Ευαίσθητες πτυχές του ορισμού του δάσους αγγίζει με αμφιλεγόμενο τρόπο νομοθέτημα του υπουργείου Περιβάλλοντος. Το σχετικό σχέδιο προεδρικού διατάγματος, που κατατέθηκε προ εβδομάδος στο Συμβούλιο της Επικρατείας για έλεγχο και εξετάζεται σήμερα, προσδιορίζει τα στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δάσους ή δασικής. Ωστόσο το ερώτημα είναι κατά πόσο, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, υποδεικνύει την εξαίρεση διαφόρων κατηγοριών από τις προστατευτικές διατάξεις της δασικής νομοθεσίας.
Η έκδοση προεδρικού διατάγματος με «τα συνεκτιμώμενα στοιχεία, επιστημονικά κριτήρια για την υπαγωγή έκτασης στη δασική νομοθεσία» προβλέπονταν στον αποκαλούμενο «αντιδασικό» νόμο 4280/14. Στο σχέδιο, το δάσος και οι δασικές εκτάσεις ορίζονται ως «οργανικές ενότητες» με ενδεικτική ελάχιστη έκταση τα 700 τ.μ. (μέγεθος λόχμης), «επιφάνεια που οι δασικοί χάρτες θεωρούν ως ελάχιστη για την καταγραφή έκτασης σε αυτούς, χωρίς να αποκλείονται (…) και δασικές εκτάσεις μικρότερης αυτής (η απουσία δεσμευτικών ποσοτικών χαρακτηριστικών –λ.χ. πυκνότητα βλάστησης, έκταση– οφείλεται στη νομολογία του ΣτΕ, που ακύρωσε στο πρόσφατο παρελθόν ανάλογες διατάξεις)».
Το σχέδιο προβλέπει κατηγορίες στοιχείων που πρέπει να συνεκτιμώνται στον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δάσους ή δασικής, όπως το είδος και η σύνθεση της βλάστησης, η ύπαρξη άγριας ζωής κ.λπ. Ωστόσο ανάμεσα στα στοιχεία αυτά περιλαμβάνονται και κάποια μάλλον άσχετα ως προς την επιστημονική διαδικασία ορισμού της δασικής βλάστησης: για παράδειγμα, οι κλιματικές συνθήκες της περιοχής ή/και το είδος του εδάφους. Επιπλέον, θεωρούνται κριτήρια για τον χαρακτηρισμό μιας έκτασης «τυχόν ανθρώπινες παρεμβάσεις και δραστηριότητες διαχρονικά μέχρι σήμερα (είτε κατόπιν έκδοσης νόμιμων αδειών είτε παρανόμων συμπεριφορών και πράξεων)», αναφορά που εμμέσως… επιβραβεύει την καταπάτηση και αποψίλωση δασικών εκτάσεων αφού την ανάγει σε παράγοντα καθορισμού του χαρακτήρα τους.
Ιδιαίτερης σημασίας είναι η προσέγγιση του νομοθετήματος στις χορτολιβαδικές εκτάσεις, την «καυτή πατάτα» της δασικής νομοθεσίας (και στόχο πολλών νομοθετημάτων των τελευταίων ετών). Πιο συγκεκριμένα, χορτολιβαδικές θεωρούνται οι εκτάσεις «επί ημιορεινών, ορεινών και ανώμαλων εδαφών που συγκροτούν φυσικά οικοσυστήματα αποτελούμενα από φρυγανική, ποώδη ή άλλη αυτοφυή βλάστηση». Ωστόσο «οι πεδινές χορτολιβαδικές εκτάσεις προσδιορίζονται σωρρευτικά αφενός από το υψόμετρο, μέχρι 100 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, αφετέρου από τη μέση κλίση της εδαφικής επιφάνειας, η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 8% (…)». Με την αναφορά αυτή το υπουργείο Περιβάλλοντος δείχνει να εξαιρεί από τις προστατευτικές διατάξεις της δασικής νομοθεσίας σχεδόν όλες τις παράκτιες φρυγανικές περιοχές (οι οποίες βέβαια σε πολλές περιπτώσεις θεωρούνται «φιλέτα»).