Βαλίτσα, χειραποσκευή, τσαντάκι μέσης, σακούλα με δώρα, μηχανή. Οταν ο Χαράλαμπος μπήκε στο ταξί στο αεροδρόμιο, τα είχε όλα μαζί του. Το ήξερε, γιατί τα μέτρησε. Η πτήση ήταν μακρινή, είχε φτάσει κατάκοπος στην Αθήνα, δεν είχε όρεξη για πολλές κουβέντες με τον οδηγό. Κι εκείνος το κατάλαβε: το μόνο που τον ρώτησε ήταν ο προορισμός του. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είχαν φτάσει. Ο Χαράλαμπος έδωσε το αντίτιμο της κούρσας, ευχαρίστησε -και για την πολύτιμη σιωπή- και βγήκε από το ταξί. Δυστυχώς όμως δεν μέτρησε ξανά.
Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι η κάμερά του έλειπε. Εψαξε παντού, θυμήθηκε όλες του τις κινήσεις από τη στιγμή που μπήκε στο σπίτι, αλλά τίποτα. Θα ορκιζόταν ότι την είχε μαζί του, βγαίνοντας από το ταξί. «Την είχα κρεμασμένη χιαστί πάνω μου, πώς θα μπορούσα να την ξεχάσω;», έλεγε στη γυναίκα του που ήδη είχε πιάσει την γκρίνια. «Αχ, τι θα σε κάνω… Την απόδειξη την κράτησες τουλάχιστον; Οχι; Εμ βέβαια», του έλεγε.
Και τώρα τι κάνουμε; Χωρίς την απόδειξη, δεν μπορούσε να εντοπίσει τον οδηγό, ενώ το ταξί το είχε πάρει από την πιάτσα του αεροδρομίου και όχι από κάποια εταιρεία με την οποία θα μπορούσε να επικοινωνήσει. Και είχε και την άλλη να μουρμουράει! Στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής δεν είχε παραδοθεί κάποια φωτογραφική μηχανή, ενώ και η ασφάλεια του αεροδρομίου δήλωνε άγνοια τηλεφωνικά. Μέσα στον πανικό, ο Χαράλαμπος είχε ξεχάσει ότι το πρωί είχε βρει πέντε αναπάντητες κλήσεις από άγνωστο νούμερο στο κινητό του…
«Φίλε, αμοιβή δίνεις;» του είπε με νόημα ο «λύνων και δένων» στην πιάτσα του αεροδρομίου, όπου έτρεξε μήπως και βρει άκρη. «Ετσι ίσως κάτι γίνει». Δύο ώρες είχε κλείσει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και δεν είχε καταφέρει ούτε να εντοπίσει τον οδηγό του αλλά ούτε να βρει άκρη. «Αν έχεις καιρό για χάσιμο μείνε εδώ», τον πείραζαν οι της πιάτσας, οι οποίοι όπως του είπαν συνήθως παραδίδουν στην αστυνομία τα πράγματα που βρίσκουν στα ταξί τους. Παλιότερα τα πήγαιναν στον ΣΑΤΑ, αλλά αυτή η πρακτική έχει ατονήσει. Ηταν έτοιμος να παραδώσει τα όπλα και να συντάξει μία ανακοίνωση «δίδεται αμοιβή» (εκτός του υψηλού της κόστους, η κάμερα περιείχε και πολύτιμο για τη δουλειά του υλικό), όταν μια ακόμα κλήση από το ίδιο άγνωστο νούμερο χτύπησε σαν αφύπνιση. «Πού είσαι, ρε άνθρωπε, από χθες σε ψάχνω. Εχεις ξεχάσει τη μηχανή σου στο ταξί μου!».
Ο κύριος Ιορδάνης είχε εντοπίσει τον μαύρο όγκο κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού. «Προφανώς την έσπρωχνες με το πόδι σου και δεν την είδα αμέσως» απολογήθηκε σχεδόν στον Χαράλαμπο. «Στη θήκη είχες τα στοιχεία σου, αλλά δεν το σήκωνες το ρημάδι το κινητό», τον μάλωσε. «Δεν ξέρω πού έχω το μυαλό μου» του απάντησε ο άλλος, γελώντας από χαρά που είχε βρει, επιτέλους, αυτό που θεωρούσε για τα καλά χαμένο. Για καλό και για κακό βέβαια αποφάσισε να μην πει όλη την ιστορία στη γυναίκα του.
Τι ξεχνάμε συνήθως
Βιβλιάρια υγείας, σακούλες με φάρμακα, κλειδιά -πολλές αρμαθιές κλειδιά-, φυσικά κινητά, πορτοφόλια, γυαλιά ηλίου, σακίδια, φακέλους με έγγραφα, λάπτοπ, ομπρέλες. Αυτά τα πράγματα ξεχνάμε συχνότερα στα ταξί, σύμφωνα με την ιστοσελίδα taxiget.gr, όπου μπορεί κάποιος να καταχωρίσει αυτό που ξέχασε στη διάρκεια μιας κούρσας, με την ελπίδα ότι ο φιλότιμος οδηγός θα τον αναζητήσει, ανατρέχοντας στη σχετική ενότητα. Και όχι μόνον. Μία γυναίκα ξέχασε στο ταξί τα ολοκαίνουργια παπούτσια που είχε μόλις αγοράσει, ενώ άλλος έφυγε χωρίς την ηλεκτρική του κιθάρα.
«Και τι δεν ξεχνάμε στα ταξί», αναφέρει χαρακτηριστικά στην «Κ» ο κ. Γιάννης Χαλβατζής, διαχειριστής της υπηρεσίας (λειτουργεί σαν ραδιοταξί χωρίς έξτρα χρέωση). «Σε ποσοστό 50% πάντως τα βρίσκουν. Βοηθά γενικώς να κρατάμε την απόδειξη του ταξί ή τον αριθμό πινακίδας» συμπληρώνει ο ίδιος. Ας μην το αναφέρουμε, όμως… στη σύζυγο του Χαράλαμπου καλύτερα.