Εθνική πολιτική. Ναι, ξέρω, αυτή η άγνωστη… Οχι, δεν θα μιλήσουμε για hard politics. Δεν θα ξεφύγουμε από το πεδίο θεμάτων της στήλης. Το θέμα μας είναι η παιδική διατροφή. Αφορμή, η φρεσκότατη είδηση για την τροπολογία που κατέθεσε πριν από λίγες ημέρες η κυβέρνηση και τις «απευθείας αναθέσεις», κόστους σχεδόν 900.000 ευρώ, με τις οποίες επιχειρεί προσωρινά να αντιμετωπίσει μέσω «σχολικών γευμάτων» το φαινόμενο της παιδικής φτώχειας.
Εχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος τι γράφει η αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει τη ρύθμιση: «Το βάθος κινδύνου παιδικής φτώχειας, ήτοι το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε οικογένειες οι οποίες βρίσκονται κάτω από το κατώφλι της φτώχειας, εκτιμάται στο 34,5%».
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επικαλείται στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από το 2015 σύμφωνα με τα οποία: «Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών ανέρχεται στο 26,6%». Και αυτό είναι το πιο παράξενο –επιεικής η λέξη– της υπόθεσης, καθώς τα στοιχεία αυτά είναι το επιχείρημα για τη διαδικασία των «απευθείας αναθέσεων». Κάτι δηλαδή που είναι γνωστό από το 2015 παρουσιάζεται ως πρόβλημα που δημιουργήθηκε σήμερα, είναι αιφνίδιο και εξαιρετικά επείγον και οδηγεί σε λύσεις «κατά παρέκκλιση των οριζομένων στην κείμενη νομοθεσία».
Θα ήταν πολύ αστεία όλα αυτά εάν δεν ήταν τραγικά. Η παιδική φτώχεια είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, όχι σημερινό, θυμόμαστε όλοι «τα παιδάκια που λιποθυμούσαν» όταν ακόμα η σημερινή κυβέρνηση ήταν αντιπολίτευση. Είναι ένα θέμα, όμως, που δεν χρειάζεται μόνο προσωρινές λύσεις αλλά και παραγωγή σκέψης, στρατηγικό σχέδιο, το οποίο δεν θα αφορά μόνο τη σίτιση αλλά και την ποιότητα της σίτισης.
Απαιτείται με λίγα λόγια μια ολιστική προσέγγιση, που να περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους – από την παιδική παχυσαρκία και πώς αυτή θα αναχαιτιστεί μέχρι τη φυσική άσκηση. Δεν λέμε κάποια μεγάλη σοφία. Αρκεί να δει κανείς τι συμβαίνει σε χώρες όπως η Ουαλλία, όπου από το 1999 λειτουργεί ένα δίκτυο υγιών σχολείων, το Welsh Network of Healthy School Schemes, και στο οποίο συμμετέχουν ενεργά το 90% των σχολείων. Η Ολλανδία, όπου τα σχολεία μπορούν να ορίσουν τις προτεραιότητές τους και να αναπτύξουν τη δική τους πολιτική. Η Σκωτία: Εκεί, το πρόγραμμα «Hungry for Success» απαιτεί από τους διευθυντές των επιχορηγούμενων σχολείων και τις τοπικές αρχές να εξασφαλίσουν ότι το φαγητό, τα ροφήματα και το νερό που παρέχονται στα σχολεία συμμορφώνονται με τις διατροφικές απαιτήσεις που καθορίζονται από τα αντίστοιχα υπουργεία.
Τέλος, υπάρχει πάντα η λύση των σελέμπριτι: ο Τζέιμι Ολιβερ με την καμπάνια του για τα σχολεία της Βρετανίας έκανε θαύματα!