«Ο βιος και η πολιτεία μου έχει δεχθεί τις πιο κακοπροαίρετες επιθέσεις από διάφορες σκοπιμότητες αλλά καμία- δόξα τω Θεώ- δεν τόλμησε να με χαρακτηρίσει άθεη..». Εξομολόγηση εκ βαθέων, «ύμνος προς τη ζωή, την οποίαν Εκείνος δημιούργησε», ο λόγος της ποιήτριας Κικής Δημουλά καθήλωσε τη «συγκεντρωμένη ιερότητα» , τους «σεβαστούς πατέρες» και όλα τα «σεβάσμια πρόσωπα» του πολυπληθούς κυρίως από νέους κοινού στην αίθουσα τελετών της Παλιάς Φιλοσοφικής Σχόλης του Αριστοτέλειου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
«Βιαστήκατε να χειροκροτήσετε. Τώρα εκτεθήκατε ανεπανόρθωτα», είπε για να αποκαλύψει στο τέλος («επειδή όπως και κάθε τέλος είναι θλιμμένο) γιατί διάλεξε ως τίτλο ένα «εντελώς αντιεπιστημονικό» , «κάπως υπόπτου ηθικής» και σε τούτο μάλιστα το χώρο τον «ταγμένο και στην καταπολέμηση της πλάνης μέσω της θαυματουργού παιδείας», την «κακόφημη κατά κόσμον πλάνη».
«Τη διάλεξα, για να σας ευχαριστήσω. Επειδή η πλάνη σας παρέσυρε να με αναγορεύσετε επίτιμη της συμπάθειάς σας κάτι που μεταφράζεται σε ‘ύψιστη τιμή, κι ως εκ τούτου αβάσταχτη για την προσγειωμένη αυτογνωσία μου…», ανέφερε η ακαδημαϊκός ποιήτρια που από χθες το βράδυ, στα 84 της εισήλθε και στους κόλπους της πανεπιστημιακής κοινότητας ως επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ για την θεολογική της προσέγγιση και την ευρηματική ανασύνθεση της χριστιανικής γραμματείας.
Κι ύστερα , στο βήμα, αφού «αποτίναξε» την τήβεννο, πλέκοντας το εγκώμιο της πλάνης συγχρόνως και τον ψόγο της, κέντησε γύρω της με την ποιητική της μαεστρία , τα ερωτήματα για την Ποίηση, τον Θεό, τα όνειρα, το θείον, τις συνομιλίες της με Εκείνον . «Οφείλω στην πλάνη «θηριώδεις αλήθειες, ως ήρεμα κατοικία πλάσματα –τέχνασμα της πλάνης και η φωτογραφία, είναι δε νοσηρή σχεδόν η εξάρτηση μου από την γενναιόδωρη εξαπάτηση που μου προσφέρει». Δεν προτείνω την πλάνη, απλώς εκτιμώ ότι προμηθεύει κάποιες αντιστάσεις στις αδυναμίες και τους φόβους μας», είπε, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν μιλά για την πλάνη της απροσεξίας, της βιαστικής επιπολαιότητας, της ατυχίας, αλλά για την ηθελημένη, τη δημιουργική πλάνη. Αυτή που την εκφράζει, το ρήμα: εθελοτυφλώ.
Άραγε, η ποίηση να πλανάται, πιστεύοντας ότι δίνει στον άνθρωπο τα μέσα, να απομακρύνει την ματαιότητα; αναρωτήθηκε.
«Μια Βαβέλ είναι και η ποίηση διαφορετικών οραμάτων και διαλέκτων, η μια λέξη παρανοεί την άλλη, οι ξένοιαστες λέξεις, δεν θέλουν να ζήσουν τον κίνδυνο της εμβάθυνσης, τελικά, δύσκολο να επιβάλλεις την αγιότητα της αλληλεγγύης. Άλλωστε τα μεγάλα βάσανα του ανθρώπου, ξένες γλώσσες δε γνωρίζουν, μια δυο λέξεις όλες όλες μιλούν: την Ιώβεια υπομονή».
