Ο François Englert είναι φυσικός, βραβευμένος με Νομπέλ το 2013. Ο Richard Ned Lebow είναι πολιτικός επιστήμονας και μελετητής του Θουκυδίδη. Και οι δύο αναγορεύτηκαν πρόσφατα επίτιμοι διδάκτορες στο ΕΜΠ και στο Πάντειο αντίστοιχα, προσφέροντας τη δική τους ακτινοβολία στο κύρος των ελληνικών ιδρυμάτων και αποδεικνύοντας ότι η… αριστεία δεν είναι ρετσινιά.
Ειδικότερα, ο François Englert γεννήθηκε το 1932 στο Βέλγιο. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και λόγω της εβραϊκής του καταγωγής. Μάλιστα, την τελευταία στιγμή διέφυγε το Ολοκαύτωμα μετά την κατάληψη του Βελγίου από τη ναζιστική Γερμανία. Ακολούθησε σπουδές Ηλεκτρολόγου Μηχανικού στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (ULB). Από το 1959 έως το 1961 εργάσθηκε στο Cornell University και στη συνέχεια επέστρεψε στο ULB όπου έγινε καθηγητής και από το 1980 επικεφαλής της ομάδας θεωρητικής φυσικής του πανεπιστημίου. Εχει σημαντική ερευνητική συνεισφορά στη στατιστική φυσική, στην κβαντική θεωρία πεδίου, στην κοσμολογία, στη θεωρία χορδών και στην υπερβαρύτητα. Για την έρευνά του στη θεωρητική φυσική στοιχειωδών σωματιδίων έχει τιμηθεί με πολλά σημαντικά βραβεία, με κορωνίδα το Βραβείο Νομπέλ το 2013, το οποίο μοιράστηκε με τον Peter Higgs για τη θεωρητική ανακάλυψη του μηχανισμού ο οποίος συμβάλλει στην κατανόηση της προέλευσης της μάζας των υποατομικών σωματιδίων, μέσω της πρόβλεψης ενός κατάλληλου νέου στοιχειώδους σωματιδίου, μια πρόβλεψη που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από τα πειράματα ATLAS και CMS στον μεγάλο επιταχυντή αδρονίων LHC στο CERN.
«Η αναγόρευση του François Englert σε επίτιμο διδάκτορα της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών αποφασίστηκε στο πλαίσιο του εορτασμού των 15 χρόνων από την ίδρυση της Σχολής. Η αναγόρευση ενός διεθνώς αναγνωρισμένου επιστήμονα όπως ο κ. Englert, δικαιώνει τον ακαδημαϊκό ρόλο και τη διεθνή ακτινοβολία του ΕΜΠ, που συμμετέχει ενεργά στην παγκόσμια εκπαιδευτική και επιστημονική κοινότητα και μάλιστα με σημαντικές και αναγνωρισμένες διεθνώς διακρίσεις. Επίσης, η αναγόρευση θα ενισχύσει τη συνεργασία τόσο προσωπικά με τον κ. Francois Englert, όσο και με το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών του οποίου ο κ. Englert είναι ομότιμος καθηγητής» δήλωσε στην «Κ» ο πρύτανης του ΕΜΠ Ιωάννης Γκόλιας.
«Εθνικό συμφέρον»
Σε αντίστοιχη εκδήλωση στο Πάντειο, στο επίκεντρο ήταν ο Richard Ned Lebow, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Dartmouth των ΗΠΑ, καθηγητής στο King’s College London και Bye-Fellow στο Κολέγιο Pembroke του Cambridge. Εχει δημοσιεύσει πάνω από 20 βιβλία και 200 άρθρα κατά τη διάρκεια περίπου έξι δεκαετιών διεθνώς αναγνωρισμένης συνεισφοράς στο πεδίο της Διεθνούς Πολιτικής Θεωρίας. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του έργου και της συμβολής του εδράζονται στη συστηματική διασύνδεση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με το σύγχρονο κεκτημένο της Διεθνούς Πολιτικής Θεωρίας. Ενδεικτικά, ο Lebow έχει μελετήσει τον «κλασικό ρεαλισμό» του Θουκυδίδη, του Clausewitz και του Morgenthau, προκειμένου να αναδείξει την ύπαρξη στενού συνδέσμου μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής αλλά και μεταξύ συμφερόντων και ηθικής. Απώτερος σκοπός της ανάλυσής του είναι να αναδείξει την ουσιώδη σημασία που έχει η ηθική για την έννοια του εθνικού συμφέροντος. Το σημείο εκείνο που κάνει τη συμβολή του στην ανάλυση του έργου του Θουκυδίδη ιδιαίτερη είναι η έμφαση που δίνει στην αρχαία ελληνική τραγωδία και στα διδάγματά της για τη φύση της ίδιας της ζωής και της πολιτικής. Γι’ αυτό και προτείνει μια εναλλακτική προς την υπάρχουσα οντολογία των κοινωνικών επιστημών, που να στηρίζεται σε μια βαθύτερη κατανόηση της «τραγικής φύσης της πολιτικής», που τόσο έξοχα προσφέρει η αρχαία ελληνική τραγωδία. «Για πρώτη φορά διάβασα Θουκυδίδη στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στα τέλη της δεκαετίας του ’50» ανέφερε στην «Κ» ο κ. Lebow, και πρόσθεσε: «Τότε ζούσαμε την κρίση του Βερολίνου, και κατόπιν ακολούθησε η κρίση της Κούβας το 1962. Ηδη από το 1958-59 βλέπαμε εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στην ιστορία που μας λέει ο Θουκυδίδης και τον τρόπο που εξελισσόταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Με τράβηξε ο Θουκυδίδης διότι προσέφερε μία αναλυτική ματιά για τον Ψυχρό Πόλεμο και πώς μπορούμε να αποφύγουμε ένα νέο πόλεμο. Σε αντίθεση με τις θετικιστικές προσεγγίσεις στις διεθνείς σχέσεις, ο Θουκυδίδης εστιάζει στους ανθρώπους και στις αποφάσεις τους, το τυχαίο ή το μοιραίο».