Οταν πέρασα πρόσφατα από τη Στοά Νικολούδη, στο κέντρο της Αθήνας, είδα μια μεγάλη αλλαγή. Τα πάντα έλαμπαν, υπήρχε τάξη και γαλήνη και το κυριότερο, η στοά ήταν γεμάτη καταστήματα. Ενα και ένα, έδιναν όλα με τον τρόπο τους την εικόνα μιας αγοράς σε λειτουργία. Εχουμε φτάσει σε σημείο να αποτελεί είδηση το αυτονόητο, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, η υιοθέτηση μιας σωστής πολιτικής για προσέλκυση ποιοτικών μισθωτών δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Το δείχνει άλλωστε η καθημερινότητα στην Αθήνα. Γι’ αυτό όταν περνάω από την Πανεπιστημίου ή τη Σταδίου λοξοδρομώ μέσα από τη Στοά Νικολούδη για να βεβαιωθώ ότι όλα είναι στη θέση τους.
Αυτό που κυρίως με εντυπωσίασε δεν ήταν μόνο το ότι νοικιάστηκαν σχεδόν όλα τα καταστήματα (από τα 16 νοικιάστηκαν όλα πλην ενός προς το παρόν), αλλά το ότι η Στοά εμφανίζει ποικιλία και ποιότητα. Με άλλα λόγια, η Στοά Νικολούδη συμπυκνώνει αυτό που θα ήθελε όλη η Αθήνα: μαγαζιά με φυσιογνωμία που το ένα δίπλα στο άλλο συνθέτουν μία βεντάλια αστικής ζωής.
Πώς έγινε δυνατό κάτι τέτοιο; Με μια συγκεκριμένη ελκυστική πολιτική για προσέλκυση υποψηφίων μισθωτών. «Ετέθησαν, φυσικά, και ποιοτικά χαρακτηριστικά», λένε εκ μέρους της Alpha Αστικά Ακίνητα, ο κ. Θεμιστοκλής Κορκόντζελος, πρόεδρος και ο κ. Γεώργιος Ποιμενίδης, διευθύνων σύμβουλος. Μέσα σε μια ευρύτερη οπτική για το κέντρο της Αθήνας, η νευραλγική θέση της Στοάς Νικολούδη μας οδηγεί να σκεφτούμε το άμεσο περιβάλλον της. Αν περπατήσει κανείς από τη Σταδίου προς την Πανεπιστημίου μέσα από τη Στοά θα βγει απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Αριστερά είναι τα μέγαρα της Alpha Bank και το νεοκλασικό μέγαρο του Αρσακείου (νυν Συμβούλιο της Επικρατείας), η θλιβερή πλατεία Δικαιοσύνης και το εγκαταλελειμμένο παλιό ξενοδοχείο «Ματζέστικ». Αν γυρίσει κανείς πίσω από τη Σανταρόζα και πάρει τη Σταδίου θα συναντήσει ανηφορίζοντας την έρημη στοά Αρσάκη στο κτίριο της Φιλεκπαιδευτικής, την πάντα βρώμικη Κοραή, το καμένο διατηρητέο κτίριο όπου παραμένουν φυλακισμένα και άθικτα τα σινεμά που αγάπησε όλη η Αθήνα, το «Αττικόν» και ο «Απόλλων», το κλειστό «Εσπέρια», το δημόσιο ουρητήριο της Εδουάρδου Λω. Η Στοά Νικολούδη είναι η εξαίρεση αλλά είναι αυτή η εξαίρεση που μας δείχνει τι πρέπει να γίνει.
Είναι θέμα αφενός κοινής λογικής και πρακτικού νου και αφετέρου ενδιαφέροντος για την πόλη. Η Alpha Bank, που έχει δείξει εμπράκτως το ενδιαφέρον της για την Αθήνα, με τα προγράμματα συντήρησης γλυπτών αλλά και καθαρισμού κτιρίων, αναζωογόνησε τη Στοά Νικολούδη με τη συνείδηση ότι συμβάλλει στην αναβάθμιση του κέντρου. Πληροφορούμαι ότι τα ενοίκια κρατήθηκαν σε λογικά χαμηλές τιμές και ότι υπήρχαν και περίοδοι χάριτος. Η εμμονή πολλών ιδιοκτητών να ζητούν παράλογα υψηλά ενοίκια οδηγεί σε πτώση της ποιότητας ζωής: είτε τα καταστήματα μένουν κενά με ό,τι αυτό συνεπάγεται είτε αντικαθίστανται από φθηνότερα σε ποιότητα μαγαζιά που μπορούν να πετυχαίνουν μεγάλο τζίρο.
Στη Στοά Νικολούδη υπάρχει ποικιλία. Πόσο καιρό έχουμε να το δούμε αυτό στην Αθήνα; Υπάρχουν οπτικά, κοσμήματα, τρόφιμα, φαρμακείο, σοκολάτες, δερμάτινα είδη, είδη σπιτιού, κομμωτήριο, κινητή τηλεφωνία και φυσικά, το κατάστημα του Τίμου Τζάννες, με τα Mont Blanc, ο πιο παλιός ένοικος της Στοάς. Περπατάς και χαίρεσαι. Οι επιγραφές είναι εναρμονισμένες, καθώς το κτίριο είναι διατηρητέο, αρχικά από το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ (1983) και αργότερα από το ΥΠΠΟ (1995) χαρακτηριζόμενο και ως έργο τέχνης. Αρχικά, η Στοά Νικολούδη ήταν ένα κτίριο με εκλεκτικιστική πρόσοψη (ολοκληρώθηκε το 1918), με πλούσιο διάκοσμο, σύμφωνα με το ύφος του Αλέξανδρου Νικολούδη, αλλά το 1938, το κτίριο απέκτησε πιο μοντέρνα όψη με καθαίρεση διακοσμητικού φόρτου στην πρόσοψη αλλά με διατήρηση πολλών νεομπαρόκ στοιχείων τόσο στη στοά όσο και στον τελευταίο όροφο, όπου ήταν η κατοικία Νικολούδη.
Η Στοά είχε έξοδο, από τον Μεσοπόλεμο ήδη, προς τη Σταδίου αλλά η πτέρυγα της Σταδίου κατεδαφίστηκε γύρω στο 1978-1980 προκειμένου να ανεγερθεί στη θέση τριών ακινήτων (επί της Σταδίου) η νέα έδρα της νυν Alpha Bank (και τότε Τραπέζης Πίστεως). Η Στοά Νικολούδη πήρε το όνομά της προς τιμήν του δημιουργού της μετά τον θάνατό του, το 1944. Η αποκατάστασή της από την Alpha Bank (όπως και του παρακείμενου κτιρίου της Λαϊκής Τράπεζας) ήταν μία γενναία πράξη υπέρ της Αθήνας, καθώς η Στοά λίγο έλειψε να καταστραφεί ολοσχερώς στην τραγική νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012, όταν πυρπολήθηκε το κέντρο της Αθήνας. Τα έργα αποκατάστασης είχαν υψηλότατο κόστος αλλά το αποτέλεσμα αποζημίωσε όσους εργάστηκαν σκληρά και κυρίως, έδωσε πίσω στην Αθήνα ένα κομμάτι της πολιτιστικής της κληρονομιάς.