Ηταν Απρίλιος του 2013 όταν έγινε γνωστή η είδηση για τους δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες σε φραουλοχώραφα στη Μανωλάδα, οι οποίοι δέχθηκαν τα πυρά των επιστατών, όταν ζήτησαν να πληρωθούν το ισχνό μεροκάματό τους – τα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για αμοιβή 22 ευρώ για επτάωρη εργασία που σκαρφάλωνε στο δωδεκάωρο.
Θυμάμαι τα θύματα στα δελτία των τηλεοπτικών ειδήσεων, ξαπλωμένα στα δωμάτια του νοσοκομείου, άλλοι με ορούς και άλλοι μπανταρισμένοι, όλοι τους με έναν απερίγραπτο φόβο στο βλέμμα. Για ό,τι είχε συμβεί αλλά και για το τι μπορεί να συνέβαινε αργότερα…
«Φραουλοχώραφα βαμμένα με αίμα», «Οι φράουλες του τρόμου», «Φράουλες, αίμα και κέρδη» ήταν κάποιοι από τους τίτλους των εφημερίδων, με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να έχει βρει μια θαυμάσια ευκαιρία για ανελέητη κριτική στη συγκυβέρνηση.
Περίπου έναν χρόνο μετά, ελληνικό δικαστήριο αναγνώρισε ως θύματα 35 μετανάστες και επιδίκασε αποζημίωση 43 ευρώ για τον καθένα. Το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Πατρών με ομόφωνη απόφασή του, όμως, έκρινε ότι ο εργοδότης και οι επιστάτες που τους πυροβόλησαν ήταν αθώοι για την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων.
Πριν από λίγους μήνες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο οποίο προσέφυγαν 42 μετανάστες, αποφάσισε ότι το ελληνικό κράτος απέτυχε να προστατεύσει τα θύματα, δεν διερεύνησε σε βάθος την υπόθεση και δεν τιμώρησε όπως θα έπρεπε τους υπαίτιους. Πρέπει λοιπόν σε κάθε έναν από τους 42 να καταβάλει από 12.000 μέχρι 16.000 ευρώ. Και ήταν αυτή η απόφαση-ντροπή που έκανε τον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή να δηλώσει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επισημάνει από τότε την επονείδιστη κατάσταση και τις επερχόμενες καταδίκες της χώρας και είχε ζητήσει να αρθεί το απαράδεκτο καθεστώς εργασίας και διαβίωσης των αλλοδαπών εργατών».
Σε «συνέχεια» αυτής της δήλωσης, τι έκανε το ελληνικό κράτος; Αντί να αποδεχθεί τις ευθύνες του, την ανικανότητά του εδώ και πολλά χρόνια να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας, ζήτησε επανεξέταση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Για «αυτοματοποιημένη» διαδικασία από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους έκανε λόγο η κυβέρνηση, προσπαθώντας να ψελλίσει κάποια πειστική δικαιολογία. Οι ίδιοι άνθρωποι που βρήκαν στην περίπτωση της Μανωλάδας ευκαιρία για ανελέητη αντιπολίτευση και για να σηκώσουν ακόμη πιο ψηλά το λάβαρο της ευαισθησίας τους. Οχι της «διαρκούς ευαισθησίας» της Αριστεράς, όπως την έχει χαρακτηρίσει ο πεζογράφος και ποιητής Γιώργος Ιωάννου. Αλλά της ευαισθησίας ως πυροτέχνημα. Εστω κι αν η προσφυγή ανακλήθηκε, υπάρχει πολιτική ευθύνη. Κάποιος πρέπει να την αναλάβει.