χαθούν τα κονδύλια που στηρίζουν ώς σήμερα την εξέλιξη της ανακατασκευής ή της μετατροπής παλαιών και εγκαταλελειμμένων κτιρίων. Αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα που δεν χρειάζονται τίποτα από τα δύο: απλώς βούληση, αποφασιστικότητα και σωστή επιλογή προσώπων.Π.χ., το τι θα γίνει με την ενιαία τιμή βιβλίου δεν χρειάζεται χρήματα, μόνο βούληση. Το τι θα γίνει με το Κέντρο Κινηματογράφου χρειάζεται απλώς αποφασιστικότητα. Το πότε θα λειτουργήσει το ολοκληρωμένο και υπέροχο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης χρειάζεται απλές αποφάσεις και, βεβαίως, την τήρησή τους.
Ναι, υπάρχουν και πολλά άλλα έργα που χρειάζονται κονδύλια πολλά. Κι εκεί η οργάνωση καθώς και η αποφασιστική βούληση είναι πρωτεύουσα και απαραίτητη. Για το τι θα προηγηθεί, τι μπορεί να περιμένει, τι μπορεί να αξιοποιηθεί με άλλους τρόπους ίσως.
Με άλλα λόγια, επειδή τόσα χρόνια πολλές εξαγγελίες ακούστηκαν από το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας και έμειναν σε συρτάρια, το στοίχημα δεν είναι πόσα θα γίνουν, αλλά πόσα θα τελειώσουν επιτέλους. Και πόσα δεν θα παραμείνουν κλειστά…