Πολλοί είναι αυτοί που τις τελευταίες μέρες διασχίζουν την Κηφισίας και… σταυροκοπιούνται. Αιτία, η πρώτη διεθνής έκθεση εξοπλισμού γραφείων τελετών και κοιμητηρίων, που προαναγγέλλεται σε μεγάλες διαφημιστικές πλακέτες, φέρνοντας μια ολόκληρη κοινωνία αντιμέτωπη με ένα θέμα επί μακρόν κρυμμένο κάτω από το χαλί, τον θάνατο. Οσοι δώσουν το «παρών» στην έκθεση, που απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες, θα έχουν τη δυνατότητα στα τέλη Μαΐου να δουν εκθέματα και νέες τεχνολογίες απαραίτητα για τις νεκρώσιμες τελετές (είδη αναθηματικού φωτισμού, προϊόντα και υπηρεσίες ταρίχευσης, σκαλιστικές μηχανές, τεχνολογίες μεταφοράς κ.ά.). Παράλληλα, όμως, θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν σειρά σεμιναρίων σχετικά με τους επαγγελματικούς κινδύνους, τα προτεινόμενα μέτρα προστασίας και πρόληψης, τις πρώτες βοήθειες και τις τεχνικές διαχείρισης… του στρες.
«Υπάρχει μεγάλη άγνοια ακόμη και μεταξύ ανθρώπων του κλάδου», λέει στην «Κ» ο κ. Σίμος Λεβή από την Arti Funebri, «πολλοί εργαζόμενοι υποτιμούν τους κινδύνους, για παράδειγμα κατά τη φροντίδα του νεκρού, λες και είναι αθάνατοι». Οπως εξηγεί, «από το νεκρό σώμα αναδίδονται μικρόβια, τα οποία μπορούν να βλάψουν τον φροντιστή, όπως έχει συμβεί με μικρόβια ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων». Εξ ου και απαιτείται απολύμανση του νεκρού σώματος, όπως και χρήση ειδικής στολής και γαντιών. «Η εκπαίδευση, πάντως, ενός τελετάρχη πρέπει να είναι πολυεπίπεδη», σημειώνει ο ίδιος, που διαθέτοντας ειδική πιστοποίηση, πραγματοποιεί συχνά σεμινάρια. «Οπως και οι γιατροί, πρέπει να γνωρίζουν πώς να αναγγέλλουν τα κακά νέα, πώς να θωρακίζονται οι ίδιοι ψυχολογικά εμπνέοντας εμπιστοσύνη στους πελάτες», περιγράφει. «Εκείνη τη στιγμή οι πενθούντες έχουν πολλά πράγματα να συλλογιστούν, ας τους απαλλάξουμε έστω από τα πρακτικά…». Πάντως, δεν υπάρχει κάποια «συνταγή» για τη διαχείριση των συγγενών, «κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε, η τέλεση κηδειών δεν είναι υπηρεσία μαζικής κατανάλωσης».
Σημειώνεται ότι κάθε χρόνο τελούνται 110-112.000 κηδείες στην Ελλάδα. «Πολλά γραφεία κινούνται στα όρια του κόστους, λόγω κρίσης», επισημαίνει ο κ. Λεβή, «όμως για μένα το χαμηλότατο όριο προσδιορίζεται στα 1.000-1.200 ευρώ, ώστε να γίνει μια αξιοπρεπής τελετή με όλα τα απαραίτητα». Κατεβάζοντας περαιτέρω το κόστος μιας κηδείας, μειώνεται μοιραία και η ποιότητα των υπηρεσιών. «Ο νεκρός δεν έχει τις τιμές που του αρμόζουν», εκτιμά, «το νεκρό σώμα αξίζει ύψιστης περιποίησης, όπως θα πράτταμε αν ήταν η μητέρα ή ο πατέρας μας». Οι λόγοι είναι συμβολικοί. «Είναι η τελευταία εικόνα που συγκρατεί η οικογένεια από τον εκλιπόντα…».
Προφανώς, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν το σθένος να ασκήσουν το εν λόγω επάγγελμα. Οι τολμηροί, πάντως, ανταμείβονται, καθώς καλούνται έγκαιρα να συμφιλιωθούν με τον θάνατο και να εκτιμήσουν τη ζωή. «Είναι μονόδρομος, βιώνεις με άλλη ένταση τις χαρές της ζωής και αξιολογείς διαφορετικά τους κινδύνους που ενδέχεται να σ’ την αφαιρέσουν…», καταλήγει ο κ. Λεβή.