Λένε ότι την τέχνη μπορεί κανείς, αν είναι αρκετά παρατηρητικός, να την εντοπίσει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ε, λοιπόν, το μέρος ίσως που το «αξίωμα» αυτό δοκιμάζεται περισσότερο είναι ο στρατός. Εκτός κι αν λογίζεται ως τέχνη το ψυχαναγκαστικά τέλειο στρώσιμο του κρεβατιού ή ο πιο ευφάνταστος τρόπος να αποφεύγεις τις αγγαρείες. Σε κάθε περίπτωση, με την πενιχρή εμπειρία του νεοσύλλεκτου στον Ελληνικό Στρατό –εφεξής Ε.Σ.–, καταθέτω τις πρώτες εντυπώσεις γύρω από αυτό το παράξενο πράγμα (θητεία) που εν έτει 2016 συνεχίζει να υπάρχει στη χώρα μας και να σημαδεύει, θετικά ή αρνητικά, τη ζωή σχεδόν όλων των νεαρών ανδρών.
Ο Ε.Σ. είναι ο ανθυπολοχαγός που θα ρωτήσει ποιοι έχουν proficiency και θα τους στείλει να σκάβουν χαντάκια στον ήλιο.
Είναι η μικρή αγωνία πριν από την πρώτη βολή και η άγρια, μυστηριώδης χαρά που την ακολουθεί. Η βραδινή πορεία με πλήρη εξάρτυση για το πεδίο βολής. Το πρωινό τρέξιμο με τις αρβύλες. Η πρώτη έξοδος.
Είναι ακόμη ο συνάδελφος που θα σε δει εξαντλημένο και θα προσφερθεί να κάνει εκείνος τη νυχτερινή υπηρεσία στη θέση σου. Και για να γυρίσουμε στην τέχνη, αν ο Ε.Σ. ήταν καλλιτεχνικό ρεύμα, τότε θα έφερνε μάλλον στον… σουρεαλισμό.
Αλλωστε, το γνωστό μότο «εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινά ο στρατός» δεν θα μπορούσε να είναι ακριβέστερο. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς, τέσσερις ανώτεροι να δίνουν ισάριθμες διαφορετικές διαταγές για να εκτελεστεί τελικά μια πέμπτη που περιέχει λίγο από όλα, με κωμικά προφανώς αποτελέσματα; Πάνω από όλα, ωστόσο, ο στρατός είναι όλες εκείνες οι απολύτως διαφορετικές –και πολλές φορές αναπάντεχες– φιγούρες που θα γνωρίσεις εκεί· από τον αυστηρό αλλά δίκαιο λοχαγό μέχρι τον υπεροπτικό «παλιό», τον αγχωμένο, τον «μάγκα», τον τεμπέλη, τον φιλότιμο κ.ο.κ. – όλοι τους αποτελούν ένα θραύσμα του κανονικού, έξω κόσμου, που καρφώνεται όμως στη συνείδηση και, έτσι λένε, σε συντροφεύει για πάντα.