Τα σημάδια της παιδικής κακοποίησης

Τα σημάδια της παιδικής κακοποίησης

2' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα καρούμπαλο, μια μελανιά σε «περίεργο» σημείο, ένα κάταγμα σε επούλωση, ένας τραυματισμός που δεν έχει δικαιολογία… Τα πάντα, ακόμα και το παραμικρό σημάδι, μπορούν να «δείξουν» στον γιατρό ότι ένα παιδί μπορεί να υφίσταται κακοποίηση. «Τα περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι απλώς η μύτη του παγόβουνου. Κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται η μεγάλη μάζα των παιδιών που υποφέρουν. Είτε η κακοποίηση γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες είτε ακόμα και το παιδί πάει στο νοσοκομείο, ο τραυματισμός δεν αποδίδεται σε κακοποίηση. Γι’ αυτό ο ρόλος μας, των γιατρών, είναι πολύ κρίσιμος. Πρέπει να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση».

Η Αλεξάνδρα Σολδάτου είναι επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Οπως είπε μιλώντας σε εκδήλωση του Σωματείου ΕΛΙΖΑ – Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού, το βράδυ της Τετάρτης, ο γιατρός είναι συχνά ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να διαπιστώσει το πρόβλημα. «Πρέπει να αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά όταν π.χ. ο τραυματισμός δεν ταιριάζει με το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού ή με το ιστορικό κάκωσης. Επίσης όταν οι οικείοι του καθυστερούν αδικαιολόγητα, πάνω από δύο ώρες, να αναζητήσουν βοήθεια ή ιατρική φροντίδα, δίνουν αόριστες, ανεπαρκείς εξηγήσεις ή παρουσιάζουν διάφορες ερμηνείες από τη μια στιγμή στην άλλη. Για παράδειγμα, ένα βρέφος επτά μηνών που ακόμα δεν μπουσουλάει, δεν μπορεί να έχει κάταγμα στον μηρό, ή παλιότερα κατάγματα σε επούλωση. Ακόμα πιο ύποπτο είναι εάν η μητέρα του το φέρνει στα επείγοντα γιατί έκανε πυρετό και όχι για τα τραύματα αυτά».

Μιλώντας στην «Κ», είπε ότι όταν η ίδια υποψιάζεται κακοποίηση, εμπλέκει από την πρώτη στιγμή στη διαδικασία τον άνθρωπο που έφερε το παιδί στο νοσοκομείο. «Οσοι πράγματι δεν γνωρίζουν τίποτα για το τραύμα, θορυβούνται και βοηθούν να μάθουμε τι συνέβη. Αν όμως είναι ο υπαίτιος ή υπάρχει συνενοχή -που συμβαίνει συχνά στις οικογένειες, ισχύει ο περίφημος κανόνας της σιωπής-, δεν θα σου πει την αλήθεια. Τότε ειδοποιούμε τις κοινωνικές υπηρεσίες του νοσοκομείου και καθησυχάζουμε το περιβάλλον του παιδιού με τη δικαιολογία ότι χρειάζονται κι άλλες εξετάσεις».

Ωστόσο, πολλά τέτοια περιστατικά φεύγουν από τα νοσοκομεία «αδιάγνωστα», αφού δεν γίνεται επίσημη τακτική εκπαίδευση των γιατρών στην ανίχνευση της κακοποίησης. «Επιπλέον, τα στοιχεία σχετικά με τα ποσοστά της κακοποίησης τα αντλούμε από τη διεθνή βιβλιογραφία, η Ελλάδα δεν διαθέτει εθνικό σύστημα καταγραφής των περιστατικών. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν βρισκόμαστε στον διεθνή μέσο όρο ή αν στη χώρα μας το πρόβλημα είναι εντονότερο».

Τα στοιχεία πάντως -καθώς και η εμπειρία των γιατρών- δείχνουν ότι ενώ ο κίνδυνος έκθεσης σε κακοποίηση αυξάνεται με την ηλικία, τα παιδιά κάτω των 3 ετών διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για σοβαρές κακώσεις. Σύμφωνα με την κ. Σολδάτου, περίπου το 70% των θανάτων λόγω κακοποίησης αφορούν σε παιδιά έως τριών ετών. Επιπλέον, παιδιά με προηγούμενη καταγγελία κακοποίησης διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν μοιραίο χτύπημα. «Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες επίσης, όπως αυτά που πάσχουν από χρόνιο νόσημα, αναπτυξιακή ή συναισθηματική διαταραχή ή έχουν κάποια αναπηρία, διατρέχουν τρεις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο για κακομεταχείριση σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή