Η ομιλία του υπουργού ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Δεν θα σχολιάσω τα του λαϊκού πολιτισμού του κεφιού και της κουβέντας στα καφενεία που θύμισαν θυμοσοφίες παλαιών εποχών ή τις κοινοτοπίες περί υγιούς νου και σώματος. Θα πω ότι για την εκπαίδευση δεν εξήγγειλε καμία πολιτική ή «φιλοσοφία» παρά μόνο τακτοποίηση συνδικαλιστικών αιτημάτων. Για τα πολλά προβλήματα των πανεπιστημίων βρήκε τη μαγική λύση: θα καταργήσει τα Συμβούλια. Συνέκρινε τις διατάξεις για την επιλογή των υποψηφίων πρυτάνεων στα ελληνικά ΑΕΙ με την προεπιλογή των υποψηφίων βουλευτών στο Χονγκ Κονγκ, συγχέοντας την άδολη δημοκρατική αντιπροσώπευση με τη διοίκηση ενός οργανισμού. Αυτό δεν λέγεται επιχειρηματολογία, λέγεται ταχυδακτυλουργία. Ιδιαίτερα προσβλητικές ήταν δύο αναφορές: Η πρώτη, ότι «κάποιος, κάπου πέρασε από την Αμερική, κάτι νόμισε πως κατάλαβε με τα Συμβούλια και ήρθε να τα επιβάλει εδώ χωρίς να καταλαβαίνει».
Τα Σ.Ι., που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, εισηγήθηκε μετά από εκτεταμένη διεθνή έρευνα ο Β. Παπάζογλου, διεθνούς κύρους καθηγητής, συντάκτης του νόμου Διαμαντοπούλου, ο οποίος σπούδασε και δίδαξε στο ΜΙΤ και ο οποίος, λόγω του νόμου, υπέστη προπηλακισμούς και προσβολές. Η άλλη ήταν η αναφορά στα διακεκριμένα εξωτερικά μέλη των Συμβουλίων στα οποία καταλόγισε αφέλεια και μειωμένη κατανόηση. Προτίμησε να συνταχθεί ρητά με την πολιτεία Πελεγρίνη αντί να εμπιστευθεί την κρίση του συναδέλφου του Αλ. Νεχαμά, καθηγητή φιλοσοφίας στο Princeton, μέλους του Σ.Ι. του ΕΚΠΑ. Ως θετικά κρατώ τη δέσμευσή του για πολιτική ανεξιθρησκία και θεσμική αντιμετώπιση των ποικίλων προσωπικών αιτημάτων. Πιστεύω τα εννοεί και εύχομαι να επιτύχει παρότι η παράταξή του θα κληθεί να ικανοποιήσει τις πολλές (και συντεχνιακές) προσδοκίες που εξέθρεψε.
*Μέλος Συμβουλίου ΕΚΠΑ