«Από μέρα σε μέρα περιμένουμε τα εισιτήρια, ώστε εγώ και η αδελφή μου να συναντήσουμε τον αδελφό μου στο Dortmund», λέει στην «Κ» η 13χρονη Σ. από το Αφγανιστάν, ενώ κάθεται ξέγνοιαστη στο προαύλιο του σχολείου. «Φεύγω, όμως, με τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ελλάδα», προσθέτει σε άπταιστα αγγλικά, «ο καιρός, η γλώσσα, οι άνθρωποι…». Η χθεσινή μέρα ήταν μια ευχάριστη ανάπαυλα για τους ασυνόδευτους ανηλίκους, κυρίως από Συρία και Αφγανιστάν, που φιλοξενούνται σε τέσσερις ξενώνες σε Αθήνα («Μέλλον», Γιατροί του Κόσμου, Praksis, Stegi +) και Πάτρα (Praksis, Stegi +) και βρέθηκαν στο Αμερικανικό Κολέγιο Pierce. H πρεσβεία της Νορβηγίας μαζί με το σχολείο οργάνωσαν μια ιδιότυπη εκδρομή προκειμένου οι δύο κοινότητες παιδιών να έρθουν σε επαφή και να περάσουν μια μέρα μαζί.
«Ισμί Αννα» (με λένε Αννα), έλεγε καθώς καλωσόριζε τα παιδιά νωρίς το πρωί η υπεύθυνη καθηγήτρια κ. Αννα Ξένου. «Η οικογένεια της μητέρας μου καταγόταν από την Αίγυπτο και προσπάθησα να ανακαλέσω όσα αραβικά ήξερα», εξηγεί η ίδια στην «Κ», δείχνοντας έναν κατάλογο με λεξιλόγιο στα αραβικά. Μπαίνοντας στις εγκαταστάσεις του σχολείου τα παιδιά δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους, καθώς αντικρίζουν ζωγραφιές τους που συναποτελούν την έκθεση «Μαγικά χαλιά: Ζωγραφιές καθ’ οδόν» και εκτίθενται στο σχολείο. «Επέλεξα το χαλί ως θεματικό άξονα, καθώς παραπέμπει συνειρμικά στο ταξίδι, αλλά και επειδή είναι ένα είδος με μεγάλη παράδοση στην Ανατολή», αναφέρει η εικαστικός κ. Χριστίνα Νάκου, που για δύο μήνες έκανε με τα παιδιά των ξενώνων workshops εικαστικών, μια δράση που, όπως και η χθεσινή εκδήλωση, χρηματοδοτήθηκε από τα Norway Grants. «Με εντυπωσίασε η ευγένεια και η αισιοδοξία τους», σημειώνει η ίδια, «παρά τις τραγικές συνθήκες που έζησαν, για τις οποίες σταδιακά μιλούσαν, ατένιζαν με αισιοδοξία το μέλλον, αντλώντας δύναμη από το γεγονός ότι είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν και να φτάσουν στην Ευρώπη».
Οι Ελληνες μαθητές σε τέσσερις ομάδες αναλαμβάνουν σαν καλοί οικοδεσπότες τους συνομηλίκους τους από τις τέσσερις δομές. Ζωγραφίζουν πλάι πλάι υπογράφοντας με τα ονόματα στη μητρική τους γλώσσα, παίζουν βόλεϊ, ακούν και σιγοτραγουδούν στίχους από τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες που εντοπίζουν μαζί στο youtube. «Πολλά παιδιά μιλούσαν είτε αγγλικά είτε ελληνικά», περιγράφει η Μαριάννα, «με όσα δεν μιλούσαν γλώσσα που να ξέρουμε, συνεννοηθήκαμε με νοήματα, γελάσαμε πολύ και στο τέλος παίξαμε μαζί».
«Από το Πάσχα οι ηλικίες των παιδιών έχουν αλλάξει», αναφέρει στην «Κ» ο συνοδός από τον ξενώνα «Μέλλον» κ. Μάκης Δουβίκας, παλιά ήταν έφηβοι 16-17 ετών, σήμερα πρόκειται για παιδιά, ακόμα και 7 ή 8 ετών. Ο ίδιος τους διδάσκει ελληνικά και αγγλικά, «ωστόσο τα περισσότερα θέλουν να μάθουν γερμανικά για να ζήσουν στη Γερμανία».