Επί τρία χρόνια, μεταξύ 2009 και 2012, διοικητική δικαστής και συγκεκριμένα πρωτοδίκης που υπηρετούσε σε περιοχή της Νότιας Πελοποννήσου, είχε σε εκκρεμότητα 265 υποθέσεις για τις οποίες δεν είχε εκδώσει απόφαση. Οι σχετικές συστάσεις ανωτέρου της, δηλαδή του προέδρου του δικαστηρίου που υπηρετούσε, έπεφταν στο κενό, όπως και οι προθεσμίες που της δόθηκαν για να επιτελέσει το έργο της. Η δικαστής καταδικάστηκε σε οριστική παύση από το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο και προσέφυγε στο ΣτΕ, η Ολομέλεια του οποίου –«κατά άκρα επιείκεια», όπως επισημαίνεται στη σχετική απόφαση– μείωσε την ποινή επιβάλλοντάς της προσωρινή παύση έξι μηνών από τα καθήκοντά της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρωτοδίκης, προ των συστάσεων από τους ανωτέρους της, ελάμβανε και επίδομα «ταχύτερης και αποτελεσματικής διεκπεραίωσης υποθέσεων», το οποίο τελικώς περικόπηκε.
Μετά την καταδίκη της από το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο σε εξάμηνη παύση, η πρωτοδίκης έσπευσε και δημοσίευσε 170 εκκρεμείς υποθέσεις – προφανώς σε ένδειξη καλής συμπεριφοράς και συμμόρφωσης. Ωστόσο το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της επέβαλε την ποινή της οριστικής παύσης. Προσέφυγε στο ΣτΕ, και επιχείρησε να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της επικαλούμενη βαρύ πένθος από αιφνίδια απώλεια συγγενικού της προσώπου αλλά και επιδείνωση της υγείας του πατέρα της. Η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου δεν φάνηκε να πείθεται από τους ισχυρισμούς της, σημειώνοντας στη σχετική απόφαση ότι «τέτοιας έκτασης χρόνου και όγκου υποθέσεων καθυστέρησης δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από οικογενειακούς λόγους». Ωστόσο, οι σύμβουλοι Επικρατείας, «κατά άκρα επιείκεια», όπως υπογραμμίζουν στην απόφαση, μείωσαν την ποινή και της επέβαλαν εξάμηνη προσωρινή παύση από τα καθήκοντά της. Εν ολίγοις, το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο επανέφερε την αρχική πειθαρχική ποινή που της είχε επιβληθεί από το πρωτοβάθμιο συμβούλιο.
Κατά το διάστημα έκτισης της πειθαρχικής ποινής, η δικαστής θα βρίσκεται «εκτός» Δικαστικού Σώματος και βεβαίως δεν θα λαμβάνει τις αποδοχές της.
Εντελώς αντίθετη, ήταν η κρίση των δικαστών της Ολομέλειας του ΣτΕ στην περίπτωση έτερου διοικητικού δικαστή (προέδρου Πρωτοδικών) ο οποίος είχε παραλειφθεί από τις προαγωγές τέσσερις φορές λόγω καθυστέρησης στην έκδοση αποφάσεων. Ο δικαστής αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα οποία, όπως επισημαίνεται στην απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, όταν ξεπεράστηκαν «άλλαξε η υπηρεσιακή του εικόνα». Με το σκεπτικό αυτό η Ολομέλεια έκρινε ότι ο διοικητικός δικαστής δεν θα πρέπει να παυθεί από τα καθήκοντά του λόγω υπηρεσιακής ανεπάρκειας.