Στη Μαυρομιχάλη, στο ύψος της Τσιμισκή, στο κέντρο της Αθήνας, υπήρχε, ήδη από το 2012, ένα γκράφιτι σε τοίχο νεοαστικής πολυκατοικίας που έγραφε «Μελαγχολική Αριστερά». Οντως, μελαγχολική Αριστερά – με μια μελαγχολία που επιτείνεται από τη δημόσια θερμή αγκαλιά του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο και ανατροφοδοτεί, ενδεχομένως, την εικόνα μιας κάποιας απελπισίας. Μια κίνηση παράδοξης οικειότητας της Αριστεράς με τη λαϊκή, λαϊκότατη Δεξιά.
Η αγκαλιά αυτή ήταν μία από τις χειρότερες εικόνες της Μεταπολίτευσης. Ανθρώπινο το συναίσθημα της νίκης, αλλά τίνων; Πώς εξισώνονται οι ψήφοι των μεν και των δε, πώς εξουδετερώνεται έτσι, αγόγγυστα, η «ηθική υπεροχή» της Αριστεράς; Ποια απελπισμένη μελαγχολία καθοδηγεί; Αυτός ο εναγκαλισμός ήταν μια ανθρώπινη κίνηση, με την οποία, ωστόσο, αντικαταστάθηκε αμέσως η μελαγχολία με την απελπισία για νίκη· σαν να μετατράπηκε η μελαγχολία της Αριστεράς, από πάλαι ποτέ κινητήριος δύναμη γένεσης προοδευτικών ιδεών, σε δίψα για αντιμνημονιακή, στην αρχή, και μετα-μνημονιακή, εντέλει, εξουσία.
Βέβαια, θα αντέτεινε κανείς, κατά τον τρόπο που μας έμαθε ο Σαίξπηρ, πολύ κακό για το τίποτα. Εντούτοις, η μετάφραση της αγκαλιάς θα εξαντλείτο στο ανθρώπινο επίπεδο, εάν o κ. Τσίπρας, όσο κανείς άλλος στις μέρες μας, δεν γνώριζε τόσο καλά τη σημασία της επικοινωνίας – και της εγγενούς μελαγχολίας της Αριστεράς. Ενα υπαρξιακό –που καταλήγει ιδεολογικό– συναίσθημα κατέρρευσε εξαιτίας μιας σωματικής κίνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι η μελαγχολία της Αριστεράς είτε βρέθηκε σε λάθος χέρια είτε, τελικά, ήταν τόσο «αδύναμη», ώστε κατάφερε να εξαφανιστεί μέσα σε μια πολύ ανθρώπινη κίνηση μεταξύ δύο αρχηγών, καταδεικνύοντας ότι η πολιτική και συναισθηματική υπεροχή της Αριστεράς, για την οποία δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, συνοψίζεται στη, δίχως κανένα σχέδιο, επιθυμία για κυβερνητική εξουσία.
Επιστρέφοντας αργά το βράδυ από την εφημερίδα στο σπίτι, διασχίζοντας τα Εξάρχεια, αναρωτήθηκα τι ν’ απέγινε εκείνο το σύνθημα στον τοίχο της Μαυρομιχάλη. Φαντάστηκα κάποιον, ξημερώματα Δευτέρας, να παίρνει ένα σπρέι και να συμπληρώνει: «Οντως».