Τέλη του καλοκαιριού επιστρέφουμε από το λιμάνι του Πειραιά. Η επιβίβαση στο τρένο, καθώς χτυπάει το σήμα πως κλείνουν οι πόρτες, επεισοδιακή. Τυχαία βρίσκουμε θέση, αφού το βαγόνι έχει γεμίσει με μετανάστες, γυναίκες με μαντήλες μαζί με τους άντρες και τα παιδιά τους. Συνομιλούν έντονα μεταξύ τους, τα παιδιά τσιμπολογάνε τσιπς, κάποιοι κοιτούν τα κινητά τους, μέχρι που φτάνουμε Ομόνοια· εκεί κάποιος κάνει νόημα και όλοι κατεβαίνουν.
Συχνά η επικαιρότητα δεν μας αγγίζει πραγματικά παρά μόνον όταν «μπλεχτεί» η δική μας ζωή μαζί της. Τους τελευταίους μήνες στη γειτονιά της Πατησίων νιώθουμε αρκετά από όσα έχουν συμβεί σχετικά με τα πλήθη των προσφύγων που έχουν έρθει στη χώρα μας. Τα αισθήματα και οι εικόνες έχουν πάντα δύο όψεις, νομίζω. Οταν το Πεδίον του Αρεως μεταμορφώθηκε σε καταφύγιο για τους πρόσφυγες, η αίσθηση για όσους αποτελούσε τον κοντινότερο «πράσινο» χώρο για βόλτες ήταν αυτή της απώλειας. Οι μέρες πέρασαν και η ζωή συνεχίστηκε. Η πιο πρόσφατη βόλτα μας στις παρυφές του Πεδίου του Αρεως αποκάλυψε απλώς τη συνέχεια της απόλυτης εγκατάλειψης που είχε επέλθει προτού ακόμη έρθουν οι πρόσφυγες.
Το αίσθημα της απώλειας επανήλθε στη ζωή μας αυτήν τη φορά με έναν άλλον τρόπο. Οταν χτύπησε το πρώτο κουδούνι της φετινής σχολικής χρονιάς και η τάξη μας έμεινε μείον μιας φίλης. Η Ανισγκολ, ένα κοριτσάκι από το Αφγανιστάν, που, αν και μεγαλύτερο σε ηλικία, είχε ενταχθεί στην τάξη της πρώτης δημοτικού πριν από μερικά χρόνια, μάθαμε πως έφυγε με την οικογένειά της, τους γονείς και την αδερφή της Φατμέ για τη Γερμανία, με την ευκαιρία του «ανοίγματος» της χώρας στους πρόσφυγες. «Μας λείπει», λένε τα παιδιά που βρήκαν μέσα στα περσινά τους τετράδια σημειώματά της, φωτογραφίες της από την τελευταία εκδρομή της χρονιάς. Πολλά «αντίο» που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Και η αίσθηση πως, δίχως να το συνειδητοποιούμε, είμαστε όλοι μέρος της ίδιας Ιστορίας.