Περνώντας αργά χθες το βράδυ μπροστά από το κτίριο του Πανεπιστημίου, που τελεί υπό κατάληψη, με τα αναρτημένα πανό στην πρόσοψη, με κυρίευσε θυμός και θλίψη για την κατάντια της ακαδημαϊκής μας κοινότητας. Αισθάνθηκα και κάτι ακόμη: καλοπροαίρετη ζήλια για τους Κυπρίους.
Πριν από περίπου έναν χρόνο ξεναγήθηκα από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου στο υπέροχο campus στη Λευκωσία. Πρόκειται για μια πλήρως οργανωμένη υποδομή, με υποδειγματική λειτουργία, ασφάλεια και καθαριότητα. Εξίσου υψηλή απόδοση υπάρχει και στην επιστημονική διδασκαλία και έρευνα, με αυστηρά κριτήρια και αξιολόγηση. Είδα το υπό ανέγερση κτίριο του Ζαν Νουβέλ που θα φιλοξενήσει τη Βιβλιοθήκη «Στέλιος Ιωάννου» και πληροφορήθηκα όλα τα μελλοντικά σχέδια του ιδρύματος.
Πριν από λίγες ημέρες, ξανασυνάντησα τον Κώστα Χριστοφίδη, στην Αθήνα αυτήν τη φορά. Μου εξηγούσε πώς το πανεπιστήμιο ηγείται στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κύπρου, μετά την οικονομική κρίση.
Πώς μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης για να συσπειρωθεί το ελληνικό επιστημονικό δυναμικό που βρίσκεται εκτός συνόρων. «Θέλουμε να γίνουμε το καλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο διεθνών προδιαγραφών» έλεγε συνεχώς.
Εργαζόμενος σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση, ο πρύτανης έχει εξασφαλίσει ευρωπαϊκά κονδύλια, συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και χορηγίες από ευκατάστατους Κυπρίους. Μέσα σε λίγα χρόνια, το όραμά του θα έχει γίνει πραγματικότητα. Μακάρι οι Ελληνες να ήταν εξίσου νούσιμοι (δηλαδή σώφρονες, για να θυμηθούμε και μία ωραία κυπριακή λέξη) με τους αδελφούς Κυπρίους…