Έχει άραγε τη δύναμη η Ποίηση, να διακρίνει ποιες από τις προσφερόμενες να την υπηρετήσουν λέξεις, πάσχουν από μια θνητή επιφανειακότητα και ποιες είναι προικισμένες με αλλεπάλληλες στρώσεις λανθάνοντος νοήματος;
«Οι λέξεις είναι αυτές που γράφουν ή δε γράφουν το ποίημα. Κι αυτή η δικτάτορας έμπνευση, την ευρηματικότητα των λέξεων οικειοποιείται. Στην παντοδύναμη σκέψη η εξουσία που της απομένει είναι, να ονειρεύεται το ποίημα αυθημερόν ..και να προσεύχεται στο Αγιο τυχαίο. Αυτό που πέφτει ως μάννα εξ ουρανού και τρέφει τα πεινασμένα αδιέξοδα του ποιήματος».
«Ο λόγος που δείχνω τόσο σεβασμό στις λέξεις είναι γιατί κάθε ποίημα , ακόμα και κάθε στίχος ένα σύμπαν είναι. Το σύμπαν της δημιουργού στιγμής. Από τις λέξεις εξαρτάται η σωτηρία της γλώσσας- το μητρικό γάλα των αθάνατων κειμένων που έχουν γραφτεί.
Παρηγορεί η ποίηση; τη γενναιότητα καλλιεργεί, ξέρω πως σκάβει, σκάβει, δεν φοβάται να σκύψει και να δει το αποτρόπαιο βάθος μας, να δει ότι δεν περιέχουμε μόνο έναν Σύμωνα Κυρηναίο, έναν Ιωάννη, αλλά κι έναν Ιούδα κι έναν αλέκτορα, κι ένα Πόντιο Πιλάτο σε ετοιμότητα. Και μια ενοχή που όλο νίπτει τας χείρας της.
Πέρα απ’ αυτά, η Ποίηση εξυψώνει τη μοναχικότητα, είναι ένα ασύλληπτο φτερωτό «σαν» -το οιστρογόνο «σαν», της παρομοίωσης-, μια ακούραστη περιηγήτρια..Εν τω μεταξύ γράφουμε, γράφουμε ανυποχώρητα. Ίσως από φόβο πως θα μας εξαφανίσει εξ ολοκλήρου η προφορικότητα… Υπολογίζω, ότι πολλές αράδες προορίζονται να βυθιστούν στην αφάνεια και ελάχιστες είναι εκείνες που θα βαδίσουν επί των κυμάτων, σαν μέγα θαύμα».
Στο θαύμα της ποίησης της επικέντρωσε την προσφώνηση του και ο πρόεδρος της Θεολογικής, Καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης: «Στους θεολόγους συντομογραφικά το όνομα της Κικής Δημουλά ΚΔ θυμίζει συντομογραφία της Καινής Διαθήκης,. Τυχαία ή κατά πρόνοια, έχω την αίσθηση πως η τιμώμενη ποιήτρια είναι η καινή Διαθήκη της νεότερης μας ποίησης», καλωσορίζοντας την ποιήτρια στην αγκαλιά της θεολογικής κοινότητας.
«Επιστήμονας δεν είμαι, θεολόγος δεν είμαι, φιλόλογος δεν είμαι. Είμαι απλώς ένας αυτοσχέδιος άνθρωπος, διευκρίνισε η τιμώμενη. «Με είδε ο Θεός που είναι αρμόδιος να επιβλέπει την ποιότητα των αυθαιρεσιών , μου είπε πόσο χάλια είσαι, κόλλησε στο πλευρό μου ένα καχεκτικό φτεράκι…’Εκτοτε απλώς προσπαθώ σπανίως και χαμηλά πετάω, συστηματικά δε πέφτω και σωριάζομαι επάνω στην αβέβαιη φύση μου», ανέφερε αιτιολογώντας την «έλλειψη ψυχραιμίας της, εξαιτίας της ανωτάτης υποδοχής», από το Πανεπιστήμιο που της άνοιξε την «σοφή πόρτα του παρηγορώντας έτσι, ένα απαρηγόρητο απωθημένο μου» και το κοινό για την «ωραία ταραχή» που της χάρισε.