Τα μουσεία παλεύουν να στήσουν εκθέσεις και να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Οι αρχαιολόγοι παλεύουν να συνεχίσουν τις ανασκαφές βάζοντας -με κλειστές τις τράπεζες- από την τσέπη τους κάποια έξοδα για να πληρωθούν οι μετακινήσεις των φοιτητών, κάποια υλικά, οι τεχνίτες. Οι χορηγίες (όσα ιδρύματα βοηθούν) δεν έχουν εγκριθεί από τα αρμόδια συμβούλια και όπου δίνονται απευθείας, δεν μπορούν να εκταμιευτούν για να πληρωθούν τα έξοδα της ανασκαφής. Αλλοι αρχαιολόγοι στα μέτωπα του ΕΣΠΑ προσπαθούν να τα κρατήσουν «ζωντανά» εκεί που οι εργολάβοι τράβηξαν χειρόφρενο. Οι καλλιτέχνες προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις παραστάσεις που ανέλαβαν χωρίς να γνωρίζουν πια αν θα πληρωθούν ή όχι, από το Ελληνικό Φεστιβάλ, τα εκτός έδρας από τα θεατρικά σχήματα. Ολοι αυτές τις ημέρες που μοιάζουν με εφιάλτη παράγουν πολιτισμό με αυταπάρνηση και περιμένουν.
Τον καιρό του πρώτου Μνημονίου οι άνθρωποι του πολιτισμού μάχονταν με τον τρόπο τους για τις απώλειες στον χώρο τους. Η αμηχανία των πρώτων ημερών τότε έδωσε τη θέση της στην ορμή της αλληλεγγύης που θυμηθήκαμε (όλη η κοινωνία) έπειτα από πολλά χρόνια, δίνοντας ώθηση στην οικονομική παραγωγή στο θέατρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Τώρα, κοντά στο τρίτο και πιο φαρμακερό Μνημόνιο, με ιδεολογικές κόντρες ανάμεσά μας και πολλές διαφορές που εντείνει παρά μαλακώνει το Facebook, οι αντοχές μειώθηκαν όπως τα λιγοστά χρήματα που περίσσευαν. Οι πρώτες αντιδράσεις στον χώρο του θεάματος ήταν ακυρώσεις παραστάσεων και συναυλιών, ειδικά αυτών που δεν έβγαιναν πέρα. Παντού ψαλιδισμένα τα φτερά.
Αυτή τη φορά, όμως, τη διαφορά έκανε το κοινό. Αυτό επέμενε. Αυτό στήριξε. Η έναρξη των Επιδαυρίων κι ενώ όλοι ήταν υπό την επήρεια του δημοψηφίσματος και του ιδεολογικού διχασμού, συγκέντρωσε 8.000 θεατές που παρακολούθησαν τις «Τρωάδες» του Σωτήρη Χατζάκη στο αργολικό θέατρο. Το πείραμα της Κατερίνας Ευαγγελάτου με τον «Ρήσο» είχε επίσης απήχηση, ενώ την περασμένη Παρασκευή και Σάββατο, με τον εφιάλτη ενός Grexit πάνω μας, 13.000 θεατές βρήκαν το κουράγιο να αφήσουν τη μαυρίλα της τηλεόρασης και όσων συνέβαιναν στις Βρυξέλλες. Μοιράζοντας τη βενζίνη και τα άλλα έξοδα της μετακίνησης, πολλές παρέες έφτασαν ώς την Επίδαυρο για τους «Αχαρνής» του Γιάννη Κακλέα.
Τα λόγια του Στάθη Λιβαθινού, «το Εθνικό θέατρο είναι εδώ και θα είναι εδώ», είναι παρηγορητικά για να αντιδράσουμε. Είναι όμως και κάτι άλλο που έχει το ελληνικό κοινό. Το περιέγραψαν με τον τρόπο τους οι Imam Baildi στη «Λιμπερασιόν», η οποία αναζητεί τη νέα δημιουργία μέσα στην κρίση τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο όσο και στη μουσική: «Κρίση ή όχι, οι Ελληνες αγαπούν τη γιορτή». Ο Λύσανδρος Φαληρέας, που μαζί με τον αδερφό του Ορέστη σχημάτισε την μπάντα η οποία είναι περιζήτητη στα ξένα φεστιβάλ όπως και στα ελληνικά, δεν μιλάει για την ανεμελιά αλλά για τις παρέες. Οπως σχηματίζουν οι ίδιοι σε κάθε εμφάνισή τους στις σκηνές της Αθήνας με την έναρξη της κρίσης.
Γιορτή με την έννοια της κοινωνικότητας. Αλλωστε ακόμη και το πένθος στη Ελλάδα δεν είναι ταυτισμένο με τη μοναχικότητα αλλά με την κοινότητα.