Η έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του επιχειρηματία Θ. Λιακουνάκου κατέστη απαραίτητη, σύμφωνα με δικαστικές πηγές, μετά την αποκάλυψη των κινήσεων του λογαριασμού της λιβεριανής εταιρείας Interaction. Ο επιχειρηματίας αρνείται μέχρι σήμερα ότι η εταιρεία είναι δικών του συμφερόντων, αλλά η Εισαγγελία επικαλείται το γεγονός ότι αλληλογραφία της με την Εισαγγελία βρέθηκε στο γραφείο του κ. Λιακουνάκου στο Ψυχικό.
Η προκαταβολή για το σύστημα των ιπτάμενων ραντάρ Erieye ΑΣΕΠΕ δόθηκε το 1999, η σύμβαση είχε τιμολογηθεί στα 400 εκατ. ευρώ, έφτασε όμως με την ολοκλήρωση της εκτέλεσης τα 530 εκατομμύρια. Με την πώληση των ιπτάμενων ραντάρ οι Σουηδοί αποκτούσαν για πρώτη φορά πρόσβαση σε μια αγορά χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ.
Το άνοιγμα των λογαριασμών της λιβεριανής εταιρείας έγινε δυνατή μετά την κατάθεση του Σουηδού Λις Ολοφ Νέντσελ, δύο φορές στη Βασιλική Μπράτη, λέγοντας ότι εκλήθη από την εταιρεία του να «ξεμπλοκάρει» μια παράνομη πληρωμή στην τράπεζα Barclays του Μονακό. Αυτό έγινε την άνοιξη του 2000 και οι υπάλληλοι της βρετανικής τράπεζας είχαν υποπτευθεί ότι επρόκειτο για παράνομες πληρωμές. Ο Σουηδός πρώην αξιωματούχος της Ericsson (της εταιρείας που κατασκεύαζε και πούλησε στο ελληνικό Πεντάγωνο τα ιπτάμενα ραντάρ) δεν γνώριζε ποιοι ήταν οι τελικοί παραλήπτες του ποσού που προσέγγιζε τα 12 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Πάντως το ποσό απελευθερώθηκε και ένα μέρος του πληρώθηκε στον κ. Χρ. Τούμπα, πρώην αξιωματικό της Αεροπορίας που ήταν «ανεπίσημος (κατά τον Νέντσελ) αντιπρόσωπος της σουηδικής εταιρείας στην Ελλάδα».
Η κατάθεση του Σουηδού πρώην στελέχους της Ericsson, που δόθηκε σε δύο «δόσεις», μία στο γενικό προξενείο της Ελλάδας στη Στοκχόλμη και μία στο γραφείο της κ. Μπράτη στην Αθήνα, συνοδεύθηκε από την κατάθεση πολλών έγγραφων εντολών πληρωμής σε μεσάζοντες που διαμεσολαβούσαν για την ολοκλήρωση των σχετικών πληρωμών. Το όνομα του κ. Λιακουνάκου δεν εμφανίζεται σε κάποια από αυτές. Ομως η εταιρεία Interaction με εκπρόσωπο τον Βρετανό δικηγόρο Π. Κόλεριτζ είχε εμφανισθεί και στην υπόθεση των αρμάτων Λέοπαρντ-2, στην οποία αντιδικούσε με εταιρεία των Βρετανικών Παρθένων Νήσων για τη σύμβαση. Ο κ. Λιακουνάκος δεν δεχόταν ότι του ανήκε η εταιρεία και απέρριπτε –απορρίπτει ακόμη– σταθερά τον ισχυρισμό ότι «δωροδόκησε κρατικό αξιωματούχο». Αλλά η ανάλυση του υλικού από διαφορετικές υποθέσεις δείχνει ότι μερικοί από τους παραλήπτες των χρημάτων από τις μεγάλες ξένες εταιρείες δεν άλλαζαν τα νομικά πρόσωπα-οχήματα μέσω των οποίων έπαιρναν χρήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αποκάλυψη μιας υπόθεσης να δημιουργεί δεκάδες ενδείξεις για τον πιθανό δρόμο των πληρωμών και σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις.