Μια λευκή σελίδα με την ανακοίνωση για διακοπή λειτουργίας ήταν ό,τι μπορούσε να δει κανείς χθες από τις 12 το μεσημέρι στην ιστοσελίδα του ιστορικού ξενοδοχείου «Πεντελικόν». Οι εργαζόμενοι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, οι πελάτες αναχώρησαν.
Η είδηση για το κλείσιμο του ξενοδοχείου της Κηφισιάς (με «αιφνίδια απόφαση του νέου ιδιοκτήτη») είχε πολλαπλασιαστική δύναμη χθες στα κοινωνικά δίκτυα, διαχύθηκε ταχύτατα, αναπαράχθηκε, χρωματίστηκε και συνοδεύθηκε από την αυτονόητη επωδό για κάθε θλιβερό, αναμενόμενο ή απρόσμενο αποχαιρετισμό με κάθε κομμάτι του αστικού κόσμου του «χθες».
Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύθηκε χθες η είδηση για το «Πεντελικόν». «Πάει και αυτό», είπαν πολλοί χθες, καθώς το κλείσιμο κάθε ιστορικής επιχείρησης μεταφράζεται εκ πρώτης όψεως ως νίκη της παρακμής. Συχνά, μια τέτοια είδηση δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας και επιτείνει την ατμόσφαιρα αποσταθεροποίησης ενός κοινωνικού εδάφους έως πρόσφατα οικείου. Γι’ αυτό και το «Πεντελικόν» προκάλεσε «νεκρολογίες» πριν καλά καλά γίνει γνωστή η μελλοντική του κατάσταση. Το γεγονός ότι είναι συνδεδεμένο με το Κεφαλάρι και τον παλιό, αστικό πυρήνα του αρκεί για να ανασυστήσει ένα χάρτη απωλειών από το κέντρο της Αθήνας ώς τα βόρεια προάστια και να οργανώσει το αίσθημα της απώλειας.
Οι κτιριακές εγκαταστάσεις (και η έκταση των επτά στρεμμάτων) πέρασαν στην ιδιοκτησία της εταιρείας συμφερόντων του ομογενούς από τη Νότια Αμερική Θ. Δουζόγλου στα μέσα Μαΐου. Οπως λέει το ρεπορτάζ του συναδέλφου Στάθη Κουσουνή, «είχε προηγηθεί στα τέλη Απριλίου διαδικασία δημόσιου αναγκαστικού πλειστηριασμού του ακινήτου από την Alpha Bank, λόγω οφειλών προς την τράπεζα της ιδιοκτήτριας μέχρι τότε εταιρείας «Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις Βάρδη Α.Ε.». Πληροφορίες αναφέρουν ότι το ξενοδοχειακό συγκρότημα άλλαξε χέρια έναντι του ποσού των 23 εκατ. ευρώ. Με το κλείσιμο του ξενοδοχείου απολύθηκαν 120 εργαζόμενοι, οι οποίοι ζήτησαν από τη νέα ιδιοκτήτρια την επαναπρόσληψή τους με την επαναλειτουργία της μονάδας. Επίσης, εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο ζήτησαν την καταβολή καθυστερημένων δεδουλευμένων, καθώς τους τελευταίους μήνες γίνονταν πληρωμές «έναντι».
Η διοίκηση της πρώην ιδιοκτήτριας εταιρείας, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της, «από την πρώτη στιγμή ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον νέο ιδιοκτήτη ώστε να επιτευχθεί μία ομαλή μετάβαση από την προηγούμενη ιδιοκτησία στη νέα και με μοναδικό στόχο τη συνεχή, αδιάλειπτη και συνεπέστατη λειτουργία του ξενοδοχείου». Κανείς δεν είναι σε θέση να πει σήμερα τι μέλλον περιμένει το «Πεντελικόν», αν θα συνεχίσει ως ξενοδοχείο, αν θα επαναπροσληφθούν οι εργαζόμενοι ή κάποιοι από αυτούς ή αν θα το δούμε με άλλη λειτουργία. Η ζωή αλλάζει. Η Κηφισιά, βεβαίως, που νεκρολογείται λόγω του «Πεντελικού», δεν υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά ο συμβολισμός είναι τεράστιος. Εκεί στέκονται οι περισσότεροι, αγνοώντας ακόμη και τα γλέντια της δεκαετίας του ’80, όταν η νομενκλατούρα της εποχής βίωνε τον εξαστισμό της (με τον δικό της τρόπο). Ολα αυτά είναι ξεχασμένα ή τουλάχιστον χωνεμένα σε μία δεξαμενή τοπικής ιστορίας που λίγο να την αναδεύσεις, θα ακούσεις πολλές διηγήσεις.
Και το «Πεντελικόν» ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης κηφισιώτικης μυθολογίας, είχε τη δική του θέση σε ένα αστικό παραμύθι που από τις αρχές του 20ού αιώνα γινόταν πιο ελκυστικό, όταν οι σκόρπιες επαύλεις που υπήρχαν από τα χρόνια του Γεωργίου του Α΄ άρχισαν να συνθέτουν έναν πυκνό ιστό. Ηδη, από το 1910 η Κηφισιά είχε σταδιακά υπερτοπικό χαρακτήρα. Οικογένειες της Αθήνας «ανέβαιναν» να ξεκαλοκαιριάσουν στις δροσιές της Κηφισιάς και του Κεφαλαρίου, σπίτια νοικιάζονταν για τους θερμούς μήνες, όταν η πρωτεύουσα ήταν καμίνι, ενώ στην Κηφισιά καθόσουν τα βράδια στις βεράντες των ωραίων ξενοδοχείων και μπορούσες να ρίξεις κάτι στους ώμους…
Ξεχωριστό στυλ
Το «Πεντελικόν» χτίστηκε το 1923 και η πολυτέλειά του είχε προκαλέσει αίσθηση όταν άνοιξε λίγα χρόνια αργότερα. Σύχναζε «καλός κόσμος», αλλά και πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τα μεγάλα ξενοδοχεία της Κηφισιάς ήταν όλα χτισμένα σε ένα υβριδικό στυλ αρχιτεκτονικής. Βαθιές στέγες, πυργίσκοι, εξώστες, τρούλοι και ξύλο έδιναν ένα ύφος εξοχικό και αδιόρατα κεντροευρωπαϊκό. Το ξενοδοχείο Απέργη ήταν από τα πρώτα και γρήγορα ακολούθησαν όλα τα άλλα: Θεοξένια, Σεμίραμις, Παλλάς, Renaissance, Σέσιλ, Πύρνα… Χθες, η είδηση για το «Πεντελικόν» έξυσε ένα τραύμα και ανέσυρε αναμνήσεις. Κυρίως, όμως, ήταν η συμβολική μεγιστοποίηση ενός κοινωνικού τετελεσμένου.