Οταν μια Ελληνίδα γειτόνισσα, Μεγάλη Τετάρτη, την πήρε τηλέφωνο να της πει «εντάξει, τελείωσα με τους κουραμπιέδες», η Σοφία Φατούρου προς στιγμήν αναρωτήθηκε εάν το χάνει σιγά σιγά. Δεν θα ’ταν και απίθανο. Από το Χαλάνδρι βρέθηκε πριν από ένα μήνα να ζει στη Μελβούρνη και από την άνοιξη προς καλοκαίρι «μετακόμισε» στο φθινόπωρο προς χειμώνα. Μες στην αναμπουμπούλα, ποιος ξέρει, μπορεί έτσι όπως πήδηξε το καλοκαίρι να ξημέρωσαν πάλι Χριστούγεννα. Ομως τελικώς οι κουραμπιέδες ήταν απλώς άλλη μια από τις γλυκιές εκπλήξεις που της επιφύλασσε η ζωή στην Αυστραλία.
«Ναι, όπως προκύπτει, οι Ελληνες εδώ φτιάχνουν κουραμπιέδες και μελομακάρονα σε κάθε ευκαιρία», λέει στην «Κ» η 39χρονη γυναίκα. «Σου λέει, αφού είναι χιτ και ελληνικό, γιατί να τα τρώμε μόνο μια φορά τον χρόνο;». Ετσι και η Σοφία βρέθηκε να στολίζει τον πάγκο της νέας της κουζίνας με πιατέλες με κουραμπιέδες, αυγά και σοκολατένια λαγουδάκια: τα καλύτερα και των δύο κόσμων.
Η αλήθεια είναι ότι έτρεμε λίγο το Πάσχα. Παρότι η σκέψη της μετανάστευσης παιδευόταν για χρόνια στο μυαλό και η τελική απόφαση είχε ληφθεί με πυγμή, φοβόταν ότι τα έθιμα και οι τελετές του Πάσχα θα τη «ρήμαζαν», όπως λέει. Δεν επαληθεύτηκε. «Κατ’ αρχήν δεν μας έλειψε τίποτα. Ηταν σαν ένα Πάσχα στην επαρχία. Με εντυπωσίασε πως δεν έπρεπε να τρέξω σε ελληνικό μπακάλικο για τα απαραίτητα. Ακόμη και στις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ είχε βαφές για αυγά και τσουρέκια, ενώ λαμπάδες πωλούσαν μέχρι και οι Κινέζοι της γειτονιάς». Ζουν στο Hughesdale, ένα προάστιο του Oakleigh, όπου το ελληνικό στοιχείο είναι ισχυρό. Πολύ κοντά στο σπίτι βρίσκεται η ορθόδοξη εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. «Εβλεπες το Μεγάλο Σάββατο οικογένειες να πηγαίνουν τα παιδιά τους να κοινωνήσουν και μετά να πηγαίνουν όλοι μαζί για brunch». Το βράδυ, συγγενείς ήρθαν να τους πάρουν για να πάνε όλοι μαζί στην Ανάσταση. «Ετσι όπως είναι υποφωτισμένη η γειτονιά, ήταν πολύ ωραίο που από το απέναντι πάρκο έβλεπες μια συστάδα από φακούς να πλησιάζει. Φεύγοντας από την εκκλησία όλη η περιοχή ήταν γεμάτη ανθρώπους με κεριά. Οι άνθρωποι εδώ το ζουν όλο αυτό με κατάνυξη. Είναι λογικό, όλοι κουβαλάνε τις πληγές τους, αυτά είναι η σύνδεσή τους με την πατρίδα. Ετσι τελικά κι εγώ αντί να λυγίσω εκείνη την ώρα, ένιωσα σχεδόν τυχερή. Οτι έχω την ευκαιρία να είμαι για πρώτη φορά σε μία χώρα που με δέχεται γι’ αυτό που είμαι».
Για την Κυριακή του Πάσχα, η ελληνική κοινότητα είχε οργανώσει γιορτή για τους νεοφερμένους – υπολογίζονται σε περίπου 2.000. Η Σοφία με την οικογένειά της ήταν καλεσμένοι σε σπίτι. «Ψήσαμε κανονικά αρνί στη σούβλα, αλλά πέταξαν και λίγες γαρίδες στην ψησταριά που εδώ είναι must» λέει γελώντας. «Για γλυκό είχαμε ένα “παραδοσιακό” red velvet cake που έγραφε “Καλό Πάσχα”. Και φυσικά κουραμπιέδες».
Μόνη δεν ένιωσε. «Εδώ δεν νιώθεις μόνος, αλλά ούτε ξένος. Είναι το μόνο που δεν μπορείς να αισθανθείς στη Μελβούρνη γιατί απλώς είναι όλοι ξένοι. Ολοι είναι από κάπου. Το συνειδητοποιείς στο τρένο, στο σούπερ μάρκετ, στον δρόμο, παντού. Εκτός αυτού, έρχονται γείτονες, άνθρωποι άγνωστοι, όλων των εθνικοτήτων, σου χτυπούν την πόρτα και σε ρωτούν εάν χρειάζεσαι κάτι. Εχω στο ψυγείο μου ένα σωρό τηλέφωνα».
Αυτό συνέβη μόλις προχθές στην κοντινή παιδική χαρά. «Είχαμε πάει βόλτα και επιστρέφοντας η μικρή ήθελε να κάνει λίγο κούνια. Πιο δίπλα στο πάρκο ήταν μια οικογένεια Ινδών που έκαναν μπάρμπεκιου, συνηθίζεται εδώ στις γειτονιές. Ξαφνικά, έρχεται το παιδάκι τους και μας πιάνει την κουβέντα. Αμέσως τρέχει η μαμά του και μας ζητά συγγνώμη που το παιδί ενόχλησε. “Καμία ενόχληση αλίμονο” της απάντησα. “Μόλις άρχισε να μαθαίνει αγγλικά, είναι ενθουσιασμένος και τα μιλάει συνέχεια” μου είπε εκείνη. Είχαν μόλις μετακομίσει στην Αυστραλία όπως κι εμείς. Εβλεπα ότι ένιωθε συστολή μήπως ενοχλεί, όπως ένιωθα κι εγώ τις πρώτες ημέρες. Κι έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήμασταν δύο γυναίκες σε μια παιδική χαρά που φοβόμασταν ότι ενοχλούμε η μία την άλλη, αλλά στην πραγματικότητα δεν ενοχλούσαμε κανέναν. Κι αυτή είναι ίσως η πρώτη μου πασχαλινή ιστορία εδώ».