Από έντονες διεργασίες και σκληρό παρασκήνιο, που καθορίστηκε από τις διαφορετικές προσεγγίσεις ανώτατων δικαστικών οι οποίοι μετείχαν στη διάσκεψη της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, προέκυψε η απόφαση για αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, η οποία προκάλεσε πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, πολιτικές –και όχι μόνον– αναταράξεις.
Το ανώτατο δικαστήριο, ύστερα από πέντε διασκέψεις που κράτησαν ώρες και έπειτα από σφοδρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε μέλη του, κατέληξε σε υιοθέτηση της πιo σκληρής γραμμής από όσες εκδοχές απόφασης έπεσαν στο τραπέζι, κηρύσσοντας τον νόμο της κυβέρνησης αντισυνταγματικό, με το σκεπτικό ότι παρέκαμψε το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, και αντ’ αυτού ο υπουργός, αντίθετα με τη συνταγματική διάταξη, προχώρησε στην αδειοδότηση των καναλιών. Η απόφαση του δικαστηρίου, που υπήρξε ξεκάθαρη ως προς την αντισυνταγματικότητα του νόμου, αναγνώρισε ως μόνο αρμόδιο για να αδειοδοτήσει τα κανάλια –μόλις συγκροτηθεί– το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο και κανέναν άλλον.
Μετά ταύτα, μία από τις σημαντικότατες συνέπειες αυτής της απόφασης, που κατέφερε ισχυρότατο πλήγμα σε μια από τις πλέον εμβληματικές και προβεβλημένες κυβερνητικές επιλογές, είναι ότι, μαζί με τον νόμο που έδωσε την αρμοδιότητα στον υπουργό Επικρατείας για να κάνει τον διαγωνισμό, κατεδαφίζεται και η διαγωνιστική διαδικασία. Με άλλα λόγια, ό,τι έχει παραχθεί από τον πρόσφατο διαγωνισμό, που δέχθηκε τόσα πυρά κι από πολλές πλευρές, δεν ισχύει και οι άδειες που έλαβαν οι υπερθεματιστές είναι στον αέρα.
Το μόνο που μένει «ζωντανό» και συνεχίζει να έχει ισχύ είναι ο νόμος της κυβέρνησης (μέρος του νομοθετικού πλαισίου για τις τηλεοπτικές άδειες) που ρυθμίζει τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί μια επιχείρηση για να μπορεί να διεκδικήσει και να πάρει τηλεοπτική άδεια, όπως συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων κ.λπ. Και βέβαια, μέχρι να δοθούν στο μέλλον οι τηλεοπτικές άδειες από το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, μαύρο δεν μπορεί να πέσει στα κανάλια που δεν πήραν άδεια στον πρόσφατο διαγωνισμό.
Σκληρό «μπρα ντε φερ»
Ενώ η δικαστική απόφαση έχει παραγάγει αποτελέσματα που κλονίζουν την κυβέρνηση και προκαλούν πολιτικές –και όχι μόνον– αντιπαραθέσεις, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το παρασκήνιο, οι διεργασίες και οι διαφορετικές θέσεις που εκφράστηκαν μέσα στην τελευταία διάσκεψη, πριν το δικαστήριο οδηγηθεί σε απόφαση αντισυνταγματικότητας κατά πλειοψηφία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ομάδα δικαστικών υποστήριξε εκδοχή αποφάσεως σύμφωνα με την οποία, πέραν της αντισυνταγματικότητας, το δικαστήριο, κάνοντας χρήση ευχέρειας που του δίνει ο κανονισμός του, θα μπορούσε να θέσει προθεσμία έξι μηνών προκειμένου το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο που θα συγκροτηθεί να επιχειρήσει να προβεί σε διορθωτικές –με βάση το Σύνταγμα– κινήσεις του νόμου και των συνεπειών της διαγωνιστικής διαδικασίας.
Ομως η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, δυσκολίες και δυσχέρειες να θεμελιωθεί νομικά οδήγησαν την πρόταση σε ναυάγιο με αποτέλεσμα να μην τεθεί ποτέ σε ψηφοφορία.
Ετσι, το θέμα που κυριάρχησε και τέθηκε σε ψηφοφορία ήταν η συνταγματικότητα ή μη του νόμου, συγκεντρώνοντας πλειοψηφία 14 δικαστών, τάση που είχε διαφανεί ως επικρατούσα και από την προτελευταία διάσκεψη της Ολομέλειας, και για τον λόγο αυτό υπήρξε και η πρόταση για παροχή προθεσμίας και διορθωτικές κινήσεις.
Η ενδιάμεση λύση
Η πρόταση για συνταγματικότητα του νόμου συγκέντρωσε 11 ψήφους, ενώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου, σε μια προσπάθεια να βρεθεί τρίτη ενδιάμεση λύση, πρότεινε να εκδώσει το δικαστήριο στη φάση αυτή προδικαστική απόφαση και να επανέλθει σε τακτή προθεσμία, σε ένα μήνα, για να κρίνει οριστικά και αμετάκλητα. Η πρόταση αυτή του κ. Νίκου Σακελλαρίου, σύμφωνα με πληροφορίες, συγκέντρωσε μόνον τρεις ψήφους.
Πάντως, δικαστικές πηγές εκτιμούσαν ότι χειρισμοί δικαστικών και κυβερνητικών παραγόντων το τελευταίο διάστημα, που διαμόρφωσαν βαρύ κλίμα μέσα στη Δικαιοσύνη με αποκορύφωμα τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, δημιούργησαν καταστάσεις πόλωσης και μέσα στο δικαστήριο, με αποτέλεσμα να αποτύχουν προσπάθειες ενδιάμεσης λύσης – απόφασης, και οδήγησαν στην υιοθέτηση σκληρής και ξεκάθαρης κρίσης περί αντισυνταγματικότητας του νόμου.