Πολυπολιτισμικός σταθμός στην καρδιά της Αθήνας

Πολυπολιτισμικός σταθμός στην καρδιά της Αθήνας

4' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«What is your name? », ρωτάει η δασκάλα. «Abel», απαντάει ο μικρός. «And where are you from, Abel? », τον ξαναρωτάει. «Ethiopia!», λέει, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά σαν να πανηγυρίζει. Ο διπλανός του είναι από την Γκάνα, μια μικρούλα παραδίπλα είναι από τη Σρι Λάνκα, ενώ ο Κίριλο, που δεν έχει σηκώσει κεφάλι τόση ώρα από τη ζωγραφιά του, είναι από την Ουκρανία. Στα τρία τους πάνω-κάτω όλα, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα παρά μόνον ίσως τα παιχνίδια τους. Μπα, ούτε κι αυτά.

Το «Munting Nayon» σημαίνει «Μικρό Χωριό» στα φιλιππινέζικα, αλλά χωράει όλο τον κόσμο. Είναι ο παιδικός σταθμός που έστησε το 1994 και έκτοτε λειτουργεί η KASAPI, η Ενωση Φιλιππινέζων Μεταναστών στην Ελλάδα, με τη χρηματοδότηση της οργάνωσης «Είμαστε όλοι πολίτες» και το Ιδρυμα Μποδοσάκη, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των εργαζόμενων μεταναστριών.

«Αρχικά ανοίξαμε για τα παιδιά των Φιλιππινέζων μεταναστών, αλλά πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγες εβδομάδες, είχαμε αιτήματα και από άλλες κοινότητες, οπότε ο σταθμός από την αρχή σχεδόν λειτούργησε για όλα τα παιδιά μεταναστών από 9 μηνών έως 5 ετών», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός και διευθύντρια του σχολείου Ντέμπορα Κάρλος – Βαλέντσια. Το σχολείο λειτουργεί σε ένα ωραίο κτίριο σε ένα στενό των Κάτω Πατησίων και είναι «εκεί που τα παιδιά των μεταναστών νιώθουν σαν στο σπίτι τους».

Βοήθεια προς τις μητέρες

Η κ. Βαλέντσια μετανάστευσε στη χώρα μας από τις Φιλιππίνες στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ως ιδρυτικό μέλος της Ενωσης ΚASAPI και του δικτύου γυναικών από τις Φιλιππίνες DIWATA (Determined Independent Women in Action for Total Advancement), ήρθε από πολύ νωρίς αντιμέτωπη με την επιτακτική ανάγκη των οικογενειών για φύλαξη των παιδιών τους τις εργάσιμες ώρες. «Το γεγονός ότι οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν για πολύ λίγες ώρες ήταν ο λόγος που μας ώθησε να ανοίξουμε το Μικρό Χωριό», εξηγεί. «Μας έλεγαν οι μετανάστριες που δουλεύουν έως τις 5-6 το απόγευμα ότι αν πρέπει να παραλάβουν τα παιδιά τους στις 2 το μεσημέρι, θα χάσουν τη δουλειά τους. Ετσι είπαμε “γιατί δεν φτιάχνουμε τον δικό μας σταθμό;”». Πράγματι, το «Μικρό Χωριό» λειτουργεί από τις 7.30 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα καθημερινά, καλύπτοντας τις ειδικές ανάγκες των μεταναστών. «Πολύ συχνά, μας τηλεφωνούν γονείς ότι καθυστέρησαν στη δουλειά τους, οπότε τους περιμένουμε έως τις 7-8 το βράδυ. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».

