Από το 2007 που υπογράφηκαν οι πέντε συμβάσεις παραχώρησης των οδικών αξόνων, τα προβλήματα με τις απαλλοτριώσεις ήταν πολλά. Ισως η πιο «διάσημη» περίπτωση αφορά την Υλίκη, στην απαλλοτρίωση μερικών δεκάδων στρεμμάτων για τη βελτίωση της κλίσης μιας στροφής. Οι ιδιοκτήτες της περιοχής, έχοντας προηγούμενη κακή εμπειρία, αρνούνταν να παραδώσουν τη γη πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Η οποία χρειάστηκε να εισαχθεί δύο φορές στα αρμόδια δικαστήρια, καθώς το ποσό που επιδικάστηκε την πρώτη φορά ήταν… πέρα από κάθε φαντασία.
Η βελτίωση των γεωμετρικών χαρακτηριστικών μιας από τις στροφές της εθνικής οδού στο ύψος της Υλίκης (σε μήκος 3 χλμ., από το 89ο έως το 91ο χλμ.) είναι μια από τις εργασίες που πρέπει να εκτελέσει η κοινοπραξία Νέα Οδός στο πλαίσιο της σύμβασης παραχώρησης του τμήματος Μεταμόρφωσης-Σκάρφειας της ΠΑΘΕ. Σύμφωνα με τη σύμβαση, το έργο έπρεπε να είναι έτοιμο σε 32 μήνες.
Οταν ξεκίνησε η διαδικασία απαλλοτρίωσης της απαραίτητης έκτασης, ξεκίνησαν και τα προβλήματα. Το 2009 (ήδη σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της σύμβασης παραχώρησης, άρα ήδη με αρκετή καθυστέρηση), το Μονομελές Πρωτοδικείο Θήβας επιδίκασε ένα απίστευτο ποσό για την απαλλοτρίωση της γης: 60 ευρώ/τετραγωνικό, συνολικά 4,2 εκατ. ευρώ. Η αιτία ήταν ότι ανάλογα ποσά είχαν επιδικάσει τα δικαστήρια στην ίδια περιοχή στα μέσα της «χρυσής» δεκαετίας του ’90, όταν είχε γίνει διαπλάτυνση της εθνικής οδού.
Οπως εξηγεί στην «Κ» ο δικηγόρος Παν. Παπαευσταθίου, που εκπροσώπησε νομικά τους περισσότερους από τους 13 ιδιοκτήτες της περιοχής, το Δημόσιο δεν παρακατάθεσε τα χρήματα, οπότε μετά την παρέλευση 18 μηνών η απαλλοτρίωση ήρθη (έπαψε να ισχύει). Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Υποδομών, το Δημόσιο δεν πλήρωσε, γιατί το ποσό θεωρήθηκε υπερβολικό (ανάλογες περιπτώσεις… γενναιοδωρίας δυστυχώς υπήρχαν σε πολλά από τα Πρωτοδικεία που χειρίστηκαν τις απαλλοτριώσεις των έργων παραχώρησης, με αποτέλεσμα την εκτίναξη του κόστους). Το Δημόσιο αποφάσισε να κηρύξει εκ νέου την περιοχή υπό απαλλοτρίωση και, επειδή εν τω μεταξύ είχε αλλάξει η νομοθεσία, η αίτηση (για καθορισμό προσωρινής τιμής μονάδας) εκδικάστηκε από το Μονομελές Εφετείο Εύβοιας. Η απόφαση εκδόθηκε στις αρχές του 2016 και το ποσό που επιδικάστηκε ήταν σαφώς μικρότερο: 15 ευρώ/ τετραγωνικό. Ομως αφορούσε και σε μικρότερη έκταση, καθώς το Δημόσιο υποστήριξε ότι ένα τμήμα από την προς απαλλοτρίωση έκταση ήταν δημόσιο δασικό και το εξαίρεσε. Η εντολή πληρωμής των 465.000 ευρώ που κόστισε τελικά η απαλλοτρίωση δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες.
«Πρωταγωνιστής» της υπόθεσης –και βασικός ιδιοκτήτης– ήταν ο Σπύρος Σδόνης, αγρότης, που αρνήθηκε να παραχωρήσει τη γη πριν ολοκληρωθεί η απαλλοτρίωση. «Μου είχαν παλαιότερα πάρει ένα μικρό κομμάτι για τη διαπλάτυνση του δρόμου και δεν μου το πλήρωσαν ποτέ. Γι’ αυτό δεν έδινα τη γη», λέει στην «Κ». Για όσους πιστεύουν ότι η απαλλοτρίωση ενός χωραφιού δίπλα στην εθνική οδό «στη μέση του πουθενά» προς εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ισοδυναμεί με… λαχείο, ο κ. Σδόνας έχει αντίθετη άποψη. «Ανάλογα πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ δεν ήθελα να μου πάρουν το χωράφι. Είμαι αγρότης και καλλιεργώ μεγάλες εκτάσεις. Το συγκεκριμένο, ο δρόμος το κόβει στη μέση, το αχρήστευσε, θα πρέπει να το εγκαταλείψω. Τι θα κάνω τα χρήματα; Θα αγοράσω ένα άλλο χωράφι».