«Θύμα» της γενικότερης απαξίωσης της αγοράς υπήρξε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης η επίσημη οδός της πτώχευσης, με τον αριθμό πτωχεύσεων να βαίνει κάθε έτος, από το 2009 έως σήμερα, συνεχώς μειούμενος. Αιτία η απαξίωση των επιχειρήσεων και οι αργές διαδικασίες των δικαστηρίων που καθιστούν ουσιαστικά δώρον άδωρον κάθε προσπάθεια ικανοποίησης των πιστωτών από την επίσημη διαδικασία πτώχευσης.
Ετσι, αντί της προσφυγής στο πτωχευτικό δίκαιο οι περισσότερες επιχειρήσεις επιλέγουν απλώς να κλείσουν, αφήνοντας πίσω τους χρέη και υποχρεώσεις προς το Δημόσιο, τις τράπεζες ή τους προμηθευτές, που στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έχουν καμία τύχη να ικανοποιηθούν. Με βάση τα στοιχεία που δημοσιεύει η «Κ», οι κηρυχθείσες πτωχεύσεις μειώθηκαν από τις 13.500 που ήταν το 2006 σε λιγότερες από 7.000 το 2014, ενώ αντίστοιχη τάση καταγράφεται στις αιτήσεις πτώχευσης που κατατίθενται στα δικαστήρια και οι οποίες από 5.800 το 2006 μειώθηκαν σε 3.000 περίπου το 2014. Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση στην αγορά δεν δικαιολογεί τη μείωση των πτωχεύσεων, η εξήγηση κρύβεται στο ότι κανείς δεν προσδοκά μέσα από την πτωχευτική διαδικασία να μπορέσει να ικανοποιήσει μέρος των απαιτήσεων που έχει έναντι κάποιου επιχειρηματία ή επαγγελματία. Τα δικαστικά έξοδα που βαραίνουν την προσφυγή στη διαδικασία συνιστούν άλλον ένα αποτρεπτικό παράγοντα, ενώ οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, που θεωρητικά έχουν λόγους να καταφεύγουν στην πτώχευση για να αποφύγουν τυχόν ποινικές ή αστικές ευθύνες, υιοθετούν τη στάση «τη βροχή ο βρεγμένος δεν τη φοβάται» και γυρίζουν την πλάτη στο πτωχευτικό δίκαιο.
Ρυθμίσεις ατελέσφορες
Η αντιμετώπιση έτσι των οφειλών που συσσωρεύονται από δραστηριότητες που έπαυσαν, είτε πρόκειται για το Δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα, εξαντλείται στις κατά καιρούς ρυθμίσεις που έχουν αποβεί ατελέσφορες. Την ίδια στιγμή μειούμενος βαίνει ο αριθμός των επιχειρήσεων που προσφεύγει στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα και στον οποίο κατέφευγαν στο παρελθόν μαζικά οι επιχειρήσεις που είχαν υψηλές οφειλές και επεδίωκαν τη ρύθμισή τους, προκειμένου να εξυγιανθεί η επιχείρηση.
Στα εργαλεία για τη διάσωση μιας επιχείρησης περιλαμβάνεται, τέλος, και ο νόμος 4307/2014, γνωστός ως νόμος Δένδια. Ο νόμος προέβλεπε την εξωδικαστική ρύθμιση των δανείων προς τις τράπεζες με παράλληλη ρύθμιση των οφειλών προς το Δημόσιο για επιχειρήσεις που δεν έχουν λύσει ή παύσει τις εργασίες τους, δίνοντας μια διέξοδο στην προσπάθεια ρύθμισης των χρεών τους με διαγραφή σημαντικού μέρους της οφειλής τους. Η επαμφοτερίζουσα πολιτική των τελευταίων μηνών στα θέματα της εξωδικαστικής ρύθμισης έχει παγώσει ουσιαστικά τον νόμο, με αποτέλεσμα ένα χρόνο μετά την ψήφισή του, ο αριθμός των ενταγμένων επιχειρήσεων να περιορίζεται σε μονοψήφιο νούμερο, ενώ ανενεργή παραμένει και η διαδικασία της ειδικής εκκαθάρισης που προβλέπει ο ίδιος νόμος.