Ανθρωποι και ποντίκια στο ίδιο υπόστεγο…

Ανθρωποι και ποντίκια στο ίδιο υπόστεγο…

3' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ερώτημα «τι λένε οι πρόσφυγες για όλη αυτή τη φασαρία» προέκυψε με αφορμή τις αντιδράσεις των γονέων για την παρουσία προσφυγόπουλων στα σχολεία, στο Κέντρο Φιλοξενίας μεταξύ Ωραιοκάστρου και Νέων Διαβατών, βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης. Εκεί στεγάζονται περισσότεροι από 700 Σύροι και Ιρακινοί πρόσφυγες. Η είσοδος απαγορευόταν, πλην όμως διαβήκαμε απαρατήρητοι την είσοδο και μπήκαμε στον αυλόγυρο.

Μεγάφωνα από το υπόστεγο, που «προστατεύει» τις δεκάδες σκηνές-κατοικίες των προσφύγων, έπαιζαν αραβική μουσική και στο προαύλιο άνθρωποι «σκότωναν» την ώρα τους. Κάποια παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μερικά άλλα τραβούσαν τις άκρες ενός σκοινιού σε μια χαρούμενη διελκυστίνδα. «Τι αισθήματα προκάλεσαν στους πρόσφυγες εδώ τα όσα γίνονται στο Ωραιόκαστρο με τα σχολεία;», ρωτάμε ένα μέλος ΜΚΟ που δραστηριοποιείται και σε άλλα Κέντρα Φιλοξενίας στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης.

«Αδιαφορούν, ούτε καν το συζητούν. Το μόνο που απασχολεί τους ανθρώπους που βλέπετε είναι πώς θα φύγουν από εδώ για να σμίξουν με τους δικούς τους. Αυτό τους καίει και τα λεφτά τους που τελειώνουν. Αλλωστε λειτουργούν εδώ οι ίδιοι ένα υποτυπώδες σχολείο, στο οποίο κάποιοι δάσκαλοι πρόσφυγες μαθαίνουν αραβικά και αγγλικά στα παιδάκια…».

Ρωτήσαμε πώς κυλάει η καθημερινότητα στο κέντρο. «Οπως τη βλέπετε», μας είπε ο συνομιλητής μας. «Δεν υπάρχει πρόγραμμα. Κοιμούνται και ξυπνάνε ό,τι ώρα θέλουν. Γύρω στις 12.30 έρχεται απέξω το φαγητό, το οποίο οι περισσότεροι το πετάνε και προτιμούν να μαγειρεύουν συνήθως χόρτα σε συσκευές γκαζιού. Το απόγευμα φέρνουν το βραδινό και μαζί και το πρωινό της επομένης και από εκεί και ύστερα περιφέρονται άσκοπα περιμένοντας την ώρα που θα τους ανακοινώσουν ότι φεύγουν…».

Μερικές γυναίκες με μαντίλες μακιγιάρονταν, κάποιες άλλες έβαφαν τα νύχια τους, λες και ετοιμάζονταν για απογευματινή έξοδο, ενώ οι πιο ηλικιωμένες, μαυροντυμένες, οκλαδόν στο τσιμέντο, παρακολουθούσαν το «πέρα δώθε» των νεότερων αμίλητες. «Ξέρετε, οι γυναίκες βάζουν τα καλά τους ρούχα, καλλωπίζονται για να βγουν από τη σκηνή μέχρι την αυλή και πάλι πίσω. Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Αυτή είναι η καθημερινή τους βόλτα», μας είπε ο συνομιλητής μας.

Και οι άντρες; «Είναι λίγοι πλέον και κάθε μέρα που περνάει βλέπουμε και λιγότερους. Οσοι έχουν λεφτά φεύγουν για το εξωτερικό, βρίσκουν τρόπους. Μη ρωτάτε πώς, καταλαβαίνετε. Οι άλλοι, δείτε μόνοι σας γύρω τι κάνουν όλη την ημέρα…». Επαιζαν οι πιο πολλοί με τα κινητά ή μιλούσαν στη συσκευή και μερικοί περιφέρονταν στον ασφαλτόδρομο μπροστά στην πύλη του κέντρου.

Και παζάρι

Κάποιοι άλλοι είχαν στήσει κάτω από το υπόστεγο και ανάμεσα στις σκηνές πάγκους και πωλούσαν από σοκολάτες και τσιπς μέχρι κάρτες για κινητά και αντικουνουπικά, τα οποία αγόραζαν στη Θεσσαλονίκη και διέθεταν στο παζάρι του καταυλισμού. Στην πόλη κατεβαίνουν σπάνια και λίγοι εξ αυτών, συνήθως για να πάρουν λεφτά από την «προσφυγική θυρίδα», Western Union, που τους στέλνουν κάποιοι συγγενείς από την Ευρώπη ή και την πατρίδα τους.

Οσο συζητάμε διαχέεται μια πνιγηρή δυσοσμία προερχόμενη από το υπόστεγο με τις σκηνές. «Οι συνθήκες είναι τρομερά δύσκολες σ’ αυτόν εδώ τον χώρο. Τρώνε και κοιμούνται υπερήλικες, μικρά παιδιά, περιθάλπονται ασθενείς. Η ζέστη και η μπόχα καθιστούν ανυπόφορη την παραμονή ακόμη και για λίγα λεπτά. Πώς να κοιμηθείς εκεί μέσα;». Ανθρωποι και ποντίκια συμβιώνουν κάτω από το υπόστεγο, με τις συνθήκες να γίνονται εφιαλτικές από τις εξορμήσεις σύννεφων κουνουπιών. «Τα ποντίκια κάνουν πάρτι και είναι αυτά τα μεγάλα, τα λεγόμενα ποντίκια του κάμπου. Μια μέρα ήρθε έντρομη μια γυναίκα και μας είπε ότι ένα πελώριο ποντίκι είναι πλάι στο μαξιλάρι του μωρού της. Τρομάξαμε όταν το είδαμε…».

Οταν οι άνθρωποι αυτοί εγκαταστάθηκαν στο Κέντρο Φιλοξενίας, όχι μόνο στο συγκεκριμένο, πίστευαν ότι θα μείνουν για λίγο εκεί και σύντομα θα φύγουν για την Ευρώπη. Τώρα το όνειρο καταρρέει. «Με το που έμαθαν προχθές ότι θα χρειαστούν οχτώ μήνες μόνο για να υποβάλουν χαρτιά στο Κέντρο Ασύλου, βούιξε το κέντρο από το κλάμα, τις κραυγές και τις κατάρες. Εχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους. Η ατμόσφαιρα είναι εκρηκτική, οι άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή