Δεν ήταν πολλοί Ελληνες το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου στο Grimaldi Forum του Μονακό, όπου, στο πλαίσιο του «Chefs World Summit», ανακοινωνόταν η ετήσια λίστα των 100 καλύτερων σεφ παγκοσμίως. Ηταν, πάντως, σίγουρα ο γνωστός επιχειρηματίας της γαστρονομίας Χρήστος Σοκόλης, η ανάρτηση του οποίου λίγες ώρες αργότερα σκόρπισε πολλά χαμόγελα –και μάλλον κοκκινισμένα μάγουλα– στη μικρή οδό Σκούφου της Αθήνας. Την οδό που από τον Οκτώβριο του 2015 περπατάμε συχνά πάνω-κάτω περιμένοντας τη σειρά μας για φαγητό στο Sushimou. «Η αλήθεια είναι ότι με έκπληξη χθες βράδυ στην απονομή του Top 100-Le Chef ακούσαμε στο τέλος της λίστας το όνομα του Αντώνη Δρακουλαράκου και βέβαια του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!» έγραψε ο κ. Σοκόλης.
Θα χρειάστηκαν σίγουρα κάποια λεπτά της ώρας για να «χωνευθεί» το νέο από τον Αντώνη. Η λίστα που εκδίδει κάθε χρόνο το γαλλικό γαστρονομικό περιοδικό «Le Chef» δεν είναι «μία ακόμη λίστα». Το περιοδικό καλεί 534 σεφ κατόχους δύο και τριών αστεριών Michelin να ψηφίσουν τα πέντε ονόματα συναδέλφων τους που θεωρούν ότι πρέπει να βρίσκονται στη λίστα. Οσοι βρίσκονταν στο Μονακό δεν εξεπλάγησαν από τα ονόματα που άκουσαν στις πρώτες θέσεις. Ο Alain Passard του L’Arpège του Παρισιού, που διατηρεί τα τρία του αστέρια εδώ και δύο δεκαετίες, ο Martin Berasategui από το Restaurant Martin Berasategui (Ισπανία), ο Pierre Gagnaire από το Pierre Gagnaire (Παρίσι), ο Michel Bras από το Le Suquet στο Λαγκιόλ (Γαλλία), ο Seiji Yamamoto από το Nihonryori Ryugin (Τόκιο), ο Éric Frechon από το Épicure (Παρίσι), ο Jonnie Boer από το De Librije στο Σβόλε (Ολλανδία), ο Rene Redzepi από το Noma (Κοπεγχάγη), ο Emmanuel Renaut από το Flocons de Sel στο Μεζέβ (Γαλλία) και ο Joan Roca από το El Celler de Can Roca στη Χιρόνα (Ισπανία) συμπλήρωναν την πρώτη δεκάδα παραπάνω από επάξια. Το όνομα του Αντώνη Δρακουλαράκου ακούστηκε στην εκπνοή του χρόνου, στο νούμερο 100, ο μοναδικός Ελληνας σε μια λίστα όπου η Γαλλία κυριαρχούσε με 36 θέσεις, με την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ να ακολουθούν με 13 και 9 θέσεις αντίστοιχα. Το επίτευγμα είναι αδιανόητο.
Ομως, ας μην αρχίσουμε τα «το σηκώσαμε!». Η αλήθεια είναι ότι αυτήν τη διάκριση κυνήγησε, κέρδισε και αξίζει να πανηγυρίσει ο ίδιος ο Δρακουλαράκος, ο μάγειρας που αγαπούσε τόσο το ψάρι ιδίως στη σούσι εκδοχή του, που το 2014 βρήκε την τρέλα, το σθένος και τα χρήματα να ταξιδέψει ώς το Τόκιο για να μάθει την τέχνη από τους καλύτερους. Επιστρέφοντας, δεν έφτιαξε ένα χάι γιαπωνέζικο εστιατόριο για λίγους ή ένα sushi bar της σειράς, αλλά ένα «σουσάδικο», όπως το λέει, στα πρότυπα των μαγαζιών της γειτονιάς του Τόκιο. Η τέχνη του σούσι είναι υψηλή, αλλά λαϊκή. Το Sushimou καταλαμβάνει ελάχιστα τετραγωνικά και έχει μόνο 12 θέσεις. Μέχρι πρότινος δεν δεχόταν κρατήσεις, εάν έβρισκες θέση, καλώς, αλλιώς έπινες ένα ποτό παραδίπλα και περίμενες να σε καλέσουν. Η επιτυχία όμως ήταν μεγάλη και πλέον η κράτηση ενδείκνυται. Εκεί βέβαια θα σε υποδεχθεί ο ίδιος ο Αντώνης, που θα σε καθοδηγήσει στο μενού, θα ρωτήσει τις προτιμήσεις σου και θα φτιάξει μπροστά σου τα καλύτερα μάκι, νιγκίρι και σασίμι που έχεις δοκιμάσει από τα ψάρια που ο ίδιος αγόρασε την ίδια μέρα στην ψαραγορά.
Δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη που δεν επιθυμούσε να μας κάνει «δηλώσεις» για το σημερινό δημοσίευμα με αφορμή τη διάκρισή του. Ο Δρακουλαράκος ελάχιστες φορές έχει δώσει συνεντεύξεις, απ’ ό,τι λένε οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν, από μετριοπάθεια και συστολή.
Προσφάτως, όμως, στην επέτειο του ενός χρόνου από το άνοιγμα του εστιατορίου του, κάθισε και έγραψε κάτι όμορφο: «Το σκεφτόμουν χρόνια να ανοίξω ένα μαγαζί, όσο το ήθελα άλλο τόσο το φοβόμουν. Από τη μία σκέφτεσαι “να έχω τη δική μου δουλειά, να κάνω τα πράματα όπως τα θέλω εγώ, να ορίζω εγώ τη ζωή μου”, από την άλλη σκέφτεσαι “πού να τρέχεις τώρα; Είναι και η κρίση…”. Να ρισκάρεις μια αλλαγή ή όχι; Κάνε ό,τι νομίζεις». Και συνέχισε αναπάντεχα, γράφοντας για τη λάβα στο Κέντρο της Γης που δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο που μας προστατεύει από τα φορτισμένα σωματίδια που θέλουν να εξαφανίσουν τη ζωή, για τη Γη που στριφογυρίζει στη σωστή απόσταση από τον Ηλιο, ώστε να μη νεκρώσει και που, άμα ήταν μικρότερη, δεν θα μπορούσε η βαρύτητα να συγκρατήσει την ατμόσφαιρα και δεν θα μπορούσαμε να αναπνεύσουμε και άλλα τέτοια, για να καταλήξει: «Αξίζει σε ένα τόσο καλοκουρδισμένο σύμπαν να πηγαίνεις σε μια δουλειά που την ευχαριστιέσαι».