«Πεντακόσιοι άνθρωποι κάνουμε λάικ αναμεταξύ μας και νομίζουμε ότι ο λόγος μας έχει επίδραση». Τάδε πόσταρε Κώστας Κουτσολέλος. Τα σχόλια του γνωστού ηθοποιού και σκηνοθέτη στο Facebook είναι αιχμηρά, σαρκαστικά, μελαγχολικά και αρκούντως χιουμοριστικά. Είναι απολαυστικό να τον διαβάζεις ακόμη κι αν δεν συμφωνείς μαζί του. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αυτό το καλό. Δεν χρειάζεται να συμφωνείς με όλους και ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Από την άλλη, αυτό είναι το πρόβλημα. Ο καθένας γράφει πραγματικά ό,τι θέλει και όπως θέλει σαν να μην υπάρχει αύριο. Λες και ό,τι γράφεται δεν είναι δημόσιο αλλά μένει κλειδωμένο σε ένα προσωπικό περιβάλλον ανάμεσα στον χρήστη και σε 5.000 φίλους του.
Η ευκολία του Διαδικτύου, ο βιτριολικός λόγος που ανεβάζει τα ποθητά λάικ, οι περσόνες που κατασκευάζονται για την ηλεκτρονική αρένα και χάνονται στο φυσικό περιβάλλον κάνουν τα πληκτρολόγια να παίρνουν φωτιά με την πρώτη αφορμή. Κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα, όπως λέει το κλισέ, για ένα ακόμη δημόσιο πρόσωπο «εγνωσμένου κύρους» που απασφάλισε ηλεκτρονικά, χωρίς να ενδιαφέρεται για εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις του λόγου, για τις λέξεις που χρησιμοποιεί και εκτοξεύει στον διαδικτυακό χυλό των απόψεων. Μπορεί ή δεν μπορεί να έχει κάποιος άποψη για τις πολιτικές θέσεις της Μποφίλιου και τα αντιπλημμυρικά της Μάνδρας την ίδια μέρα; Η ερώτηση είναι παραπλανητική. Φυσικά και «μπορεί». Αυτό που ξεχνάμε πολλές φορές είναι πως σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο, σε μια ψυχρή πλατφόρμα, εκεί όπου βρισκόμαστε μόνον εμείς και οι λέξεις μας, το γραπτό μας ίχνος είναι το μόνο στοιχείο με το οποίο κρινόμαστε. Δεν είναι θέμα καθωσπρεπισμού ή κάποιου φορμαλιστικού κολλήματος. Είναι απλώς η κοινή λογική που χάνεται μαζί με τα σημεία στίξεως.