Γιορτή χθες και προχθές στον κυβερνοχώρο με τη φωτογραφία των Αλέξη-Μπέτυ, Μπαράκ-Μισέλ. Βαριά βιομηχανία η σόουμπιζ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο – σκεφτείτε τα τηλεοπτικά ντιμπέιτ των Αμερικανών πολιτικών σε σχέση με τα δικά μας που έκαναν την επανεμφάνισή τους τον περασμένο μήνα.
Πιστοί στα λουκ τους ο Αλέξης (σκούρο κοστούμι – άσπρο πουκάμισο) και ο Μπαράκ (παρόμοιο με του Ελληνα πρωθυπουργού, συν γραβάτα και καρφιτσάκι-σημαία των ΗΠΑ). Λαμπερή επαγγελματίας πλέον η Μισέλ, με την πολυάσχολη, καθημερινή επίσημη ατζέντα και τις στυλιστικές επιλογές που στηρίζουν τους Αμερικανούς σχεδιαστές. Λιτή, κομψή με την επιλογή του «ασφαλούς» little black dress (μικρού μαύρου φορέματος) η Μπέτυ, η οποία δεν έχει θεσμικό ρόλο – για την ώρα.
«Μαγκωμένο» το ελληνικό ζεύγος, έλεγαν κάποιοι, ίσως επειδή ιδεολογικά δεν ανήκουν στη Δύση, έλεγαν άλλοι. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το πολύ στυλ δεν είναι πολιτικά ορθό στην Ελλάδα και ότι η χώρα κοιτάει σχεδόν πάντα με καχυποψία τα καλοντυμένα, σοφιστικέ, με αέρα παιδιά της.
Το κλίμα της ενδυματολογικής πόλωσης δεν είναι κάτι καινούργιο: Από τη μια η έλλειψη στυλ «δείχνει» σοβαρότητα και αφοσίωση στις ιδέες, ενώ από την άλλη, ο πλούτος της «φούσκας» που έφερε στη χώρα μας πολυτελή brands και μεγάλους τίτλους διεθνών περιοδικών δαιμονοποίησε την έννοια του «λάιφσταϊλ». Οσο για τα «θύματα» του τελευταίου, δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι το προσωπικό στυλ δεν έχει πάντα να κάνει με τα πολλά μηδενικά που αποδέχονται στις πλαστικές τους κάρτες.
Δεν θυμάμαι τον Βλαντιμίρ Πούτιν ή τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μιλούν ποτέ δημοσίως σε άπταιστα Αγγλικά. Και οι δύο όμως κατανοούν τη δύναμη της γενικότερης εικόνας τους ως σύμβολο της επιρροής τους στην εποχή του Google Translate. Η Ελλάδα είναι μικρότερη χώρα, θα μου πείτε. Ομως το ίδιο παιχνίδι, με τους δικούς του, εκκεντρικούς όρους, «έπαιξε» στην παγκόσμια σκηνή και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Για τους υπόλοιπους, αυτή η «μεταρρύθμιση» φαίνεται ότι θα αργήσει.