Η Αθηνών-Θεσσαλονίκης άδεια έως εκεί που φτάνει το μάτι: έρημα κουβούκλια στα διόδια, αδέσποτοι σκύλοι, βαριεστημένοι υπάλληλοι και λιγοστά τρόφιμα στα καταστήματα ανεφοδιασμού. Δεν είναι κάποιο σκηνικό από νεοελληνική ταινία τρόμου, αλλά η εικόνα της κεντρικής οδικής αρτηρίας της χώρας το πρωινό του Σαββάτου στις 20 Φεβρουαρίου, με μπλόκα σε δεκάδες σημεία. Το ταξίδι μοιάζει με μια Μονόπολη… μυστηρίου, δεν ξέρεις ποτέ πόσα χιλιόμετρα θα διανύσεις και προς ποια κατεύθυνση.
Η πρώτη παράκαμψη έρχεται μία ώρα μετά την αναχώρηση από Αθήνα, λίγο πριν από τη Θήβα. Τα αυτοκίνητα σχηματίζουν ένα τρενάκι αναζήτησης της επόμενης ταμπέλας για Θεσσαλονίκη. Κάποιοι στρίβουν σε λάθος σημείο, άλλοι επιλέγουν το πρώτο βενζινάδικο. Εκεί μαθαίνουμε κι εμείς ότι θα ακολουθήσουμε τον παλιό δρόμο της Αράχωβας: Αλίαρτος, Κορώνεια, Θούριο, Δαύλεια, Χαιρώνεια, Αμφίκλεια, Μπράλος, με τον χιονισμένο Παρνασσό να σκιάζει το δρόμο, ενώ δεξιά και αριστερά στα κτήματα τα φωτοβολταϊκά πάνελ συνυπάρχουν με κουνουπίδια και ανθισμένες αμυγδαλιές – τρεις ώρες μέχρι τη Λαμία. Ταξιδεύουμε στην εθνική έως το ύψος του Βελεστίνου, όπου τα λιγοστά αυτοκίνητα οδηγούνται στην παλιά εθνική Βόλου-Λάρισας.
Περνάμε από τα προάστια της θεσσαλικής πρωτεύουσας, κινούμαστε παράλληλα με την εθνική οδό και βλέπουμε από απόσταση τα άδεια διόδια, με λιγοστούς υπαλλήλους. Δεν υπάρχει ούτε μία ταμπέλα που να καθοδηγεί τους χαμένους οδηγούς. Βρίσκουμε μπροστά μας ένα ΙΧ με πινακίδα κυκλοφορίας που ξεκινά από ΚΝ και συμπεραίνουμε ότι πηγαίνει στην Κατερίνη, άρα καλά θα κάνουμε να το ακολουθήσουμε! Μετά τη Λάρισα αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι σε ένα σταθμό αυτοκινήτων. Μας υποδέχεται ένας πεινασμένος σκύλος, ένας ράθυμος υπάλληλος και 5-6 μπαγιάτικα σάντουιτς, γιατί «ούτε 40 αυτοκίνητα την ημέρα δεν περνούν πια από εδώ». Ταΐζουμε το σκύλο και φεύγουμε. Καθώς πλησιάζουμε τα Τέμπη, η αγωνία κορυφώνεται. Μόλις όμως μπαίνουμε στην κοιλάδα, μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη: τα τρακτέρ είναι παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά του οδοστρώματος και η δίοδος ανοιχτή.
Πριν από την Κατερίνη αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε και πάλι την εθνική για λίγα λεπτά. Ευτυχώς, ένας ευγενικός αστυνομικός μάς σώζει από ένα ακόμη ταξίδι στο άγνωστο, συμβουλεύοντάς μας «να ακολουθήσετε τον κύριο με το μαύρο τζιπ», ο οποίος είχε μόλις λάβει σαφείς οδηγίες, και έτσι μας οδηγεί με ασφάλεια στον αυτοκινητόδρομο.
Στα διόδια στο Κλειδί μαθαίνουμε ότι «τα Μάλγαρα είναι κλειστά, θα πάτε από τον κόμβο της Βέροιας». Στην παλιά εθνική Βέροιας-Θεσσαλονίκης η εγκατάλειψη είναι εμφανής στο οδόστρωμα αλλά και στα καταστήματα ανεφοδιασμού. «Ευτυχώς, τώρα με τα μπλόκα έχει αυξηθεί λίγο η δουλειά», μας εξομολογείται ένας υπάλληλος. Μετά το μπλόκο της Βέροιας συναντάμε ένα αυτοκίνητο με πινακίδες Χαλκιδικής και γίνεται ο επόμενος οδηγός μας για τη συμπρωτεύουσα.
Μας οδηγεί με ασφάλεια στην είσοδο της πόλης λίγο μετά τις τέσσερις – οκτώ ώρες μετά την αναχώρηση από Αθήνα. Για την ιστορία, το ταξίδι της επιστροφής, δύο ημέρες μετά, έγινε σε πεντέμισι ώρες, καθώς οι αγρότες είχαν ανοίξει τους δρόμους εν όψει της συνάντησης με τον πρωθυπουργό. Στο ταξίδι προς Βορρά πληρώσαμε 12,65 € σε 7 σταθμούς διοδίων, ενώ προς Νότο 23,05 € σε 10 σταθμούς.