«Σε περιπτώσεις μη κάλυψης των διδακτικών ωρών από εκπαιδευτικούς των αντίστοιχων κλάδων, τα διδακτικά αντικείμενα της Αισθητικής Αγωγής και της Φυσικής Αγωγής δύναται να ανατεθούν σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ 70 Δασκάλων», είναι η φράση –με τον συνήθη γραφειοκρατικό, ξύλινο λόγο– με την οποία το υπουργείο Παιδείας παραδέχεται ότι τα σχολικά προγράμματα διαμορφώνονται όχι με βάση τις πραγματικές ανάγκες αλλά τα διαθέσιμα κονδύλια για τις προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Ουσιαστικά, την ίδια στιγμή που η σχολική κοινότητα αναπτύσσει σημαντικές δράσεις εμπλουτισμού της σχολικής διαδικασίας (ύλης, μεθόδων) εκτός αναλυτικού προγράμματος –ένα τέτοιο παράδειγμα προσφέρουν τα πρακτικά διημερίδας του 2ου Πρότυπου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών με θέμα τις θετικές επιστήμες ως πολιτισμικό αγαθό (εκδόσεις Ροπή)– το υπουργείο Παιδείας οδηγεί το σχολείο σε πρακτικές προηγούμενων δεκαετιών. Οι παλαιότεροι ενδεχομένως να υποστηρίξουν ότι τα παιδιά μάθαιναν πολύ καλά γράμματα όταν ο δάσκαλος της τάξης δίδασκε όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Ωστόσο, υιοθετώντας μια νέα φιλοσοφία, στο πλαίσιο του ολοήμερου προγράμματος, τα τελευταία χρόνια στα Δημοτικά απόφοιτοι ΑΕΙ διδάσκουν εξειδικευμένα αντικείμενα (π.χ. θέατρο οι θεατρολόγοι, εικαστικά οι εικαστικοί, πληροφορική οι της αντίστοιχης ειδικότητας).
Ορθή η πρακτική, αλλά τελικά αναπαρήγαγε τις γνωστές στρεβλώσεις του ελληνικού Δημοσίου. Για παράδειγμα, με την ανεργία στα ύψη επαγγελματίες συναφούς πεδίου, όπως οι θεατρολόγοι και οι απόφοιτοι δραματικών σχολών, ζητούν να έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση. Και το κράτος, με μικροπολιτικά και όχι παιδαγωγικά κριτήρια, κάνει εμπόριο ελπίδας και διαχείριση της μιζέριας του.