Ολα στην υπερβολή. Ακόμη και το μπάνιο σε μια οργανωμένη παραλία. Γεμάτο θόρυβο, πνιγμένο στα ντεσιμπέλ, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στις παραλίες της Αττικής. Ενας ατέλειωτος βραχνάς αν δεν θέλεις να κουβαλήσεις όλο τον εξοπλισμό και να απομονωθείς για ένα μπάνιο στη θάλασσα. Δεν φτάνουν οι ξαπλώστρες που είναι τοποθετημένες σε απόσταση αναπνοής και κάποια στιγμή αγγίζουν το νερό, πρέπει να αντέξεις τα ντεσιμπέλ που ανεβοκατεβαίνουν ανελέητα από τις δύο το μεσημέρι, όταν κατηφορίζουν οι παρέες των εφήβων.
Σε αυτούς εστιάζουν τα περισσότερα καφέ και beach bar που πολλαπλασιάζονται στις παραλίες, αναπαράγοντας πολλά από αυτά το νυχτερινό πρότυπο των μπουζουκιών. Ομως η χρήση της σειρήνας, της αποκριάτικης κόρνας και άλλων ηχητικών οργάνων για να προκαλέσεις σαματά, μόνο και μόνο για να κινητοποιηθούν οι ξενύχτηδες μήπως και ξοδέψουν κάτι παραπάνω, υπονομεύει σε πολλούς το όνειρο των διακοπών.
Ακόμη κι αν βρέθηκαν κατά λάθος ή από ανάγκη σε μια οργανωμένη παραλία, είναι υποχρεωμένοι να ανεχτούν όλη την καλοκαιρινή βαρβαρότητα.
Ομως ο θόρυβος είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει. Από την πρώτη ώρα που θα πατήσεις το πόδι σε ελληνικό αεροδρόμιο η ένταση είναι πιο έντονη από άλλα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Στα καφέ οι δυνατές συνομιλίες καλύπτονται με την ένταση της μουσικής, ενώ δεν σεβόμαστε ούτε τους χώρους που βρίσκονται στη φύση, σε περιβάλλον που δεν χρειάζονται κανένα ηχητικό ντοπάρισμα για να θεωρηθεί ξεχωριστό.
Αλλά και η επιλογή της μουσικής σε πολλούς χώρους είναι λανθασμένη. Συγχέουμε τη νύχτα με τη μέρα, σαν να αναζητούμε διαρκώς ένα νευρωτικό πάρτι, χωρίς μέτρο, χωρίς σεβασμό στις ώρες κοινής ησυχίας (δυστυχούν όσων τα σπίτια βρίσκονται κοντά σε απόμερα παραλιακά καφέ).
Ισως είναι ένας ακόμη λόγος που όλο και πιο σπάνια στις πολυσύχναστες παραλίες συναντάς ανθρώπους να διαβάζουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα, γυναίκες οι περισσότερες, κι αυτές με προτίμηση στα βιβλία του… αντηλιακού. Αντίθετα απαθανατίζουν τα νύχια τους ή τον καφέ που πίνουν, διαφημίζοντας στο Διαδίκτυο ότι κάνουν διακοπές άξιες να φωτογραφηθούν.