«Το βιβλίο μου δεν θα είχε γραφεί αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που έζησαν στις αυλές των θαυμάτων, κι αν δεν ήταν τα λόγια του λόγια πολλών ανθρώπων. Θέλησα να γράψω αυτό το βιβλίο για να μη χαθούν μαζί με τις αυλές των θαυμάτων και οι άνθρωποί τους, για μη σβήσει παράλληλα με μνήμη των αυλών και η μνήμη των ανθρώπων. Κι όπως ο ζωγράφος πρέπει να σκιτσάρει προτού προχωρήσει στον πίνακά του, έτσι κι εγώ χρειάστηκα αρκετά χρόνια για να συγκεντρώσω το υλικό μου. Και θα έλεγα πως υπάρχουν και σήμερα αυλές των θαυμάτων με τη διαφορά πως τώρα, παρά την έκρηξη της ψηφιακής τεχνολογίας, είναι πιο περιχαρακωμένες από ποτέ. Μακάρι οι νέοι να τις ανακαλύψουν από την αρχή κι οι μεγαλύτεροι να τις ξανακατοικήσουμε μαζί τους». Έτσι παρουσίασε στις 4 Απριλίου, στο Πόλις Art Cafe, η Μαριάννα Τζιαντζή το μυθιστόρημα της «Αντίο στις αυλές των θαυμάτων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Καστανιώτη".
Μιλώντας για το βιβλίο, ο φιλόλογος Γιάννης-Ιόλαος Μανιάτης είπε ότι η Τζιαντζή είναι συλλέκτρια και παραγωγός μιας σειράς μικροαφηγήσεων, που οδηγούν από τα ρυάκια στο μεγάλο ποτάμι της Ιστορίας: «Η συγγραφέας ανήκει στη γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε κατά τις δύο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Μια γενιά που υπήρξε μάρτυρας του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας και όλων των συναφών τεχνολογικών εξελίξεων. Μια γενιά που αγωνίστηκε για την αλλαγή του κόσμου και διατήρησε (τουλάχιστον ένα μέρος της) αλώβητο το όραμά της μέχρι και τις ημέρες μας. Το μυθιστόρημα δεν βασίζεται σε κεντρικούς χαρακτήρες.
Υιοθετώντας τις τεχνικές της αστυνομικής λογοτεχνίας, μιλάει για την Αθήνα των δεκαετιών του 1950 και του 1960, χωρίς παρόλα αυτά να παρασύρεται από νοσταλγικά αισθήματα. Η Τζιαντζή δεν ανατρέχει σε ένα εξωραϊσμένο παρελθόν, αλλά σε ένα παρελθόν που θα μπορούσε να αποκτήσει ένα καλύτερο, και πολύ πιο φωτεινό, μέλλον. Ήρωες του μυθιστορήματος είναι οι μετανάστες, οι εξόριστοι και οι αριστεροί, σε μια πόλη η οποία αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Όσο για τις πολλαπλές αφηγήσεις που στεγάζονται στο βιβλίο, δεν προδίδουν παρά μία και μοναδική ανάγκη, την ανάγκη να συνεχιστεί το θαύμα του κόσμου και των ανθρώπων».
Το βιβλίο έχει πολλές και πυκνές αναφορές στον Καραγκιόζη, που επίσης δεν είναι νοσταλγικός, παρατήρησε από τη μεριά του ο καραγκιοζοπαίχτης 'Αθως Δανέλλης: «Ο Καραγκιόζης είναι μια τέχνη του λαού, μα συλλογική δημιουργία, που έχει αποτυπώσει τη νεοελληνική ιστορία, μολονότι σήμερα μοιάζει να μην ενδιαφέρει κανέναν.
Στο μυθιστόρημα της Τζιαντζή οι φιγούρες του Θεάτρου Σκιών μετατρέπονται σε πραγματικούς ανθρώπους, αλλά και οι πραγματικοί άνθρωποι μεταμορφώνονται σε σκιώδεις φιγούρες. Και διακρίνουμε επιπλέον εδώ τη βαθιά κοινωνική κριτική την οποία ανέκαθεν ασκούσε στην εποχή και στο περιβάλλον του ο Καραγκιόζης».
Το «Αντίο στις αυλές των θαυμάτων» είναι το βιβλίο μιας γενιάς που πάλεψε να κάνει την ουτοπία πραγματικότητα, σημείωσε ο αρχιτέκτονας Τάσης Παπαϊωάννου: «Παρά το γεγονός ότι η συγγραφέας αναφέρεται σε πράγματα τα οποία έχουν χαθεί, δεν είναι απαισιόδοξο. Και δεν είναι απαισιόδοξο, επειδή έχει την ικανότητα να κοιτάζει το μέλλον και να εμπνέεται απ' αυτό.
Πρόκειται για την ιστορία της Αθήνας των τελευταίων δεκαετιών – και όχι μόνο για τις πλατείες, τους δρόμους και τα στέκια της, αλλά και για τους ανθρώπους που συνυφαίνονται αξεχώριστα μαζί τους. Υπό αυτή την έννοια, το συγγραφικό βλέμμα γίνεται και αρχιτεκτονικό βλέμμα γιατί η αρχιτεκτονική βλέπει πάντα το κτιστό περιβάλλον σε στενή συνάρτηση με το ανθρώπινο στοιχείο».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