Είναι δογματικός ο κ. Γαβρόγλου;

Είναι δογματικός ο κ. Γαβρόγλου;

3' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο κ. Γαβρόγλου έχει «κατηγορηθεί» για δογματισμό. Ο δογματισμός από τη φύση του εμπεριέχει στον πυρήνα του μια ηθικοπλαστική θεώρηση της κοινωνίας, η οποία εν προκειμένω, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι στηρίζεται στην Παράδοση («Αγώνες, Σύμβολα και Παραδόσεις των Προπατόρων») και στην Αποκάλυψη («Μαρξ και μετά τον Μαρξ Αυθεντίες»). Τόσο ο Μαρξισμός όσο και η Ψυχανάλυση είναι δογματικά συστήματα που διεκδικούν τη βέβαιη και αδιάψευστη γνώση. Οσο κι αν φανεί περίεργο, δεν απορρίπτω ως συνομιλητές μου τους δογματικούς, γιατί η έλλειψη εμπειρικού υλικού, συνοχής και δομής των επιχειρημάτων τους καθιστά τη συζήτηση μάλλον εύκολη. Ειδικά όταν επικαλούνται τους αριστερούς κοινωνικούς φιλοσόφους, η λοβοτομή της αριστερής διαλεκτικής είναι ένα μειονέκτημα που δεν μπορεί να αντισταθμιστεί, με οποιαδήποτε νοητική φιοριτούρα, απέναντι στον κριτικό ορθολογισμό.

Είναι «δογματικός» ο κ. Γαβρόγλου; Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν έρχεται να λύσει προβλήματα, αλλά να δημιουργήσει ζητήματα. Νομοθετεί, όχι για να δώσει λύσεις, αλλά για να εξάψει πάθη και να διχάσει. Ισως γιατί θεωρεί ότι βλέπει την ευκαιρία που είδε ο Μαρκούζε πριν απ’ αυτόν: τη «δυνατότητα σοσιαλισμού», όταν οι ψευδώνυμες αστικές ανάγκες δεν είναι μαζικά θεραπεύσιμες, όπως «εντελώς ενδεικτικά» σε μια περίοδο κρίσης σε αντίθεση με μια περίοδο ευημερίας. Υπόσχεται λοιπόν ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και δωρεάν μεταπτυχιακά, γνωρίζοντας ότι τίποτε από τα δύο δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί απλώς δεν έχει επεξεργαστεί κανένα αξιόπιστο σχέδιο. Μοιράζει θέσεις σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, που απλώς δεν υπάρχουν. Μιλάει για αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ενώ προωθεί τη διοικητική διάλυση των ΑΕΙ, την επιβάρυνσή τους με επιπλέον στρώματα γραφειοκρατίας, την κατάργηση και των τελευταίων ψηγμάτων αυτοδιοίκητου και το χειρότερο απ’ όλα καθιστά τα ΑΕΙ ομήρους (περισσότερο από ό,τι ήδη ήταν) του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος».

Εκτιμώ ότι η «δογματική» προσέγγιση του κ. Γαβρόγλου δεν οφείλεται σε μια ολοκληρωμένη και αποκρυσταλλωμένη άποψή του στα θέματα της ανώτατης εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, πώς μπορεί ο κ. υπουργός να θέτει ένα εξευτελιστικό όριο αμοιβών στους καθηγητές που

διδάσκουν στα μεταπτυχιακά προγράμματα, γνωρίζοντας ότι αυτά θα πάψουν να λειτουργούν αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, ενώ την ίδια στιγμή αφήνει ανεξέλεγκτες τις αμοιβές από τα προγράμματα εξειδίκευσης; Δυστυχώς φαίνεται ότι τα ΑΕΙ μαζί με τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη αντιμετωπίζονται ως ένας «ζωτικός χώρος», ο οποίος θα πρέπει να ελεγχθεί, με τη δημιουργία αντιπαραθέσεων και ρηγμάτων και τη διαμόρφωση νέων κοινωνικών και πελατειακών συμμαχιών.

Μοιράζοντας αλλού εγκαταστάσεις, αλλού χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αλλού αναγνώριση πτυχίων ως Μάστερ, αλλού θεσμική κατοχύρωση του σημαντικότατου αριθμού των διά βίου μάθησης προγραμμάτων, ή κάνοντας τα στραβά μάτια σε σκανδαλώδεις συμφωνίες ελληνικών ΑΕΙ με ιδιωτικά ΑΕΙ γειτονικών χωρών, εμφιλοχωρεί ανάμεσα στις γραμμές των στενών και κακώς εννοούμενων συμφερόντων των ΑΕΙ, προσπαθώντας να στρέψει τις διοικήσεις των ΑΕΙ τη μία εναντίον της άλλης.

Η Σύνοδος Πρυτάνεων ποτέ δεν απέκτησε τη βαρύτητα του θεσμικού οργάνου που λειτουργεί πέρα και ανεξάρτητα από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Παραμένει από την ίδρυσή της έως και σήμερα μια συνεύρεση προσώπων με την ιδιότητα του πρύτανη, που συνήθως ασχολούνται με διαδικαστικά θέματα, ενώ όταν υποχρεώνεται να πάρει θέση σε σημαντικά ζητήματα υπερ-στρογγυλεύει ή απλώς αποφεύγει να πάρει θέση. Ενδεικτικά παραθέτω μερικά πρόσφατα παραδείγματα: το περασμένο καλοκαίρι η έκτακτη σύνοδος που συγκλήθηκε με αφορμή τα γεγονότα του No Border Camp στη Θεσσαλονίκη ακυρώθηκε λόγω έλλειψης απαρτίας, καμία καταδίκη για την επίθεση στον καθηγητή Συρίγο ή τους βανδαλισμούς και άλλες αξιόποινες πράξεις εντός των πανεπιστημίων. Η σημερινή συγκυρία όμως δεν επιτρέπει σε κανέναν την πολυτέλεια της στρογγυλοποίησης. Η διάλυση της ανώτατης εκπαίδευσης δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο μπορεί το πλέον αρμόδιο θεσμικό όργανο, η Σύνοδος των Πρυτάνεων, να το κρύψει κάτω από το χαλί. Τελειώνοντας, στους συναδέρφους πρυτάνεις έχω να πω, παραφράζοντας τον Μαρκούζε, ότι η «Το Κράτος της Αναγκαιότητας σε μια Δημοκρατία ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να υπεισέρχεται στο Κράτος της Ελευθερίας».

* Ο Αχιλλέας Ζαπράνης είναι πρύτανης του Παν. Μακεδονίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή