Eίναι το πιο λογικό ερώτημα των ημερών: εφόσον είμαστε οικονομικά στο χείλος του γκρεμού, πού βρίσκει ο κόσμος τη διάθεση και το χρήμα να διοργανώσει μικρές και μεγάλες εκδρομές; Η κίνηση κατά τη διάρκεια της Πρωτομαγιάς ήταν τέτοια, που όποιος ήθελε να φτάσει στη Βουλιαγμένη από τον Πειραιά χρειαζόταν, κυριολεκτικά, τρεις ώρες. Την Κυριακή το βράδυ, όταν επέστρεφαν οι ταξιδιώτες που πήγαν πιο μακριά κατά το εορταστικό τριήμερο, οι ουρές ήταν τεράστιες. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η τουριστική κίνηση στα κοντινά νησιά, όπως η Υδρα, σήμανε την εκκίνηση της σεζόν.
Οι ξένες εφημερίδες και τα άρθρα τους εξηγούν την απεγνωσμένη εξωστρέφεια των Ελλήνων ως το γλέντι στις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Εμείς τι θα λέγαμε για τον εαυτό μας; Αν ο πιο γλυκός καρπός του ελληνικού καλοκαιριού είναι η αμεριμνησία, η αίσθηση ότι ο χρόνος (και τα προβλήματα) σταματούν, τότε απλώς θέλουμε να τον γευτούμε νωρίτερα. Χιλιάδες άνθρωποι ξεροψήνονται στις παραλίες ενώ η θερμοκρασία του νερού είναι αποτρεπτική και όλοι (μα όλοι) δυσφορούν αν ο καιρός χαλάσει λίγο, διότι χαλάει μαζί του και η ομαδική ψευδαίσθηση ότι ο Μάιος είναι μεταμφιεσμένος Αύγουστος.
Αν υποθέσουμε ότι η άνωθεν εξήγηση αφορά τη διάθεση, παραμένει η δεύτερη απορία. Πού βρέθηκε το χρήμα; Εκτος από την παραοικονομία που δεν έχει καταπολεμηθεί ούτε περιοριστεί σημαντικά, κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την αποτελεσματικότητα του Ελληνα να πετύχει τον σκοπό του όταν θέλει να φύγει από το κλεινόν άστυ. Κλειδιά εξοχικών από φίλους, βενζίνη διά του τέσσερα, σπιτικές μακαρονάδες τα βράδια ή σουβλάκια στη γωνία και ο προϋπολογισμός βγήκε. Το σπουδαιότερο; Εκεί που οι ξένοι θα ήθελαν 10 ημέρες να οργανώσουν την απόδραση, εμείς λύνουμε τα θέματα στο πεντάλεπτο.