Ενώ οι έρευνες για την πρώην διοίκηση της ΑΕΠΙ επεκτείνονται με εφόδους και στις κατοικίες των μετόχων της, ξανάρχεται στο φως το ζήτημα της είσπραξης των δικαιωμάτων από όσους υποχρεούνται να τα καταβάλουν αλλά και όσους θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να τα έχουν καταβάλει.
Ενα ειδικό πρόβλημα είναι η έγερση αξίωσης πληρωμής δικαιωμάτων και για κρατικά αναγνωρισμένες σχολές χορού. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της σχολής Μοριάνοβα–Τράστα Ε.Ε., η ΑΕΠΙ θεωρούσε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 την ανωτέρα σχολή χορού Μοριάνοβα–Τράστα «κατάστημα». Ετσι λοιπόν της ζητούσε να καταβάλλει πνευματικά δικαιώματα. «Στηρίζαμε αυτή την απαίτησή μας σε δύο αποφάσεις του Πλημμελειοδικείου της Αθήνας του 1999», είπε στην «Κ» ο κ. Γ. Κρίππας, «με τις οποίες κρίνεται ότι οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να πληρώνουν…».
Αλλά ο δικηγόρος της σχολής χορού, Δημήτρης Δημητρίου, σημειώνει πως οι αποφάσεις αυτές αφορούσαν ένα γυμναστήριο και στούντιο μοντέρνου χορού, που δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «εκπαιδευτήρια». Τα εκπαιδευτήρια σαφώς εξαιρούνται από την πληρωμή τόσο δικαιωμάτων όσο και ΦΠΑ. Ο κ. Δημητρίου προσθέτει μάλιστα ότι σε μεταγενέστερο των δύο αποφάσεων του πλημμελειοδικείου χρόνο, το εφετείο Πατρών, που είναι ανώτερο δικαστήριο, έλαβε αντίθετη απόφαση.
Τον ίδιο χρόνο, εξεδόθη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, την οποία η ΑΕΠΙ ζήτησε να ανακαλέσει. Το 2010 το ΝΣΚ ανέφερε ότι δεν είναι δυνατή η ανάκληση της γνωμοδότησης, καθώς έφερε την υπογραφή του υπουργού. Ο κ. Κρίππας σημείωσε ότι η απόφαση αυτή δεν ελήφθη με πλήρη σύνθεση αλλά από τμήμα του ΝΣΚ που δεν είχε υπόψη του τις αποφάσεις του πλημμελειοδικείου της Αθήνας.
Αλλά αυτές οι δύο αποφάσεις, όπως γλαφυρά γράφει η κ. Αγγελική Τράστα σε αγωγή της κατά της ΑΕΠΙ, αφορούν δύο αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου ακούγονταν οι μουσικές «Χάλι–γκάλι», «Είσαι παιδί μου πειρασμός», «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Ζορμπάς», «Φραγκοσυριανή», «Αυτό το μάμπο…».
Στο άρθρο 28 του νόμου 2121/1993 τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που δεν πληρώνουν ΦΠΑ, δεν υποχρεούνται να πληρώνουν και πνευματικά δικαιώματα. Με ερμηνευτικές εγκυκλίους του, ο οργανισμός του υπουργείου Πολιτισμού (ΟΠΥ), που εποπτεύει της εφαρμογής της νομοθεσίας, έχει διευκρινίσει ότι οι σχολές, το πρόγραμμα των οποίων είναι αναγνωρισμένο και οδηγούν τους αποφοίτους με τους τίτλους τους σε επαγγελματική αποκατάσταση, απαλλάσσονται της υποχρέωσης πληρωμής αποζημιώσεων για πνευματικά δικαιώματα.
Αντίθετα, τα εμπορικά στούντιο μοντέρνων ή άλλων χορών πρέπει να πληρώνουν κανονικά όχι μόνο ΦΠΑ αλλά και αποζημιώσεις για πνευματικά δικαιώματα. Οσες μάλιστα χαρακτηρίζονται «σχολές» δεν περιλαμβάνονται σε αυτές που προβλέπονται από τη σχετική νομοθεσία, ούτε εμφανίζουν τους κατά νόμο διευθυντές σπουδών.
Στην Ελλάδα υπάρχουν 12 – 15 ανώτερες επαγγελματικές σχολές που έχουν άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού και απονέμουν κρατικούς τίτλους σπουδών (διπλώματα). Υπάρχουν και 250 σχολές χορού που υπάγονται σε ένα διάταγμα του 1983. Και τέλος, υπάρχουν στούντιο χορού και χοροδιδασκαλεία. Η ΑΕΠΙ δεν έχει εκδώσει άδεια για τις σχολές που χρησιμοποιούν μουσική για την υλοποίηση του προγράμματός τους και απονέμουν τίτλους σπουδών ως εφόδιο για την επαγγελματική αποκατάσταση.
Μάλιστα, το 2013, ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας αποφαίνεται «…ότι οι αναγνωρισμένες από το κράτος σχολές μπαλέτου συνιστούν εκπαιδευτικά ιδρύματα και συνεπώς δεν υποχρεούνται να καταβάλλουν δικαιώματα…» (21647/2013 ΟΠΥ).
Πάντως, ενώ το 1994 φαίνεται να έχουν τελειώσει οι «εχθροπραξίες» και η ΑΕΠΙ επανορθώνει αναγνωρίζοντας τη σχολή Μοριάνοβα–Τράστα ως ανώτερη σχολή, το 2011, 17 χρόνια αργότερα, η ΑΕΠΙ μηνύει και πάλι την κ. Α. Τράστα. Τελικά, ύστερα από 6 συναπτά χρόνια, η κ. Τράστα αθωώθηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Στο τέλος αυτής της μακράς διαδικασίας η μέχρι χθες εναγόμενη και μηνυόμενη διευθύντρια της σχολής χορού κ. Τράστα έκανε αγωγή στην ΑΕΠΙ αντιστρέφοντας τους επί 30ετία ρόλους.