Ως «τον παράδεισο του μπαταχτσή» περιγράφουν εκπρόσωποι οικονομικών φορέων την περίοδο της δικονομικής απραξίας που παγώνει την οικονομική δραστηριότητα και κύριοι ωφελημένοι είναι όσοι έχουν κάθε λόγο να αποφεύγουν τις επιπτώσεις από παράτυπες ή παράνομες οικονομικές συμπεριφορές.
Αυτό όχι μόνο γιατί ένας σημαντικός αριθμός υποθέσεων με οικονομικό αντικείμενο λιμνάζει, αλλά επίσης γιατί επιχειρήσεις, εργαζόμενοι ή φυσικά πρόσωπα, δεν μπορούν να διεκδικήσουν το έννομο συμφέρον τους. Κάτοχοι σφραγισμένων επιταγών αδυνατούν να προχωρήσουν σε νόμιμες ενέργειες όπως η διαταγή πληρωμής, τα ασφαλιστικά μέτρα ή η δέσμευση λογαριασμών για την προστασία των συμφερόντων τους και καθημερινά δεκάδες μικρά ή μεγάλα νόμιμα συμφέροντα αποδυναμώνονται. Φυσικά πρόσωπα, επαγγελματίες μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις και εργαζόμενοι στερούνται το δικαίωμα να υπερασπιστούν τις απαιτήσεις τους για υπηρεσίες ή προϊόντα που έχουν προσφέρει και ουσιαστικά κανείς –με εξαίρεση τις μαζικές περιπτώσεις και για τις οποίες δίνεται συνήθως άδεια– δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του.
Εκτός από την άσκηση νόμιμων δικαιωμάτων για την προστασία της επιχειρηματικής δραστηριότητας, μια σειρά οικονομικές πράξεις, όπως οι αγοραπωλησίες, οι κληρονομικές υποθέσεις, οι πτωχεύσεις, τα δάνεια με προσημείωση και όλες οι οικονομικές υποθέσεις, που δεν χαρακτηρίζονται επείγουσες αναστέλλονται και αν και κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει το κόστος αυτής της ζημίας, αρκετοί είναι εκείνοι που μιλούν για σημαντική επίπτωση στο ΑΕΠ της χώρας από το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας.
Ενδεικτική του κόστους που δημιουργεί η στασιμότητα στην οικονομία από την πολύμηνη απεργία, είναι η περίπτωση τράπεζας, που ενώ στον προϋπολογισμό της είχε εγγράψει τη χορήγηση στεγαστικών δανείων ύψους 1,2 δισ. ευρώ για το 2016, οι χορηγήσεις το πρώτο εξάμηνο μόλις που ξεπέρασαν τα 100 εκατ. ευρώ. Αντίστοιχες προβλέψεις είχαν κάνει φυσικά και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες όχι μόνο για χορηγήσεις στεγαστικών δανείων, αλλά και για τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων ή την αναδιάρθρωση οφειλών, πολλές από τις οποίες απαιτούν προσημειώσεις και την παρουσία δικηγόρου.
Αντίστοιχα, εκτός συζήτησης είναι φυσικά και η εκδίκαση υποθέσεων που έχουν ενταχθεί στον νόμο 3869 –γνωστό ως νόμο Κατσέλη– και οι οποίες ούτως ή άλλως λόγω του τεράστιου αριθμού που έχουν φτάσει –περί τις 200.000– έχουν πολύ μακρινό χρόνο εκδίκασης, που φθάνει ακόμη και το 2030. Οι επιπτώσεις από τη συσσώρευση αυτών των υποθέσεων δεν εξαντλούνται φυσικά στη δημιουργία συνθηκών εμφράγματος στα Ειρηνοδικεία της χώρας. Στερούν το δικαίωμα από τον αιτούντα να ωφεληθεί από τις ευνοϊκές διατάξεις του πτωχευτικού νόμου, να διακανονίσει την οφειλή του, να απαλλαγεί ενδεχομένως από το άγχος του χρέους, να προγραμματίσει το μέλλον του και να προστατεύσει εν τέλει την πρώτη του κατοικία, που είναι ο βασικός στόχος του νόμου.
Ούτε λόγος φυσικά για πλειστηριασμούς που είναι εκτός ατζέντας. Η θεωρία ότι είναι καλό να μη γίνονται πλειστηριασμοί μόνο κοντόφθαλμο μπορεί να θεωρηθεί, αφού όλα τα νόμιμα εργαλεία και οι μηχανισμοί που διαθέτει μια οικονομία, είναι για να υπηρετούν την εύρυθμη λειτουργία της και όχι για να παροπλίζεται η οικονομική ζωή.