Ετος 1991. Ενα ταπεινό κόκκινο κινέζικο πινελοδοχείο των αρχών του 19ου αιώνα περίμενε υπομονετικά έναν αγοραστή στη βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου στο Κολωνάκι, το οποίο ετοιμαζόταν να κλείσει. Ο 20χρονος τότε Γιώργος Μαγγίνης, φοιτητής Αρχαιολογίας, μπήκε μέσα και το πήρε. Ηταν το αντικείμενο που του άνοιξε την πόρτα του ενδιαφέροντος για την ασιατική τέχνη που είναι ένα από τα δύο πεδία που γνωρίζει εξαιρετικά. Την αγάπη για τον ισλαμικό πολιτισμό την ανέπτυξε, περίπου την ίδια περίοδο, σε μια ανασκαφή στην Αγία Κορυφή της Μονής Σινά όπου βρέθηκαν πολλά ισλαμικά όστρακα από τον 7ο αιώνα και μετά.
Μετά τις σπουδές του στην Αθήνα, πήγε στο Λονδίνο στην περίφημη SOAS (School of Oriental and African Studies) όπου φοίτησε, έλαβε το διδακτορικό του και δίδαξε. Ενδιάμεσα είχε την ευκαιρία να μελετήσει τις συλλογές ισλαμικών και κινεζικών αντικειμένων του Μουσείου Μπενάκη σε διάφορες χρονικές φάσεις της δικής του πορείας. Κάπως έτσι ξεκίνησε και διατηρήθηκε μια επιστημονική σχέση με το ίδρυμα σε βάθος χρόνου. Είχε επίσης επαφή και με την πραγματικότητα της Ελλάδας, περνώντας μία πενταετία στα Ιωάννινα για την επανέκθεση του αρχαιολογικού μουσείου.
Πριν από λίγο καιρό, μετά την αποχώρηση του Ολιβιέ Ντεκότ, έλαβε πρόσκληση από το μουσείο να γυρίσει στην Ελλάδα και να αναλάβει έναν σημαντικό ρόλο σε μια τριμελή εκτελεστική επιτροπή. Ανταποκρίθηκε θετικά. Σε αυτήν συμμετέχουν, εκτός από τον αρχαιολόγο, ο οικονομικός διευθυντής Χάρης Σιαμπάνης και η Ειρήνη Γερουλάνου. Το τριαδικό αυτό σχήμα –καινοτόμο για τα ελληνικά μουσειακά δεδομένα– επιβλέπεται από τη διοικούσα επιτροπή, η οποία δίνει έγκριση για όλες τις σημαντικές αποφάσεις.
«Χαίρομαι που ήρθα στο μουσείο σε μια περίοδο που όλοι χαρακτηρίζουν δύσκολη. Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα είναι γνωστά και διατυπωμένα, αλλά εξίσου σαφής είναι και η πρόθεση όλων να πάμε μπροστά και να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια», λέει στην «Κ».
Συμπαθής, με έναν αέρα ανεπιτήδευτης φυσικής κομψότητας, ο Γιώργος Μαγγίνης είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον νέο πρόσωπο της χρονιάς που πέρασε, φορτωμένο βέβαια με πολλές προσδοκίες για το 2017. Εχει αξιοζήλευτο βιογραφικό και βέβαια μεγάλη τριβή με τα ελληνικά πράγματα, καθώς έχει ζήσει στο εξωτερικό αλλά και έχει εργαστεί στη χώρα μας.
Πώς βλέπει το μουσείο; «Ενα τέτοιο ίδρυμα δεν είναι ένα μοναχικό φωτισμένο καράβι στη θάλασσα. Το Μπενάκη έχει ένα τεράστιο δίκτυο επαφών και διασυνδέσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας σκεφτεί μόνο κανείς που έχουμε δανείσει εκθέματα. Είναι ένα οικουμενικό μουσείο που εστιάζει στον ελληνικό πολιτισμό τον οποίον γνωρίζει σε βάθος, αλλά τον βλέπει να συνομιλεί με όλους τους άλλους πολιτισμούς», τονίζει ο Γιώργος Μαγγίνης στην «Κ».
Μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω εάν χτυπά την πόρτα του Αγγελου Δεληβορριά για συμβουλές. Χαμογελάει: «Πολλές φορές την ημέρα! Ο Δεληβορριάς είναι πάντα στο μουσείο, ακόμα και τις ημέρες που δεν είμαστε εμείς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη από το να τον έχει κανείς στο πλάι του. Είναι η πολυτιμότερη βοήθεια για να καταφέρουμε να βρούμε μια νέα δυναμική πορεία».