Τους συγκατοίκους των μαθητικών του χρόνων, τον Γερμανό, τον Βιετναμέζο και τον Αμερικανομεξικανό, θυμάται συχνά ο 40χρονος σήμερα αρχιτέκτονας Πέτρος Μπαμπασίκας. «Ηταν αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν ήρθε στο σχολείο με fax η ανακοίνωση για το πρόγραμμα UWC, που καλούσε κάθε ενδιαφερόμενο έφηβο να ολοκληρώσει την εγκύκλια εκπαίδευσή του στο εξωτερικό», περιγράφει ο Πέτρος, που την επόμενη χρονιά βρέθηκε στο Atlantic College της Ουαλίας, οικότροφος σε ένα κάστρο του 13ου αιώνα «που έμοιαζε με το κάστρο Χόγκουαρτς του Χάρι Πότερ». Στο μονοπάτι του Ρίλκε στην Τεργέστη περιπλανήθηκε και η 27χρονη αρχιτέκτων Νιόβη Ζαραμπούκα-Χατζημάνου, που κατά τη φοίτησή της απέκτησε Αραβες, Τούρκους και Ιάπωνες φίλους.
Τα Κολέγια του Ηνωμένου Κόσμου (UWC) είναι ένα εκπαιδευτικό κίνημα που ξεκίνησε εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, το 1962, από τον ιδεαλιστή Γερμανό παιδαγωγό Κουρτ Χαν, ο οποίος οραματίστηκε να συγκεντρώσει παιδιά με υψηλό ιδεαλισμό, ώστε έτσι να προωθήσει τη διεθνή κατανόηση και την παγκόσμια ειρήνη. Τα UWC αποτελούνται σήμερα από 15 διεθνή σχολεία σε όλες τις ηπείρους και περισσότερες από 145 εθνικές διοικούσες επιτροπές, οι οποίες επιλέγουν ποιοι εκ των υποψηφίων θα φοιτήσουν στη β’ και γ’ λυκείου λαμβάνοντας το διεθνές απολυτήριο IB (International Baccalaureate Diploma). Για την επόμενη χρονιά διατίθενται επτά θέσεις με ολική ή μερική υποτροφία για Ελληνες μαθητές.
«Οσο ζούσα στα Γιάννενα, καταπιανόμουν με πολλά: έκανα αθλητισμό, ραδιόφωνο, έγραφα πολύ…», αναφέρει ο Πέτρος. Η πολυεπίπεδη δραστηριότητά του έπεισε την επιτροπή να τον επιλέξει, καθώς γνώμονας δεν είναι μόνον οι σχολικές επιδόσεις. «Πρέπει να είσαι εξωστρεφής και δυνατός χαρακτήρας, καθώς καλείσαι να ζήσεις μακριά από την οικογενειακή εστία και να συγκατοικήσεις με συνομηλίκους σου σε ένα οικοτροφείο με κανόνες», εξηγεί ο ίδιος. «Το πρόγραμμα είναι απαιτητικό, δεν γίνεται να σε "στείλει" ο γονιός μόνο και μόνο για να λάβεις το ΙΒ, πρέπει να αποτελεί δική σου επιθυμία», προσθέτει, από την πλευρά της, η Νιόβη. «Η φιλοσοφία του προγράμματος συνοψίζεται στα 3 S: sleep, study και socializing (ύπνος, σπουδές, κοινωνικοποίηση), που αποτελούν τα προαπαιτούμενα για τους συμμετέχοντες», λέει. Η διδασκαλία γίνεται στα αγγλικά, «στα οποία χρειάζεται καλό επίπεδο, αλλά όχι απαραίτητα proficiency», ενώ διδάσκονται παράλληλα οι πιο διαδεδομένες ξένες γλώσσες. «Μέσα στα δύο χρόνια έμαθα βασικές φράσεις στα καντονέζικα, αρκετές για να αστειεύομαι με τους φίλους μου, όταν ξαφνικά τις χρησιμοποιώ», προσθέτει ο 18χρονος Αγγελος Αγγελίδης, απόφοιτος του UWC στο Χονγκ Κονγκ και σήμερα φοιτητής με πλήρη υποτροφία στο UCL. «Λόγω της τοποθεσίας, είχα πολλούς Ασιάτες συμμαθητές, από Ινδία, Μπανγκλαντές, Ιαπωνία», διευκρινίζει, «καλύτεροί μου φίλοι έγιναν δυο Ινδοί, μια Τουρκάλα, μια Φιλιππινέζα και ορισμένοι Κινέζοι». Η πολυπολιτισμικότητα ταίριαξε «γάντι» στον Αγγελο, που είχε ήδη από τα 14 δηλώσει στους γονείς του τις… τάσεις φυγής του. «Ηθελα να φύγω, όχι επειδή δεν αγαπώ την Ελλάδα, αλλά επειδή δεν μου ταίριαζε το εκπαιδευτικό σύστημα και η επικρατούσα ιδεολογία στην ελληνική κοινωνία».
Κοινωνική προσφορά
Αναπόσπαστο κομμάτι της μαθητικής ζωής αποτελεί και η κοινωνική προσφορά. «Οταν είχαμε χρόνο, διδάσκαμε κολύμπι σε τυφλά παιδιά ή κάναμε παρέα σε ηλικιωμένους», περιγράφει ο Πέτρος. «Το δικό μου κολέγιο της Αδριατικής βρίσκεται στο Ντουίνο της Ιταλίας, μια πάλαι ποτέ conflict zone, καθώς και οι Ιταλοί και οι Σλοβένοι τη διεκδικούσαν, ενώ στο παρελθόν είχαν γίνει ανταλλαγές πληθυσμών», επισημαίνει η Νιόβη, «στις εκδηλώσεις καλούσαμε τους κατοίκους, οι οποίοι μας δήλωναν απερίφραστα ότι δεν θα παρευρίσκονταν εάν καλούσαμε κόσμο και από την άλλη κοινότητα». Αποστολή των μαθητών του εν λόγω κολεγίου, που σκόπιμα έχει τοποθετηθεί εκεί, είναι με τις δράσεις τους να επουλώσουν τις πληγές που η Ιστορία είχε αφήσει πίσω της. Λόγω των προβλημάτων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, έχει διατυπωθεί η πρόταση να ιδρυθεί ένα τέτοιο σχολείο και στην Ελλάδα.
Η εμπειρία του UWC υπήρξε καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία του Πέτρου. «Είχα συμμαθητές από πρώην ανατολικές χώρες που ήταν ιδιοφυΐες, έτσι συνειδητοποίησα ότι άλλα παιδιά ήταν πιο ταλαντούχα από εμένα». Στα δύο αυτά καθοριστικά χρόνια ο Πέτρος απέκτησε διεθνή κουλτούρα και προσδιόρισε την ταυτότητά του. «Συνέχισα στις ΗΠΑ, όπου σπούδασα αρχιτεκτονική και λογοτεχνία στο Columbia και το Princeton». Mε τα τρία μικρά του παιδιά συζητά συχνά για τα μαθητικά του χρόνια στην Ουαλία. «Πώς αλλιώς να τους εξηγήσω ότι ο ένας νονός είναι Ισπανός;» απαντά στην «Κ» γελώντας. «Απαξ και ολοκληρώσεις τη θητεία σου εκεί, γίνεσαι μέλος ενός διεθνούς δικτύου», καταλήγει ο ίδιος, «όπου και να ταξιδέψω έχω κάποιον να με φιλοξενήσει και τούμπαλιν, δεδομένου ότι η Ελλάδα έως τώρα υπήρξε πολύ δημοφιλής προορισμός».