Η μηνιαία συνεισφορά για τις οικογένειες δεν ξεπερνάει τα 140 ευρώ. «Δεν είναι τίποτα μπροστά στο κόστος ενός ιδιωτικού κέντρου. Εδώ, εκτός από φύλαξη και πλήρες πρόγραμμα προσχολικής εκπαίδευσης, παρέχουμε και διατροφή, αλλά κυρίως προσφέρουμε φροντίδα και αγάπη. Οι γονείς είναι ήσυχοι ότι τα παιδιά τους βρίσκονται σε καλά χέρια, ενώ τα ίδια τα παιδιά αποκτούν ένα πολύ καλό προβάδισμα για όταν αργότερα θα πάνε στο ελληνικό σχολείο. Θα είναι έτοιμα, θα έχουν αυτοπεποίθηση και θα καταφέρουν γρήγορα να ενταχθούν στο δημόσιο σχολικό σύστημα».

Πράγματι, πολλά σχολεία έχουν επικοινωνήσει με το «Μικρό Χωριό», λέγοντας ότι οι μαθητές που προέρχονται από αυτό μαθαίνουν πολύ εύκολα, συμμετέχουν ενεργά στην τάξη, κάνουν γρήγορα φίλους. «Μας δίνει πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν συμβαίνει αυτό. Σκεφτείτε ότι τα παιδιά αυτά στα πέντε τους μιλούν τρεις γλώσσες», λέει η Ντέμπορα. Το μάθημα στον παιδικό σταθμό γίνεται στα αγγλικά, ωστόσο συχνά έρχονται Ελληνες φοιτητές από το πανεπιστήμιο που κάνουν εθελοντικά ελληνικά στα παιδιά μέσα από παιδαγωγικές δραστηριότητες. «Τα παιδιά έρχονται από νωρίς σε επαφή με τους ελληνικούς ήχους, εξοικειώνονται».

Στην εποχή της κρίσης

Η κρίση δεν άφησε ανεπηρέαστη τη λειτουργία του σταθμού. «Το Munting Nayon είναι δυναμικότητας 40 παιδιών. Κάποια χρόνια οι αιτήσεις είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τον αριθμό, αλλά αυτή τη στιγμή έχουμε 20 παιδιά. Πολλές οικογένειες δυσκολεύονται πια. Οι περισσότεροι εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί. Πολλοί έχασαν τις δουλειές τους –οι μετανάστες είναι οι πρώτοι που απολύονται–, άλλοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται, δυσκολεύονται στις μετακινήσεις τους. Οταν όμως ξαναβρίσκουν δουλειά, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ξαναγράψουν το παιδί τους σ’ εμάς».

Το 2011 ο παιδικός σταθμός έλαβε επιτέλους και την επίσημη αδειοδότηση, η μόνη προσπάθεια από οργάνωση μεταναστών που αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος. «Ηταν μια μακρόχρονη, επίπονη διαδικασία», λέει η κ. Βαλέντσια. «Για τους μετανάστες, η γραφειοκρατία είναι ακόμα πιο έντονη. Οι αρχές δεν μας εμπιστεύονταν, ήταν δύσπιστες, “πώς και θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο;”. Αλλά επιμείναμε και με τη βοήθεια οργανώσεων που μας παρείχαν τεχνική υποστήριξη, για παράδειγμα για τις προδιαγραφές του κτιρίου, καταφέραμε να πάρουμε την άδεια». Η γειτονιά τους αγαπά και τους στηρίζει, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. «Στο παρελθόν, ο παιδικός σταθμός λειτουργούσε στην πλατεία Αμερικής, όπου κάποιοι γείτονες δεν ήταν και τόσο φιλικοί μαζί μας. Εριχναν νερό στην αυλή όπου έπαιζαν τα παιδιά γιατί φώναζαν, διαμαρτύρονταν για τον θόρυβο. Μα “παιδιά είναι”, τους λέγαμε. Δεν θα παίξουν; Δεν θα γελάσουν; Ευτυχώς, τώρα δεν έχουμε τέτοια».

Πρόσφατα, ένας από τους πρώτους μαθητές του σχολείου παντρεύτηκε και έκανε το πρώτο του παιδί. «Εχουμε πολλά παιδιά μας τελειόφοιτους στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορέσαμε να διευκολύνουμε λίγο τις ζωές των μεταναστών στην Ελλάδα».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή