Η πρώτη μου φορά στο ΕΜΣΤ

3' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι τεράστιοι λευκοί χώροι του αναδίδουν τη γνωστή μυρωδιά του καινούργιου: χρώματα στους τοίχους που μόλις στέγνωσαν, δάπεδα φρεσκοεπενδεδυμένα με ξύλο, λάστιχο από τις καλωδιώσεις. Λείπει το ανθρώπινο άρωμα που θα έρθει μαζί με το κοινό στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο αναμένεται να ανοίξει τις πόρτες του για τις αίθουσες των περιοδικών του εκθέσεων στις 31/10 σε μια έκθεση συνεργασίας με το Μουσείο της Αμβέρσας με τίτλο «Αθήνα – Αμβέρσα. Κρίσιμοι διάλογοι». Θα χρειαστεί να περιμένουμε έναν ακόμη χρόνο για να τοποθετηθεί και η μόνιμη συλλογή, αλλά το κρισιμότερο βήμα για τη λειτουργία του ΕΜΣΤ έχει γίνει.

Σε αυτό το ήσυχο κέλυφος που περιμένει τους επισκέπτες του, η «Κ» προσκάλεσε τρεις Ελληνες καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές να μιλήσουν για την πρώτη τους αίσθηση από το αποπερατωμένο κτίριο, αλλά και τις προσδοκίες τους για το μουσείο που αποκτά επιτέλους μια όμορφη και σύγχρονη στέγη, μετά τον «νομαδικό βίο» των τελευταίων ετών στο Μέγαρο και στο Ωδείο. Ο Γιάννης Μπουτέας (1941), ο Νίκος Ναυρίδης (1958) και η περφόρμερ Αντιγόνη Θεοδώρου (1985) αποδέχθηκαν την πρόσκληση και περάσαμε όλοι μαζί το κατώφλι του Φιξ. Αφού περπατήσαμε σε όλους τους ορόφους και στην ταράτσα με την εξαιρετική θέα, καθίσαμε στο ισόγειο με νωπές ακόμη τις εικόνες από την επίσκεψη.

«Λοιπόν, έτυχε να ζω στο Παρίσι, από την εποχή που έγιναν τα θεμέλια του Κέντρου Πομπιντού μέχρι και μετά την ολοκλήρωσή του», λέει ο Γ. Μπουτέας. «Παρακολουθούσα καθημερινά το οικοδόμημα να παίρνει σάρκα και οστά, αλλά και την αμηχανία που υπήρχε την πρώτη περίοδο μέχρι να βρουν οι επιμελητές τη σωστή θέση για τα έργα και τα γλυπτά. Αυτό που βοήθησε τρομερά το κοινό να εξοικειωθεί με το μουσείο ήταν οι επιτυχημένες δράσεις που γίνονταν στους περιβάλλοντες χώρους που έκαναν την ενέργεια του μουσείου να ξεχειλίζει από μέσα προς τα έξω. Κάθε χώρος που φιλοξενεί τέχνη εκλύει ενέργεια, χρειάζονται οι δράσεις για να μπορέσει να υπάρξει μια προθέρμανση του κοινού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμη για το ΕΜΣΤ. Είναι σπουδαίο ότι έχει μια νέα στέγη, διότι αποτελεί την ιστορική συνέχεια άλλων μουσειακών θεσμών που φιλοξενούν έργα αρχαίας και βυζαντινής τέχνης, είναι μια διαστρωμάτωση πολιτισμού. Φιλοδοξεί να καθρεφτίσει τι συμβαίνει σήμερα».

Ο Νίκος Ναυρίδης, που έχει κάνει εκθέσεις στο εξωτερικό και διδάσκει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, θεωρεί ότι το Φιξ είναι ένα κτίριο με μεγάλες δυνατότητες, πλέον πανέτοιμο να υποδεχθεί επισκέπτες:

«Σημασία δεν έχει η κάτοψή του αλλά οι άνθρωποι που θα το στελεχώσουν, που θα κινήσουν τα πράγματα, θα τους δώσουν νόημα. Η σπουδαία τέχνη δεν διαμορφώθηκε ποτέ σε όμορφα μουσεία άλλα έξω από αυτά. Πλην όμως οφείλουμε στο ΕΜΣΤ κάτι πολύ σημαντικό: τη διαμόρφωση σύγχρονων θεατών. Από τις εκπαιδευτικές δράσεις μέχρι τις εκθέσεις, όλα διαδραμάτισαν μεγάλο ρόλο σε μια χώρα με ελάχιστες υποδομές όσον αφορά την υποδοχή και την προώθηση της τέχνης που γίνεται σήμερα. Στους καλλιτέχνες το ΕΜΣΤ μπορεί να προσφέρει και κάτι ακόμη. Μπορεί να λειτουργήσει σαν μια μεγάλη πλατφόρμα που αξιολογεί και αναδεικνύει, αλλά και ερευνά, παράγει και υποστηρίζει καινούργιες προτάσεις. Θα μπορεί πλέον να συμμετέχει ισότιμα και έμπρακτα στον παγκόσμιο διάλογο των διεθνών μουσείων, με συνεργασίες, ανταλλαγές και προώθηση σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών. Από αυτήν την άποψη το Φιξ είναι μια τρομερή εθνική “επένδυση” στο δημιουργικό ανθρώπινο δυναμικό».

Η νεότερη της παρέας θεωρεί ότι η δική της γενιά των σημερινών τριαντάρηδων αναμένει με αισιοδοξία και ανυπομονησία την πλήρη λειτουργία του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Η Αντιγόνη Θεοδώρου, που έκανε μεταπτυχιακά στη Γαλλία με υποτροφία του ΝΕΟΝ, αναφέρει: «Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό το μουσείο να είναι πράγματι ανοικτό και φιλόξενο στους νέους Ελληνες καλλιτέχνες, να δίνει ευκαιρίες για να μπορούμε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, να την κάνουμε προσβάσιμη στο ευρύ κοινό».

Η εικαστικός θεωρεί ότι οι καλλιτέχνες είναι ένα οργανικό τμήμα ενός μουσειακού φορέα που αναπτύσσεται μαζί του. Δεν πιστεύει ότι ανήκει σε μια τυχερή φουρνιά που βρήκε το μουσείο έτοιμο, ενώ άλλοι έπρεπε να περιμένουν αρκετά χρόνια μέχρι να τελειώσει. Αλλωστε, από το 2002 μέχρι και το 2016 το ΕΜΣΤ είχε εκθεσιακή δράση, παρότι άλλαξε δύο φορές έδρα.

«Θα σας πω τι εύχομαι για το νέο μουσείο, με μια φράση που δανείζομαι από τον γνωστό σκηνοθέτη του σοβιετικού κινηματογράφου Αλεξάντερ Ντοβζένκο», λέει ο κ. Ναυρίδης. «“Για να αναστατώσεις, πρέπει να είσαι αναστατωμένος. Και, για να είσαι διαρκώς αναστατωμένος, πρέπει να έχεις πολλά και ποικίλα επιπλέον, που όλα μαζί κάνουν αυτό που κοινώς ονομάζεται ο διάολος μέσα μας”. Ε, λοιπόν, αυτό που εγώ εύχομαι στο καινούργιο μουσείο είναι να έχει συχνά τον διάολο μέσα του».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή