ΕΙΔΟΜΕΝΗ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Ενώ η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι επίκειται από ώρα σε ώρα εκκένωση της Ειδομένης και μάλιστα κατά τον κ. Μουζάλα «όμορφα και ωραία», στον καταυλισμό πρόσφυγες και μετανάστες οργανώνουν την καθημερινότητά τους για μακρόχρονη παραμονή. Το διαπιστώνει κανείς διασχίζοντας τους «μαχαλάδες», το εισπράττει συζητώντας μαζί τους.
Πολλοί αγοράζουν και εγκαθιστούν μεγαλύτερες και πιο άνετες σκηνές και άλλοι «ανακαινίζουν» τα παραπήγματα που είχαν κατασκευάσει με το που καθηλώθηκαν πίσω από τον αγκαθωτό φράχτη. Οικογένειες στήνουν πλέον κανονικό νοικοκυριό στα χωράφια, αντικαθιστώντας τα κονσερβοκούτια με καινούργιες κατσαρόλες, και μαγειρεύοντας σε συσκευές υγραερίου. Φτιάχνουν τα φαγητά της πατρίδας τους αδιαφορώντας, πολλοί εξ αυτών, για τα νεροζούμια των ΜΚΟ και κάποια ληγμένα, όπως αυτά που αποκαλύφθηκε ότι σερβιρίστηκαν την Κυριακή.
Τοποθετούν ηλιοσκίαστρα στην είσοδο των αντίσκηνων, εφοδιάζονται με μεγάλες πλαστικές λεκάνες για να κάνουν μπάνιο, φτιάχνουν αραβικές πίτες σε αυτοσχέδιες ψησταριές ανατολίτικης πατέντας, στις «αυλές» κάνουν την εμφάνισή τους καρέκλες και τραπεζάκια, ενώ ο παραδοσιακός ναργιλές έχει περίοπτη θέση στα αξεσουάρ του «νοικοκυριού».
Το «βασίλειο των άθλιων της Ειδομένης» αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά χαρακτηριστικά οργανωμένης… πολιτείας. Εχει δώδεκα χιλιάδες (κατ’ άλλους ίσως και δεκαπέντε) «κατοίκους» σε «ιδιόκτητα» σπίτια-αντίσκηνα. Διαθέτει υπαίθρια παζάρια στα οποία πωλείται και «του πουλιού το γάλα», έχει πιάτσα ταξί, ιατρεία, κομμωτήρια, αστυνομία και ένα «συντονιστικό» όργανο φάντασμα, στο οποίο συμμετέχουν άτομα από τις διάφορες εθνότητες και διάφοροι περίεργοι, κατά δήλωσή τους αλληλέγγυοι, και όταν αποφασίσει να «συνέρθει» αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν καταλήγουν συνήθως πουθενά.
Αυτό που δεν διαθέτει, είναι η παρουσία του κράτους και ο εκ μέρους του έλεγχος των δράσεων και εξελίξεων, που μέρα με τη μέρα ολισθαίνουν στα χέρια ενός σκοτεινού συστήματος που δραστηριοποιείται υπογείως ή στις παρυφές του καταυλισμού εκμεταλλευόμενο τις ανάγκες απεγνωσμένων ανθρώπων και την επιθυμία τους να συνεχίσουν στην Κεντρική Ευρώπη.
Καθώς η καθημερινότητα αρχίζει κάπως να «βελτιώνεται» μαζί με την καλυτέρευση των καιρικών συνθηκών, το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα που συντελείται είναι η συντήρηση ψεύτικων ελπίδων σε αυτούς τους ανθρώπους ότι θα ανοίξουν, και μάλιστα οσονούπω, τα σύνορα και θα είναι αυτοί πρώτοι που θα μπουν στον «ανακαινισμένο βαλκανικό διάδρομο».
Ποιος διακινεί τις φήμες που κρατούν πίσω από το συρματόπλεγμα γυναίκες με μικρά παιδιά, αρρώστους, υπερήλικες με κίνδυνο κάποια στιγμή να εξεγερθούν και να υπάρξει αιματοκύλισμα; Πολλοί είναι και εκείνοι που έχουν συμφέρον να παραταθεί ή και να διαιωνιστεί η σημερινή κατάσταση. Οποιοι και να είναι αυτοί, η ουσία είναι ότι ακόμα και τώρα δεν γίνεται τίποτα ώστε το κράτος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ο χρόνος κυλάει και οι συγκεντρωμένοι παραμένουν με το βλέμμα στραμμένο προς την κοιλάδα του Βαρδάρη αντί να επιβιβάζονται στα λεωφορεία για να τους μεταφέρουν στο Χέρσο ή σε άλλο κέντρο φιλοξενίας. Και δεν πείθονται να επιστρέψουν γιατί η ενημέρωσή τους έχει αφεθεί σε κάθε μορφής επιτήδειους.
Οι κυβερνητικές καταγγελίες γύρω από τους «δράστες» της προπαγάνδας εκλαμβάνονται από όσους βιώνουν την τραγική ατμόσφαιρα στην Ειδομένη, ως προσπάθεια να συγκαλυφθεί η απουσία βούλησης να εκκενώσουν τον καταυλισμό. Αυτό το τελευταίο ίσως και να μην είναι πλέον εφικτό. Στην Αθήνα δεν θα πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ότι οι άνθρωποι αυτοί θα εγκαταλείψουν εθελοντικά την Ειδομένη.