«Η αλήθεια είναι ένα μεγάλος καθρέφτης στα χέρια του Θεού. Τον έριξε στη γη, έσπασε σε πολλά μικρά κομμάτια. Ο καθένας μας κρατάει από ένα κομμάτι και πιστεύει ότι κρατάει την αλήθεια». Αυτή είναι η εισαγωγή της παράστασης που παρουσιάζουν σήμερα δεκαέξι μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας του Πειραιά, που αποπειράθηκαν να «χαρτογραφήσουν» τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην περιοχή τους, έπειτα από επιτόπια έρευνα με την καθοδήγηση της φιλολόγου τους κ. Δέσποινας Δεμερτζή. «Δούλευα από το δημοτικό, όταν βρέθηκα πριν από δύο χρόνια στον δρόμο, χωρίς καν αποζημίωση», διηγείται στην «Κ» η 50χρονη Λίτσα, μητέρα και γιαγιά, που από τον Σεπτέμβριο φοιτά στο σχολείο στα Μανιάτικα. «Εδώ συνάντησα ομοιοπαθούντες», προσθέτει και μου συστήνει συμμαθήτριά της, που εργαζόταν για πολλά χρόνια σε διαφημιστική.
Η ανεργία, συχνά μακροχρόνια, οδήγησε τους περισσότερους στο κατώφλι του σχολείου. «Ο Πειραιάς χτυπήθηκε περισσότερο από άλλους δήμους», λέει ο 35χρονος Λευτέρης, που δουλεύει ως οδηγός. Είχαν προηγηθεί, όμως, τρία χρόνια χωρίς σταθερή απασχόληση. Εγκατέλειψε το σχολείο στην Α΄ Γυμνασίου, «τότε υπήρχαν πολλά μεροκάματα», λέει. Σήμερα, για να προλάβει σχολείο, δουλειά και οικογένεια, συχνά κοιμάται μόνον τρεις ώρες.
Για την 21χρονη Αφροδίτη, τη μικρότερη της ομάδας, η φοίτηση είναι απρόσκοπτη, καθώς δεν έχει υποχρεώσεις. «Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα ελληνικά και τα αγγλικά, αλλά θέλω να σπουδάσω κομμωτική».
Τη Μαρία, που εργάζεται ως τραυματιοφορέας σε νοσοκομείο, στο σχολείο την έφερε η αγάπη της για τη λογοτεχνία, «ήθελα να κάνω το διάβασμά μου πιο ουσιαστικό». Μόλις είδε ότι τα παιδιά της «ξεπετάχτηκαν», αποφάσισε να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της. «Θεωρώ ότι ως παιδί δεν έλαβα τη βοήθεια που εδικαιούμην, πρέπει να είχα δυσλεξία, αλλά τότε κανείς δεν το διέγνωσε».
Παρακολουθώντας τις πρόβες διαπιστώνει κανείς πόσο απελευθερωτικό είναι να μοιράζεσαι ένα τραύμα. «Μπορεί να επέλεξαν ως κύριο θέμα την κρίση, αλλά διαπίστωσαν πόσες πρωτοβουλίες γεννήθηκαν μέσα σε αυτήν, κάτι που προσδίδει και μια θετική χροιά στο project», σχολιάζει η καθηγήτριά τους. Αλλωστε, η αλλαγή θέασης του κόσμου είναι το μεγάλο «στοίχημα». «Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήξερα πάντοτε τον σωστό δρόμο, τον οποίο μάλιστα υπεδείκνυα με επιμονή στα παιδιά μου, τώρα καταλαβαίνω ότι σε κάθε πρόβλημα υπάρχουν χίλιες διαφορετικές λύσεις», καταλήγει μια μαθήτρια.