Ας ξεκινήσουμε με την –όχι και τόσο αυθαίρετη– παραδοχή: μετά από μια εξαετία ύφεσης, αυτό που μας τρομάζει δεν είναι πια η σμίκρυνση του εισοδήματος και η εν γένει οικονομική και εργασιακή επισφάλεια. Με κάποιον τρόπο συνηθίσαμε να ζούμε με λιγότερα, να περιορίζουμε τις ανάγκες μας, να αυτοπειθαρχούμε στη νέα πραγματικότητα.
Νομίζω ότι το πιο τρομακτικό συναίσθημα για έναν νέο άνθρωπο στην Ελλάδα της κρίσης είναι η συνειδητοποίηση ότι την ώρα που ένα μεγάλο μέρος του κόσμου προχωρά μπροστά, ασχολείται με την τεχνολογία, το διάστημα, τις νέες ιατρικές ανακαλύψεις, τον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, το αύριο, εμείς καλπάζουμε με ορμή προς το χθες. Σαν να γυρίζουμε την πλάτη στις εξελίξεις και να αποτραβιόμαστε σε ένα μίζερο, εγωκεντρικό σύμπαν με την Ελλάδα στον ομφαλό της πλάσης. Η ψαλίδα που μας χωρίζει μεγαλώνει μέρα με την ημέρα: να τι με κάνει να νιώθω ανημπόρια. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την αναβίωση περασμένων δεκαετιών στα συνθήματα, στις φοβίες, στις ταξικές εχθρότητες, στον τρόπο του πολιτεύεσθαι, στους ρετρό καυγάδες στα κανάλια, στις επαναλήψεις των σίριαλ. Την ώρα που τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν και οι πιο τολμηροί επαγγελματίες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, μένει πίσω ένα ανθρώπινο σύνολο, αποστερημένο από κάθε πιθανότητα αναζωογόνησης, με μειωμένη την ψυχική ικμάδα, με ενισχυμένες τις εμμονές. Τι και αν βρέθηκε νερό στον Αρη; Σημασία έχει πόσο αυξάνονται τα τέλη των αυτοκινήτων, οι αντικειμενικές αξίες στα Κάτω Πατήσια, οι διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος αλλάζει. Και τα ελληνικά ΜΜΕ επιλέγουν να εστιάζουν σε μια στενόμυαλη, ρηχή αυτοαναφορικότητα που κάνει τον ορίζοντά μας ακόμα πιο σκοτεινό.