«Συγγνώμη, έχω πολλά να πω αλλά πρέπει να πάω να μεταφράσω. Ηρθε κάποιος άρρωστος». Ο Ιζατολά Φαεζί κλείνει βιαστικά το τηλέφωνο χωρίς να προλάβω να τον ρωτήσω περισσότερες λεπτομέρειες. Σε λίγα μόνο λεπτά έχει διηγηθεί σε αδρές γραμμές την ιστορία των τελευταίων οκτώ-εννέα χρόνων της ζωής του, από τότε που άφησε το Αφγανιστάν στα δεκαπέντε του με προορισμό τη σωτηρία έως σήμερα που εργάζεται ως μεταφραστής της γλώσσας Φαρσί (που μιλούν στο Αφγανιστάν και στο Ιράν) στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης μέσω της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Πολλές φορές σταματά τη διήγησή του, «δεν θυμάμαι» λέει, «πολλές φορές είναι σαν να έγιναν όλα μέσα σε σύννεφο. Και εγώ αισθάνομαι σαν τους γέρους που ξεχνάνε και ας είμαι 23. Μεγαλώνεις περισσότερο όταν είσαι μόνος χωρίς την οικογένεια, την πατρίδα σου». Τα ελληνικά του είναι πολύ καλά, άλλωστε πρόσφατα απέκτησε πιστοποιητικό ελληνικής γλώσσας και παρακολουθεί σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στη Λέσβο.
«Και εγώ δεν ήξερα ακριβώς πού θα πήγαινα όταν έφυγα από το Αφγανιστάν. Ομως έρχονταν και μας έπαιρναν να πολεμήσουμε με το ζόρι. Εντάξει να πολεμήσεις για την πατρίδα σου, αλλά να πολεμήσεις ενάντια στον ξάδελφό σου, στον άνθρωπο που έως χθες ήσασταν γείτονες… Δεν γινόταν», αναφέρει στην «Κ». Εφυγε ένα βράδυ μαζί με συνομηλίκους πιτσιρικάδες χωρίς να ειδοποιήσει την οικογένειά του σε συνεννόηση με έναν διακινητή που τον πήγε στο Ιράν. «Εκεί έμεινα περίπου οκτώ μήνες. Δούλευα στα χωράφια όπου καλλιεργούνταν φρούτα κυρίως για να μπορέσω να μαζέψω χρήματα να πληρώσω τον επόμενο διακινητή που θα με πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη» θυμάται. Στην Κωνσταντινούπολη δούλεψε λάντζα σε ένα υπόγειο –έπρεπε να κρύβεται παράλληλα– για να εξασφαλίσει τα χρήματα να πληρώσει και πάλι για να φθάσει στη Λέσβο «με βάρκα από την Τουρκία, όπως όλοι». Ηταν το 2008 όταν βρέθηκε στην Παγανή, ένα μικρό χωριό της Λέσβου. Χειμώνας ή καλοκαίρι; «Εκανε πολύ κρύο. Μάλλον χειμώνας θα ήταν» απαντά.
Για καιρό, έμεινε μαζί με άλλους ασυνόδευτους ανηλίκους στο Σανατόριο της Αγιάσου στη Λέσβο. Ομως αντίθετα από τους υπόλοιπους δεν έχει συγγενείς στην Ευρώπη για να επιδιώξει να πάει σε άλλη χώρα. «Η μάνα μου, η οικογένειά μου είναι στο Αφγανιστάν, δεν έχω κανέναν εδώ ή αλλού στην Ευρώπη».
Το Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης ζήτησε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα βοήθεια για τη συνεννόηση με τους ξένους που χρειάζονται περίθαλψη. Το νοσοκομείο ως δημόσιος φορέας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τέτοιου είδους προσλήψεις. Και κάπως έτσι, ο Ιζατολά Φαεζί βρέθηκε να εργάζεται στο Βοστάνειο ως μεταφραστής. Ακόμα δεν έχει πληρωθεί –βρίσκεται στην Ελλάδα των capital controls και είναι δύσκολο να ανοίξει λογαριασμό–, αλλά ελπίζει σύντομα να καταφέρει να νοικιάσει ένα δικό του δωμάτιο κοντά στη δουλειά του. Με τους δικούς του δεν έχει επικοινωνήσει τους τελευταίους έξι μήνες, όμως ξέρουν ότι βρίσκεται ασφαλής στη Μυτιλήνη.